Γράμμα του Χριστόφορου Κορτέση για τη δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών.

Να ξεκινήσω, λέγοντας σχεδόν το αυτονόητο, ότι δηλαδή η συγκρότηση ενός ταμείου αλληλεγγύης για την οικονομική στήριξη συντρόφων αλλά και αγωνιζόμενων ανθρώπων που βρίσκονται υπό καθεστώς ομηρίας είναι πολύ σημαντική. Καταρχήν γιατί επιδιώκει να καλύψει μια δεδομένη αναγκαιότητα, αυτήν της καθημερινής επιβίωσης εντός των τειχών με όρους αξιοπρέπειας.

Παράλληλα, όμως, γιατί η δημιουργία ενός τέτοιου εγχειρήματος δηλώνει, κατά την άποψή μου, ότι αντιλαμβανόμαστε τους κρατούμενους συντρόφους ως αγωνιστές που βρίσκονται στα χέρια του κράτους για τις ανατρεπτικές τους δράσεις και θέσεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουν, ο οποίος και αναλαμβάνει την πολιτική πρωτοβουλία να τους στηρίξει και δεν το θεωρεί αυτό μια επιμέρους υπόθεση μεταξύ φίλων και συγγενών, εδραιώνοντας έτσι στην πράξη την έννοια της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Προφανώς σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι σε καμία υποχρέωση ηθικού τύπου ή σε κάποιον συναισθηματικό «εκβιασμό», αλλά σε μία κίνηση πολιτικής συνέπειας και συνείδησης.

Σε μια περίοδο που η επίθεση από την πλευρά της κυριαρχίας ενάντια στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντείνεται για προφανείς λόγους, η δημιουργία ενός ταμείου οικονομικής στήριξης αποτελεί άλλο ένα μέσο άμυνας αλλά και αντεπίθεσης ταυτόχρονα, αποτελεί άλλη μια απάντηση με συλλογικούς όρους και όρους αυτοοργάνωσης στις συνθήκες απομόνωσης και εξατομίκευσης που επιδιώκει να προτάξει και να επιβάλλει ο εξουσιαστικός λόγος σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

Αν και η διαδικασία αφορά τη συγκρότηση του ταμείου και δεν διεκδικεί για τον εαυτό την καμία αποκλειστικότητα ως προς την έκφραση της αλληλεγγύης , όπως πληροφορήθηκα μέσω της γραπτής ενημέρωσης που λάβαμε όλοι οι σύντροφοι κρατούμενοι, εντούτοις ελπίζω αυτή η κίνηση να συμβάλλει στη συσπείρωση του α/α χώρου, η οποία παρουσιάζει εμφανή ρήγματα το τελευταίο διάστημα. Αποδεχόμενος τη διαφορετικότητα των πολιτικών αναφορών και θέσεων εντός του α/α χώρο, συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι πολύ περισσότερα τα στοιχεία που μας ενώνουν από εκείνα που μας διαχωρίζουν (χωρίς φυσικά να απαξιώνω τους έντονους προβληματισμούς που κατά καιρούς διατυπώνονται από συντρόφους σε σχέση με μια πληθώρα ζητημάτων). Άλλωστε, νομίζω και το θεωρώ απόλυτα θεμιτό, απώτερος στόχος δεν είναι να ενταχθεί κάθε ομάδα, κάθε συλλογικότητα, κάθε άτομο σε αυτή τη διαδικασία, αντίθετα μπορούν να δημιουργηθούν και άλλα παράλληλα εγχειρήματα οικονομικής ενίσχυσης (με διαφορετικά ίσως χαρακτηριστικά, που θα καλύπτουν εκείνους που θα συμμετέχουν), τα οποία όμως θα συντονίζονται μεταξύ τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Κατά τη γνώμη μου, πάντως, όταν ένας πολιτικός χώρος με ανατρεπτικά και ριζοσπαστικά προτάγματα δεν επιχειρεί να επεξεργαστεί στο εσωτερικό του ζητήματα που προκύπτουν, με βάση τις αξίες της αλληλεγγύης, της συνδιαμόρφωσης και της αυτοοργάνωσης, αποδεχόμενος και προωθώντας την πολυμορφία των επιλογών ως προς τα μέσα του αγώνα, τότε πώς μπορεί να επιζητά και να προτάσσει κάτι τέτοιο προς τα έξω;

