Αρχείο κατηγορίας Uncategorized

Ελεύθερος ο Άρης Σειρηνίδης

Ο Άρης Σειρηνίδης το μεσημερι της Πέμπτης 23/6/’11 αθωώθηκε κατά πλειοψηφία (4 ένορκοι υπέρ της αθώωσης, οι 3 δικαστές κατά) και την ίδια μέρα αφέθηκε ελεύθερος από τις φυλακές Κορυδαλλού. Η αίθουσα του πρωτοδικείου ήταν γεμάτη από αλληλέγγυους συντρόφους και άλλοι τόσοι ήταν απ’ έξω, οι οποίοι όταν ανακοινώθηκε η αθωοτική απόφαση φωνάξανε συνθήματα.

Λίγο πριν οι δικαστές και οι ένορκοι αποσυρθούν για την απόφαση ο Σειρηνίδης πήρε το λόγο και έκανε την παρακάτω πολιτική δήλωση:

«Στην επίμονή σας ερώτηση για τη θέση μου ως προς τον ένοπλο αγώνα, η απάντηση που αναμένετε είναι η δήλωση νομιμοφροσύνης. Η δήλωση νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Αυτή δεν θα τη λάβετε από μένα ποτέ. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, σταθερά τη θέση που είχα προβάλει στην απολογία μου. Στο οικογενειακό και πολιτικό μου περιβάλλον, η ρήση του Μαρξ από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι οι “κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις επιδιώξεις τους για τη βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος” αποκαλούσε αξιακή επιταγή.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη φυλακή. Η απουσία της αξιοπρέπειας. Καταγόμαστε από μια παράδοση αγώνα που πηγαίνει βαθιά στο παρελθόν και προχωρά ορμητικά στο μέλλον. Και αυτή δεν πρόκειται να την πετάξουμε σαν ένα πουκάμισο αδειανό.»
πηγη:

Διακήρυξη της Ανοιχτής Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους Διωκόμενους και Φυλακισμένους Αγωνιστές – Ηράκλειο Κρήτης

Έχουμε πόλεμο
Απτός και ορατός, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα εναντίον της κοινωνίας.
Υγεία, παιδεία, ασφάλιση, εργασία καταστρατηγούνται, Όλο και περισσότερες απεργίες κηρύσσονται παράνομες, τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν αδιακρίτως διαδηλωτές, περιοχές που αντιστέκονται βρίσκονται υπό αστυνομική κατοχή (Εξάρχεια-Κερατέα), νομοθετήματα (τρομονόμος) ποινικοποιούν όσους τολμούν να σηκώσουν κεφάλι. Από την άλλη η δυσαρέσκεια μεγαλώνει, όλο και περισσότεροι βρίζουν και αναθεματίζουν το πολιτικό σύστημα, τους πολιτικούς, τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές, τους μπάτσους, τη μοίρα τους. Κάποιοι δεν αρκέστηκαν σε αυτό, σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους, βρέθηκαν, συζήτησαν, οργανώθηκαν και πέρασαν από την απάθεια στην επίθεση. Τράπεζες, πολυεθνικές, βιομήχανοι, αστυνομικά τμήματα, ακροδεξιές ομάδες, το χρηματιστήριο, δικαστήρια και άλλα βρέθηκαν στο στόχαστρο.

Έχουμε ομήρους
Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες αγωνιστές-ριες που κρατούνται στις φυλακές για τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ επιλογές ή τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ τους αντιλήψεις. Αν προσθέσουμε όλους όσους διώκονται ποινικά, φτάνουμε σε τριψήφια νούμερα. Έχουμε νεκρούς και ακρωτηριασμένους συντρόφους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αποκομμένοι από την αγωνιζόμενη κοινωνία, αντιθέτως είναι οι πιο προωθημένοι μαχητές της, είναι αυτοί που το σύστημα ανακήρυξε ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς του, γι’ αυτό και βρίσκονται εκεί που είναι, γι’ αυτό και δικάζονται υπό ειδικό καθεστώς, κρατούνται σε ειδικά κελιά. Γιατί είναι πολιτικοί κρατούμενοι.

