Να ξεκινήσω, λέγοντας σχεδόν το αυτονόητο, ότι δηλαδή η συγκρότηση ενός ταμείου αλληλεγγύης για την οικονομική στήριξη συντρόφων αλλά και αγωνιζόμενων ανθρώπων που βρίσκονται υπό καθεστώς ομηρίας είναι πολύ σημαντική. Καταρχήν γιατί επιδιώκει να καλύψει μια δεδομένη αναγκαιότητα, αυτήν της καθημερινής επιβίωσης εντός των τειχών με όρους αξιοπρέπειας.
Παράλληλα, όμως, γιατί η δημιουργία ενός τέτοιου εγχειρήματος δηλώνει, κατά την άποψή μου, ότι αντιλαμβανόμαστε τους κρατούμενους συντρόφους ως αγωνιστές που βρίσκονται στα χέρια του κράτους για τις ανατρεπτικές τους δράσεις και θέσεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουν, ο οποίος και αναλαμβάνει την πολιτική πρωτοβουλία να τους στηρίξει και δεν το θεωρεί αυτό μια επιμέρους υπόθεση μεταξύ φίλων και συγγενών, εδραιώνοντας έτσι στην πράξη την έννοια της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Προφανώς σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι σε καμία υποχρέωση ηθικού τύπου ή σε κάποιον συναισθηματικό «εκβιασμό», αλλά σε μία κίνηση πολιτικής συνέπειας και συνείδησης.
Σε μια περίοδο που η επίθεση από την πλευρά της κυριαρχίας ενάντια στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντείνεται για προφανείς λόγους, η δημιουργία ενός ταμείου οικονομικής στήριξης αποτελεί άλλο ένα μέσο άμυνας αλλά και αντεπίθεσης ταυτόχρονα, αποτελεί άλλη μια απάντηση με συλλογικούς όρους και όρους αυτοοργάνωσης στις συνθήκες απομόνωσης και εξατομίκευσης που επιδιώκει να προτάξει και να επιβάλλει ο εξουσιαστικός λόγος σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Αν και η διαδικασία αφορά τη συγκρότηση του ταμείου και δεν διεκδικεί για τον εαυτό την καμία αποκλειστικότητα ως προς την έκφραση της αλληλεγγύης , όπως πληροφορήθηκα μέσω της γραπτής ενημέρωσης που λάβαμε όλοι οι σύντροφοι κρατούμενοι, εντούτοις ελπίζω αυτή η κίνηση να συμβάλλει στη συσπείρωση του α/α χώρου, η οποία παρουσιάζει εμφανή ρήγματα το τελευταίο διάστημα. Αποδεχόμενος τη διαφορετικότητα των πολιτικών αναφορών και θέσεων εντός του α/α χώρο, συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι πολύ περισσότερα τα στοιχεία που μας ενώνουν από εκείνα που μας διαχωρίζουν (χωρίς φυσικά να απαξιώνω τους έντονους προβληματισμούς που κατά καιρούς διατυπώνονται από συντρόφους σε σχέση με μια πληθώρα ζητημάτων). Άλλωστε, νομίζω και το θεωρώ απόλυτα θεμιτό, απώτερος στόχος δεν είναι να ενταχθεί κάθε ομάδα, κάθε συλλογικότητα, κάθε άτομο σε αυτή τη διαδικασία, αντίθετα μπορούν να δημιουργηθούν και άλλα παράλληλα εγχειρήματα οικονομικής ενίσχυσης (με διαφορετικά ίσως χαρακτηριστικά, που θα καλύπτουν εκείνους που θα συμμετέχουν), τα οποία όμως θα συντονίζονται μεταξύ τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κατά τη γνώμη μου, πάντως, όταν ένας πολιτικός χώρος με ανατρεπτικά και ριζοσπαστικά προτάγματα δεν επιχειρεί να επεξεργαστεί στο εσωτερικό του ζητήματα που προκύπτουν, με βάση τις αξίες της αλληλεγγύης, της συνδιαμόρφωσης και της αυτοοργάνωσης, αποδεχόμενος και προωθώντας την πολυμορφία των επιλογών ως προς τα μέσα του αγώνα, τότε πώς μπορεί να επιζητά και να προτάσσει κάτι τέτοιο προς τα έξω;