Εξαιτίας και της δικής μου συμμετοχής στο παρελθόν σε παρόμοιες προσπάθειες, γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοια εγχειρήματα στο να αντέξουν σε βάθος χρόνου, όμως αυτό είναι τελικά και το ζητούμενο, το οποίο και θα παλέψω κι εγώ από την πλευρά μου με όλες μου τις δυνάμεις από εδώ που βρίσκομαι, όπως θα έκανα εάν ήμουν εκεί ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια πρόταση, την οποία και παλιότερα είχα κουβεντιάσει με συντρόφους αντιμετωπίζοντας συνήθως έντονους προβληματισμούς και διαφωνίες. Πιστεύω, όμως, ότι και μόνο η δημιουργία πεδίου συζήτησης πάνω σε τέτοια ζητήματα είναι θετική. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι σε εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης όπως είναι οι συναυλίες και τα πάρτυ, που τυχόν μπορεί να προκύψουν και μέσα από τη λειτουργία του ταμείου, θα μπορούσε να υπάρχει συμβολική είσοδος της τάξης π.χ. των 2 ή 3 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 1 ή 2 μπύρες. Κι αυτό γιατί κάθε τέτοια εκδήλωση έχει σαφές πολιτικό πλαίσιο και στόχο, δηλαδή την οικονομική στήριξη αγωνιζόμενων ανθρώπων. Κι επειδή σημαντικότερο συστατικό του αγώνα είναι η συνείδηση του καθενός που συμμετέχει σε αυτόν, το να πηγαίνει κανείς σε μια τέτοια εκδήλωση μόνο για διασκέδαση ανεξάρτητα από τους λόγους πραγματοποίησής της, αποτελεί έλλειψη πολιτικής συνείδησης. Μπορεί να τα λέω λίγο χοντροκομμένα, αλλά έχω ζήσει από κοντά τη νοοτροπία που επικρατεί σε τέτοιους είδους εκδηλώσεις. Είναι μια άποψη που την εκφράζω χρόνια και φυσικά όχι μόνο τώρα που βρίσκομαι φυλακισμένος.

Όσον αφορά την οικονομική στήριξη άλλων κρατουμένων που υιοθετούν αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση εντός των φυλακών πιστεύω ότι θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο ταμείο, εφόσον αυτό καταφέρει να επιτύχει τους αρχικούς οικονομικούς του στόχους. Σε σχέση με αυτό αλλά και για να μεταφέρω και να μοιραστώ με τους συντρόφους μου εκτός φυλακής την «εντός» καθημερινότητα επιβίωσης, εδώ και έξι μήνες «συγκατοικώ» με άλλους τρεις ανθρώπους στο ίδιο κελί, που η μέχρι στιγμής συμβίωσή μας μου έχει δείξει ότι κινούνται και αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις δύσκολες συνθήκες των φυλακών. Τα χρήματα που λαμβάνει ο καθένας μας εβδομαδιαία χρησιμεύουν για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας από κοινού (μπακάλης, τηλεκάρτες, κ.λπ.). Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ακόμα και στο μικρομοριακό επίπεδο της συμβίωσης μέσα σε ένα κελί, οι αξίες της αλληλεγγύης, της άρνησης του διαχωρισμού και των εξουσιαστικών σχέσεων που αυτός παράγει με βάση την κατοχή υλικών αγαθών (και όχι μόνο)-ακόμα και των ελάχιστων όπως μια τηλεκάρτα που όμως μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες μετατρέπεται σε αντικείμενο με τεράστια δύναμη και φυσικά με ανταλλακτική αξία- και η επιδίωξη της ισότητας, θα πρέπει και να διατηρούνται ζωντανές και να αποτελούν ζητούμενο. Όσο για τους αμετανόητους αγωνιστές της Ε.Ο. 17Ν για μένα είναι αυτονόητη η στήριξή τους, γι’ αυτό και δεν κάνω ειδική αναφορά.