Έχουμε ευθύνες
Και δεν είναι λίγες. Πρέπει να οικοδομήσουμε τις βάσεις που θα βάζουν την αλληλεγγύη προς αυτούς σε ένα συνολικό πλαίσιο που θα τους αγκαλιάζει ΟΛΟΥΣ, θα στέκεται δίπλα τους, θα μιλάει με και γι’ αυτούς. Όπως είπε και ο Δ. Κουφοντίνας σε παρέμβαση του:
“Η αναφορά του κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και των πολιτικών κρατούμενων, ιδιαίτερα όσων πήραν τα όπλα για να επαναστατικοποιήσουν την κοινωνία, χρειάζεται να είναι ολόκληρη η κοινωνία, και όχι στενοί κοινωνικοί χώροι στο όνομα μιας «καθαρότητας» που οδηγεί σε διαρκή κατακερματισμό, μέχρι το όριο του ατόμου. Είναι απαραίτητη η πολιτική σύνδεση με το ευρύτερο κίνημα, και γι αυτό το κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορεί απλώς να είναι καθαρά ιδεολογικό, χωρίς να έχει δηλαδή συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους”.
Εμείς από την πλευρά μας ορίζουμε τους στόχους αυτούς ως εξής:
ΣΥΝΟΛΙΚΗ και όχι επιλεκτική αντιμετώπιση του ζητήματος.
Αναφορές στις επί μέρους υποθέσεις δίχως να τις τοποθετούμε στο επίκεντρο, αποκόπτοντας τες έτσι από την ουσία του ζητήματος.
Μπόλιασμα κάθε είδους κοινωνικού αγώνα, από εδώ και στο εξής, με το ζήτημα ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων και την αλληλεγγύη προς αυτούς. Να κάνουμε το ζήτημά τους ζήτημα των κομματιών της κοινωνίας που αγωνίζονται. Σε κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση, κάθε κατάληψη, κάθε παρέμβαση. Έτσι προετοιμάζουμε το έδαφος για τη στιγμή εκείνη όπου οι συσχετισμοί θα αλλάξουν, όπου η αγανάκτηση και η οργή θα βγει στους δρόμους για να απαιτήσει αυτή τη φορά, όχι μονάχα να ξεσπάσει. Ευθύνη όλων μας είναι μέσα σε αυτές τις απαιτήσεις να κυριαρχούν:
Γενική Αμνηστία όλων των πολιτικών κρατουμένων
Κατάργηση του τρομονόμου
Κατάργηση των ειδικών συνθηκών κράτησης
Ως την επανάσταση, την κατάργηση της εξουσίας, των φυλακών… έχουν να γίνουν ακόμη κάποια βήματα…
Καλούμε κάθε σκεπτόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο που συμφωνεί με τα παραπάνω, να γίνει κομμάτι της διαδικασίας αυτής. Μπορείτε να μας βρείτε κάθε Δευτέρα στις 19:00 στην κατάληψη Ευαγγελισμού (Θεοτοκοπούλου 18) ή να επικοινωνήσετε μαζί μας στο tameioheraklio@espiv.net

Γράμμα αλληλεγγύης του πατέρα του πολιτικού κρατούμενου Γιάννη Σκουλούδη.

«(Η ‘τρομοκρατία’ ως πράξη αθωότητας…) Από πότε 20 χρονών παιδιά λέγονται τρομοκράτες; Το να σε βαφτίζουν χριστιανό στα 2 και τρομοκράτη στα 22, το να σε επαινούν που διάβαζες εξωσχολικά βιβλία και τώρα να τα προσκομίζουν ως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον σου, το να σου φοράν λευκά πουκάμισα στην παρέλαση και τώρα άσπρα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια…» Οι σκέψεις δικές σας…
Έχουν περάσει 7 μήνες από την ημέρα που συνέλαβαν τον γιό μου Γιάννη Σκουλούδη για τον εμπρησμό οχημάτων της ΔΕΗ. Η ανάληψη της ευθύνης για την δράση αυτή από τον ίδιο έφερε σαν αποτέλεσμα την προφυλάκιση του στο σωφρονιστικό κατάστημα νέων Αυλώνα όπως θέλει να αποκαλεί το κράτος αυτά τα σύγχρονα κολαστήρια ανθρώπινων ψυχών.
Βλέποντας τον πόλεμο να οξύνεται όλο αυτό το διάστημα αισθάνθηκα την ανάγκη να χαιρετήσω, θέλοντας να δώσω δύναμη και κουράγιο, όλους όσους στάθηκαν δίπλα του, όσους αντιστέκονται, αγωνίζονται και συνεχίζουν να μάχονται εντός και εκτός των τειχών κόντρα σε αυτό το σάπιο σύστημα που μας θέλει δούλους. Κόντρα στο σκύψε, γλύψε και άρπαξε απ’όπου μπορείς. Κόντρα στον καθωσπρεπισμό, την παραμύθα του βολέματος και του σύγχρονου τρόπου ζωής που σαν υπέρτατο ιδανικό πλασάρει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια.
Από την δική μου πλευρά σαν γονιός είμαι περήφανος για τον γιό μου και την στάση του αλλά και για όλα τα άλλα παιδιά που αγωνίζονται για την ελευθερία της σκέψης και του ατόμου.
Και λίγα λόγια για τους γονείς. Φέραμε στον κόσμο τα παιδιά μας, τα μεγαλώσαμε και ήρθε η ώρα να τα αφήσουμε να μας οδηγήσουν στο μέλλον. Ας μην προσπαθούμε άλλο να τα κρατήσουμε δεμένα στο παρελθόν. Ας σταθούμε δίπλα τους στα οδοφράγματα και ας μάθουμε εμείς τώρα από αυτά.
Στέλνω την αλληλεγγύη μου σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και σε όλους αυτούς που εκτός των τειχών συνεχίζουν να αγωνίζονται επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο προς την απόλυτη ελευθερία.