Εξαιτίας και της δικής μου συμμετοχής στο παρελθόν σε παρόμοιες προσπάθειες, γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοια εγχειρήματα στο να αντέξουν σε βάθος χρόνου, όμως αυτό είναι τελικά και το ζητούμενο, το οποίο και θα παλέψω κι εγώ από την πλευρά μου με όλες μου τις δυνάμεις από εδώ που βρίσκομαι, όπως θα έκανα εάν ήμουν εκεί ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια πρόταση, την οποία και παλιότερα είχα κουβεντιάσει με συντρόφους αντιμετωπίζοντας συνήθως έντονους προβληματισμούς και διαφωνίες. Πιστεύω, όμως, ότι και μόνο η δημιουργία πεδίου συζήτησης πάνω σε τέτοια ζητήματα είναι θετική. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι σε εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης όπως είναι οι συναυλίες και τα πάρτυ, που τυχόν μπορεί να προκύψουν και μέσα από τη λειτουργία του ταμείου, θα μπορούσε να υπάρχει συμβολική είσοδος της τάξης π.χ. των 2 ή 3 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 1 ή 2 μπύρες. Κι αυτό γιατί κάθε τέτοια εκδήλωση έχει σαφές πολιτικό πλαίσιο και στόχο, δηλαδή την οικονομική στήριξη αγωνιζόμενων ανθρώπων. Κι επειδή σημαντικότερο συστατικό του αγώνα είναι η συνείδηση του καθενός που συμμετέχει σε αυτόν, το να πηγαίνει κανείς σε μια τέτοια εκδήλωση μόνο για διασκέδαση ανεξάρτητα από τους λόγους πραγματοποίησής της, αποτελεί έλλειψη πολιτικής συνείδησης. Μπορεί να τα λέω λίγο χοντροκομμένα, αλλά έχω ζήσει από κοντά τη νοοτροπία που επικρατεί σε τέτοιους είδους εκδηλώσεις. Είναι μια άποψη που την εκφράζω χρόνια και φυσικά όχι μόνο τώρα που βρίσκομαι φυλακισμένος.
Όσον αφορά την οικονομική στήριξη άλλων κρατουμένων που υιοθετούν αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση εντός των φυλακών πιστεύω ότι θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο ταμείο, εφόσον αυτό καταφέρει να επιτύχει τους αρχικούς οικονομικούς του στόχους. Σε σχέση με αυτό αλλά και για να μεταφέρω και να μοιραστώ με τους συντρόφους μου εκτός φυλακής την «εντός» καθημερινότητα επιβίωσης, εδώ και έξι μήνες «συγκατοικώ» με άλλους τρεις ανθρώπους στο ίδιο κελί, που η μέχρι στιγμής συμβίωσή μας μου έχει δείξει ότι κινούνται και αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις δύσκολες συνθήκες των φυλακών. Τα χρήματα που λαμβάνει ο καθένας μας εβδομαδιαία χρησιμεύουν για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας από κοινού (μπακάλης, τηλεκάρτες, κ.λπ.). Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ακόμα και στο μικρομοριακό επίπεδο της συμβίωσης μέσα σε ένα κελί, οι αξίες της αλληλεγγύης, της άρνησης του διαχωρισμού και των εξουσιαστικών σχέσεων που αυτός παράγει με βάση την κατοχή υλικών αγαθών (και όχι μόνο)-ακόμα και των ελάχιστων όπως μια τηλεκάρτα που όμως μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες μετατρέπεται σε αντικείμενο με τεράστια δύναμη και φυσικά με ανταλλακτική αξία- και η επιδίωξη της ισότητας, θα πρέπει και να διατηρούνται ζωντανές και να αποτελούν ζητούμενο. Όσο για τους αμετανόητους αγωνιστές της Ε.Ο. 17Ν για μένα είναι αυτονόητη η στήριξή τους, γι’ αυτό και δεν κάνω ειδική αναφορά.
Τελειώνοντας και σχετικά με την ανάγκη συντρόφων, όπως αυτή εκφράστηκε στην συνέλευση του Ιουλίου, στο να τοποθετηθούμε όλοι εμείς «εντός των τειχών» για το εγχείρημα, θέλω να πω ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε διαδικασίες του χώρου ξεπερνώντας το εμπόδιο της φυσικής απουσίας και δημιουργώντας έναν ακόμα δίαυλο επικοινωνίας, που ελπίζω να συνεχιστεί στη διάρκεια του χρόνου.
Μέχρι το ολοκληρωτικό γκρέμισμα των φυλακών, ένα μεγάλο ευχαριστώ και συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που από το υστέρημά τους φροντίζουν να έχουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση στα ελληνικά κολαστήρια.
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
Χριστόφορος Κορτέσης,
24/09/2010
Δικαστικές Φυλακές Κορίνθου
πηγή:http://tameio.espivblogs.net/