Τελειώνοντας και σχετικά με την ανάγκη συντρόφων, όπως αυτή εκφράστηκε στην συνέλευση του Ιουλίου, στο να τοποθετηθούμε όλοι εμείς «εντός των τειχών» για το εγχείρημα, θέλω να πω ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε διαδικασίες του χώρου ξεπερνώντας το εμπόδιο της φυσικής απουσίας και δημιουργώντας έναν ακόμα δίαυλο επικοινωνίας, που ελπίζω να συνεχιστεί στη διάρκεια του χρόνου.

Μέχρι το ολοκληρωτικό γκρέμισμα των φυλακών, ένα μεγάλο ευχαριστώ και συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που από το υστέρημά τους φροντίζουν να έχουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση στα ελληνικά κολαστήρια.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

Χριστόφορος Κορτέσης,

24/09/2010

Δικαστικές Φυλακές Κορίνθου

πηγή:http://tameio.espivblogs.net/

Kείμενο του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη για το ταμείο αλληλεγγύης

Το τελευταίο χρονικό διάστημα το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αυτής της χώρας βιώνει μια απίστευτη σε έκταση και βάθος επίθεση από τους μηχανισμούς καταπίεσης και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ζωής και μόχθου. Οι νεοταξικοί κοινωνικοοικονομικοί σχεδιασμοί επιτάσσουν την ισοπέδωση εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων για τις οποίες είχαν δωθεί συνεχείς και σκληροί αγώνες τις περασμένες δεκαετίες. Η διαμόρφωση κοινωνικής συναίνεσης για την ανεμπόδιστη επέλαση των υπερεθνικών οικονομικών ελίτ περνάει πλέον μέσα απ’ τη λογική του μαστίγιου -η ψευδαίσθηση του καρότου πλέον τελείωσε- πάνω στις πλάτες του λαού και της μηδενικής ανοχής απέναντι σε οποιονδήποτε προβάλει αντίσταση.

Φυσικά δέκτης αυτής της επίθεσης δεν θα μπορούσε να μην είναι ο αναρχικός χώρος, ο οποίος μαχόμενος στην πρώτη γραμμή άμυνας-επίθεσης απέναντι στις ληστρικές και εκβιαστικές εφόδους των ταξικών εχθρών της κοινωνίας, μετράει κι αυτός τις δικές του οδυνηρές απώλειες. Είναι η συμπλοκή του συντρόφου και αγωνιστή Λάμπρου με τις αστυνομικές δυνάμεις η οποία του στοίχισε την ίδια του τη ζωή. Είναι ο βαρύτατος -και παρολίγον θανατηφόρος- τραυματισμός του συντρόφου και αγωνιστή Σίμου από σφαίρα μπάτσου που του στέρησε την ελευθερία του. Είναι το πέρασμα συντρόφων-ισσών σε καθεστώς αιχμαλωσίας στα χέρια του κράτους, αποτέλεσμα των συγκρούσεων τους με το σύγχρονο οικονομικό και εξουσιαστικό σύστημα, που έχει αυξηθεί δραματικά.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα μπορούσε παρά να με βρει απόλυτα σύμφωνο αυτή τη στιγμή η προσπάθεια, καθώς το θεωρώ κι εγώ πολύ σημαντικό -μεταξύ βέβαια πολλών άλλων- για δημιουργία ενός σταθερού πυλώνα αλληλεγγύης που θα έχει ως μοναδικό της σκοπό να καλύψει τις άμεσες βιοποριστικές ανάγκες συντρόφων-ισσών που βρίσκονται έγκλειστοι στα ελληνικά σωφρονιστήρια-κρεματόρια. Απ’ τη στιγμή που κάποιος αποδέχεται ότι όσοι-ες πέρασαν την πόρτα της φυλακής ανήκουν στο στρατόπεδο της επανάστασης με αξιακούς κώδικες τους οποίους ενστερνίζεται ή τους αναγνωρίζει μέσα σε μια ιστορική συνέχεια που είναι είτε ταυτόσημη είτε κουβαλάει μέσα της στοιχεία αναφοράς που παραπέμπουν στον αδιάκοπο πόλεμο εναντίον των επικυρίαρχων αυτού του κόσμου, τότε ορθά μπορεί να θεωρήσει τα άτομα αυτά συντρόφους-ισσες του που στη δεινή και ευάλωτη θέση που βρίσκονται χρειάζονται κάθε είδους στήριξης και αλληλεγγύης που μπορεί να υπάρξει.