Σκουλούδης Γιώργος
5 Μάη 2011

πηγή: indymedia

Παρέμβαση του Δ. Κουφοντίνα στο αντιτρομοκρατικό φεστιβάλ

Κι όπως στις παλιές λαϊκές γιορτές αρχινούσαν μ’ ένα μοιρολόι, τιμή σ’ αυτούς που έφυγαν, θα μνημονεύσω πρώτα τους νεκρούς των παλιών, των καινούργιων και των πρόσφατων αγώνων. Αυτούς που έπεσαν στις φυλακές, στους τόπους των βασανιστηρίων. Τους εξαφανισμένους, που ποιος ξέρει πού, σε ποιο κομμάτι της στεριάς ή της θάλασσας κείτονται οι σοροί τους. Αυτούς που έπεσαν στη σύγκρουση στο δρόμο, στη μάχη με την καταστολή. Απ’ όποιο ιδεολογικό μετερίζι κι αν πάλεψαν: «Οι νεκροί δεν έχουν έμβλημα –είναι το έμβλημα», έλεγε ένας παλιός, που τον τιμούμε γι αυτό που υπήρξε. Είναι η κοινή μας κληρονομιά, κοινό σημείο αναφοράς, ώθηση για συνέχιση του αγώνα, μ’ όποιες μορφές πάρει στο γύρισμα των κύκλων.

Θα χαιρετίσω έπειτα τη ζωντανή μας ιστορία, τους συντρόφους που ήρθαν από μακριά, την Ίρμα Λέιτες από το MLN-Τουπαμάρος, τον Γκαμπριέλ Σαέζ  Το τορικαγκουένα από την ΕΤΑ και τον Αντρέας Φόγκελ από τη 2η Ιούνη, οργανώσεις και κινήματα –πηγές έμπνευσης για μας. Που επέζησαν, γλίτωσαν από τα νύχια του κράτους, τις παρακρατικές συμμορίες, τους GAL, τα τάγματα θανάτου, τα βασανιστήρια, τις πτέρυγες της απομόνωσης. Επέζησαν όμως με αξιοπρέπεια, δεν πρόδωσαν, δεν απαρνήθηκαν αυτό που υπήρξαν, δεν ξεπουλήθηκαν, δεν έγιναν κοινωνικοί αποσβεστήρες των απελευθερωτικών δονήσεων. Συνεχίζουν τον αγώνα, με όποιες μορφές επιβάλλει η σημερινή συγκυρία, πεισματάρηδες, αντικρίζουν τη νέα πραγματικότητα όπως λέει ο Ταμπέρο: «με τα παλιά γυαλιά των Τουπαμάρος, με τα παντοτινά χρώματα του κόκκινου και του μαύρου».

Τους καλωσορίζουμε σε έναν τόπο όπου η συλλογική μνήμη κρατά χρόνια τώρα θέση ακριβή για τους πολιτικούς κρατούμενους. Τους ακούσαμε και θα τους ακούσουμε να μιλούν για τις θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες, για τις νίκες και τις ήττες τους. Γιατί και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι κομμάτια αδιάσπαστατης Ιστορίας μας, κι είναι το ίδιο λάθος να δοξολογούμε ή να θρηνούμε μόνο, είναι το ίδιο λάθος να αντιμετωπίζουμε λειψά την Ιστορία, να αποκόβουμε ή να συσκοτίζουμε κάποια πλευρά της, υπερπροβάλλοντας κάποια άλλη. Δεν διστάζουμε να βάλουμε το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων», όχι για να πληγώσουμε ή για να πληγωθούμε, αλλά να βγάλουμε συμπεράσματα όχι μόνο από τις νίκες αλλά κι από τις ήττες, να διδαχτούμε από αυτές, για να ισχυροποιηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις.

Όπως τολμούμε να παλεύουμε, τολμούμενα να νικάμε, έτσι τολμάμε να αναρωτιόμαστε σε περίπτωση ήττας μήπως τελικά δεν είναι μόνο «στραβός ο γιαλός», μήπως κι εμείς στραβά αρμενίζουμε. Οι σύντροφοι του Κινήματος 2 Ιούνη, της ΕΤΑ, η συντρόφισσα των Τούπας έχουν πολλά να πουν γι αυτό.

Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι έχουμε κοινωνικό πόλεμο. Ότι κυριαρχεί η αδικία, η οικονομική βία και η ολοένα εντεινόμενη καταστολή που τα διασφαλίζει. Ότι η λαϊκή αντιβία παραμένει στη φαρέτρα του κινήματος, στις οποίες και πιο διαφορετικές μορφές της, πάντα ποιοτικά διαφορετική από τη βία της εξουσίας. Ότι, όπως είπε ο Ζαν-Μαρκ Ρονιγιάν «ο ένοπλος αγώνας παραμένει απαραίτητοςσε κάποια στιγμή της επαναστατικής διαδικασίας». Ότι αποτελεί αποφασιστική συμβολή των αντάρτικων ότι έδειξαν πώς, απλοί αγωνιστές με απλά μέσα, μπορούν να αγωνιστούν αποτελεσματικά, ότι ο πανίσχυρος εχθρός δεν είναι ανίκητος. Συνυπογράφω ακόμη τα λόγια του Χόρχε Σαμπάλσα, για τον κίνδυνο να μετατραπεί η επαναστατική δράση σε ένα είδος πινγκ-πονγκ με την καταστολή, ερήμην των λαϊκών δυνάμεων. Ή όταν διακρίνει τη διπλή λειτουργία της ένοπλης δράσης, ως εργαλείου στρατηγικής φθοράς, αλλά και ως μέσου ιδεολογικής πάλης με στόχο την ανάπτυξη ενός πολιτικού κινήματος επαναστατικού χαρακτήρα, και τον κίνδυνο εκτροπής όταν οι ενέργειες χάνουν τη δυνατότητα να λειτουργούν ιδεολογικά. Όταν διαπιστώνει την αποκλίνουσα κατεύθυνση του MLN σε σχέση με αυτή του λαϊκού κινήματος, και την υιοθέτηση από τους Τούπας ανώτερης ταχύτητας από το ρυθμό ανάπτυξης του μαζικού κινήματος, ως αιτία της ήττας.

Σήμερα στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται αιχμάλωτοι 51 γυναίκες και άνδρες πολιτικοί κρατούμενοι, που στη συντριπτική τους πλειονότητα αναλαμβάνουν την πολιτική τους ευθύνη, είτε υπερασπίζονται την οργάνωσή τους, είτε την ιδιαίτερη πολιτική τους ταυτότητα και δράση. Απέναντί τους έχει ξεκινήσει ήδη μια σειρά πολιτικών δικών. Η εξουσία διεξάγει ήδη την πρώτη δίκη αυτής της σειράς με τον δικό της αυταρχικό και εκδικητικό τρόπο, μια δίκη-πιλότο, δοκιμαστική εφαρμογή αυτών που έπονται. Μέσα σε εκκωφαντική σχεδόν σιωπή, και αυτό δεν είναι ακριβώς μια νίκη του κινήματος.

Στην Ελλάδα, αφενός ιστορικοί λόγοι, αφετέρου η πρακτική παλιότερων ένοπλων οργανώσεων και η δράση των παλιότερων κινήσεων αλληλεγγύης, καθώς και η συγκυρία της σημερινής κρίσης, έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικο-ιδεολογικό κεφάλαιο συμπάθειας στους πολιτικούς κρατούμενους, το οποίο αποτελεί βάση για την ανάπτυξη συγκεκριμένου κινήματος αλληλεγγύης ενόψει των πολιτικών δικών, αλλά και αυτόνομη αξία-δείκτη που σηματοδοτεί συμβολικά βαθιές αντισυστημικές διαθέσεις. Το κεφάλαιο αυτό δεν πρέπει να χτυπιέται, να αναλίσκεται και να καταστρέφεται, με ευθύνη των απέξω, των εγκλείστων, και ενίοτε κάποιων που κινούνται από τις δύο μεριές του τοίχου και μιλούν εξ ονόματος των κρατούμενων, αλλά χρειάζεται να συνδεθεί, να διοχετεύεται όσο είναι δυνατόν σε ζωντανές πλευρές του κοινωνικού κινήματος.