Όταν όλοι μας συναισθανόμαστε ότι αφενός έχουμε πολλούς κρατούμενους-ες και αφετέρου ότι αυτός ο πολιτικός χώρος διάγει τα τελευταία χρόνια μια ανοδική πορεία στην προσέλευση ατόμων στις πάσης φύσεως εκδηλώσεις και ενέργειες που προβαίνει, τότε αυτόματα δημιουργείται η σκέψη της ανάληψης των οικονομικών αναγκών των εγκλείστων όχι πια μέσα στα στενά όρια παρεών, ατόμων ή μικρών αριθμητικά συλλογικοτήτων ή πρωτοβουλιών αλλά από ένα ευρύ και πλατύ κίνημα που πλέον βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

Ας κάνουμε μερικές απλές μαθηματικές σκέψεις και πράξεις για να δούμε τη θεωρία στην πράξη. Αν υποτεθεί ότι υπάρχουν 30 σύντροφοι-ισσες (ο αριθμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, είναι τελείως θεωρητικός) που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια του κράτους κι ο καθένας-μία τους χρειάζεται ένα ελάχιστο ποσό της τάξης των 500 ευρώ για να διαβιεί αξιοπρεπώς μέσα στη φυλακή, τότε για να καλυφθούν οι οικονομικές ανάγκες τους για έναν ολόκληρο χρόνο θα απαιτούνταν 180.000 ευρώ!

Αν αναλάβει ένας, δύο, δέκα ή εκατό να συγκεντρώσουν αυτό το ποσό φαντάζει πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Αν όμως μπορούσε αυτή η υπαρκτή οικονομική ανάγκη να αναληφθεί από 3.000 ή 4.000 άτομα τότε η ατομική συνεισφορά αγγίζει τα όρια των 45 με 60 ευρώ!

Το ερώτημα λοιπόν προς τους συντρόφους-ισσες εκτός των τειχών είναι αν μπορεί να γίνει ένα πρώτο βήμα κοινής, συλλογικής, συναινετικής και συντονισμένης δράσης, χάριν των οικονομικών αναγκών διαβίωσης των εγκλείστων συντρόφων-ισσών;
Αν μπορεί να στηθεί μια πανελλήνια δράση με άμεσα χειροπιαστό αποτέλεσμα;
Αν μπορεί αυτός ο πολιτικός χώρος να βάλει ένα προσωπικό στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό, για το οποίο ενώ θα χρειαστούν τα ελάχιστα θα συμβάλει τα μέγιστα στη λύση ενός υπαρκτού προβλήματος.
Είναι η εποχή που ζούμε που επιβάλλει την ενότητα και την κοινή δράση.
Είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις που οξύνονται και επιτάσσουν την σύσφιξη των συνεκτικών δεσμών μεταξύ μας.
Είναι το περήφανο βλέμμα και χαμόγελο των αιχμαλωτισμένων συντρόφων-ισσών που γίνεται κτήμα όλων μας και πρέπει -έστω και πρόσκαιρα- να λειάνει τις γωνίες της σκέψης και του χαρακτήρα μας.

Όσων συντρόφων το αίμα τους έβαψε με τιμή και περηφάνια τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, ισότητα και δικαιοσύνη σημαδεύει ανεξίτηλα το σημείο εκκίνησης απ’ το οποίο πρέπει να επιτεθούν ξανά και ξανά στις ορδές του εχθρού οι αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΙΜΟ ΣΕΪΣΙΔΗ ΚΑΙ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΖΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΣΤΗΜΕΝΑ ΕΝΤΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ: ΟΣΟΥΣ ΟΠΛΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, Γ. Δημητράκης 18/05/2010, Φυλακές Δομοκού

Πηγή : http://tameio.espivblogs.net