Οι πολιτικοί κρατούμενοιείναι αιχμάλωτοι του κοινωνικού πολέμου, όμηροι της σύγκρουσης στα κοινωνικά σύνορα, προωθημένοι μαχητές για τα λαϊκά συμφέροντα. Γι αυτό, ως πολιτικοί κρατούμενοι, αντιμετωπίζουν παραδειγματικά το υψηλότεροεπίπεδο καταστολής. Δικάζονται κάτω από ειδικές συνθήκες, από ειδικά δικαστήρια εκτάκτων μέτρων, ως κοινοί παραβάτες, ενώ το σύνολο των εξουσιών με όπλα το ψεύδος και τη συκοφαντία προσπαθούν να υψώσουν ιδεολογικά τείχη, να αποκόψουν τους πολιτικούς κρατούμενους από την κοινωνία.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι από μέσα και το κίνημα αλληλεγγύης απέξω χρειάζεται να παλέψουν για να γκρεμίσουν αυτά τα ιδεολογικά τείχη, να καταδειχθεί ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος, ότι ο αγώνας τους εγγράφεται στον αγώνα του κινήματος, ότι το χτύπημά τους είναι χτύπημα ολόκληρου του κοινωνικού κινήματος. Αναφορά του κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και των πολιτικών κρατούμενων, ιδιαίτερα όσων πήραν τα όπλα για να επαναστατικοποιήσουν την κοινωνία, χρειάζεται να είναι ολόκληρη η κοινωνία, και όχι στενοί κοινωνικοί χώροι στο όνομα μιας «καθαρότητας» που οδηγεί σε διαρκή κατακερματισμό, μέχρι το όριο του ατόμου. Είναι απαραίτητη η πολιτική σύνδεση με το ευρύτερο κίνημα, και γι αυτό το κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορεί απλώς να είναι καθαρά ιδεολογικό, χωρίς να έχει δηλαδή συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Η πολιτική αύτη σύνδεση σήμερα, στη συγκυρία της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, της άγριας καταστολής, της σκλήρυνσης του νομικού πλαισίου, των διαδοχικών τρομονόμων που διευρύνουν την έννοια της λεγόμενης τρομοκρατίας μέχρι το επίπεδο της εκτόξευσης μιας πέτρας στη διαδήλωση, μπορεί να γίνει μόνο στη βάση της γενικευμένης καταστροφής κοινών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με πολύχρονους αγώνες, σε μια αστυνομοκρατούμενη και φασιστικοποιούμενη κοινωνία.

Με τον τρόπο αυτόν μπορεί να αξιοποιηθεί και να διευρυνθεί το πολιτικό-ιδεολογικό κεφάλαιο συμπάθειας, να επιτευχθούν οι άμεσοι και απώτεροι στόχοι που βάζει η Δράση για την Ελευθερία και το κίνημα αλληλεγγύης, να γίνει σύνδεση και συνάρθρωση με το ευρύτερο ζωντανό κοινωνικό κίνημα. Να επικοινωνήσουν αποτελεσματικότερα μεταξύ τους τα διάφορα κομμάτια του κινήματος, να επιτευχθούν απαραίτητες μικρές νίκες, να φωτιστεί τελικά ο ανατρεπτικός ορίζοντας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Συντρόφισσα Ίρμα

Σύντροφε Γκαμπριέλ

Σύντροφε Αντρέας

Ανταμωθήκαμε εδώ, σ’ έναν τόπο που ζει μια απ’ τις ζοφερές περιόδους της ιστορίας του. Όπου ίσως η πιο επιθετική, αδίστακτη, αρπακτική, κυνική και αμοραλιστική άρχουσα τάξη που έχει γνωρίσει η χώρα, μας οδηγεί σε νέα εποχή υποτέλειας, λεηλατεί, εξαθλιώνει, ξεπουλά τα πάντα, κουρελιάζει την αξιοπρέπεια, απειλεί την ιδιοσυστασία, την ίδια την υπόσταση του ελληνικού λαού. Και δεν θα σταματήσει πουθενά όσο δεν βρίσκει αποτελεσματική αντίσταση όσο δεν υψώνονται παντού αναχώματα, να σταματήσει η ζοφερή πορεία στην καταστροφή.

Ανταμωθήκαμε εδώ να τα πούμε, να βάλουμε κάτω εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα, ουτοπίες. Τα χρόνια της φωτιάς, του μπαρουτιού, της ελπίδας, της βιασύνης μη χαθεί το ραντεβού με την επανάσταση, μην αργήσει η έφοδος στον ουρανό. Κι ύστερα τα μολυβένια χρόνια, της σκληρής αναμέτρησης, του απολογισμού… Μια περιήγηση στη συλλογική μνήμη, αλλά για να οργανώσουμε την αντίσταση, να καταλάβουμε τις τωρινές μάχες, τις μορφές και τους τρόπους να τις διεξάγουμε. Γιατί δεν σταματάμε να μισούμε το σύστημα της βίας, της αδικίας, των σφαγών. Δεν σταματάμε να αγαπάμε, δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, δεν σταματάμε να πολεμάμε…

Το κείμενο βρέθηκε στο ”Κουλτούρα και Επανάσταση”

Κείμενο των Τσιλιανίδη,Φεσσά,Σκουλούδη,Τζίφκα,Δημτσιάδη

Διανύουμε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Λόγω της οικονομικής δυσλειτουργίας τα όνειρα της κοινωνικής ανέλιξης, της υλικής αφθονίας και της οικονομικής ευμάρειας φαντάζουν τώρα πιο μακρινά και απραγματοποίητα, όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Επιπλέον η κυριαρχία αναγκάζεται να πάρει πίσω προνόμια και παραχωρήσεις περασμένων χρόνων και αρκετά κοινωνικά κομμάτια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βρεθούν (ή βρίσκονται ήδη) σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας. Στο κοινωνικό σώμα πλέον διαμορφώνεται μια διάχυτη δυσαρέσκεια η οποία και εκφράζεται αρκετά συχνά, ωστόσο με μερικούς ή συντεχνιακούς αγώνες. Αγώνες οι οποίοι παρά την συμβολή τους στη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής αναταραχής, δεν έχουν να προσφέρουν μια συνολικότερη προοπτική ριζοσπαστικού αγώνα.

Η επαναστατική προοπτική ωστόσο προτάσσεται έντονα αυτά τα χρόνια από τον ευρύτερο αναρχικό/επαναστατικό χώρο, κάποιες συνιστώσες του οποίου προχώρησαν και σε αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά επιθετικές ενέργειες, εφαρμόζοντας στην πράξη ζητήματα όπως η οργάνωση και η άμεση αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της εξουσίας, πλήττοντας έτσι ακόμα περισσότερο την εικόνα του “άτρωτου κράτους”. Σ’ ένα περιβάλλον λοιπόν που οι εικόνες της κοινωνικής ειρήνης αρχίζουν να φθείρονται και η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται, με τα κόμματα να ‘χουν χάσει την αξιοπιστία τους και να μην μπορούν να κατευνάσουν τα πνεύματα, μιας και οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις για οικονομική εξυγίανση δύσκολα γίνονται πλέον πιστευτές, η κυριαρχία έχει θορυβηθεί (και μάλιστα όχι άδικα) από την αύξηση των πιθανοτήτων για γενίκευση της κοινωνικής αναταραχής.

Επιπλέον έχει ανιχνεύσει τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει σε αυτήν την γενίκευση της αναταραχής, ο πολύμορφος αναρχικός/επαναστατικός χώρος.

Έτσι το κράτος αναγκάζεται να οχυρωθεί και περνώντας στην αντεπίθεση να χρησιμοποιεί επιθετικά μέσα. Αυξάνει λοιπόν την καταστολή και προληπτικά και σε άμεσο χρόνο τόσο στους επιμέρους αγώνες όσο και στον αναρχικό χώρο. Παράλληλα γίνεται η προσπάθεια από την μεριά της κυριαρχίας να παραμείνουν οι διάφοροι αυτοί αγώνες κατακερματισμένοι και ξεκομμένοι, όπως και τα σύνολα υποκειμένων που τους πραγματοποιούν,.

Tα ΜΜΕ έχουν βασικό ρόλο σ’ αυτό το εγχείρημα, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν εμφανώς διαχωρισμένους τους διάφορους μερικούς αγώνες, προβάλλοντας συνεχώς τα σημεία σύγκρουσης της κάθε κοινωνικής ομάδας που δίνει έναν αγώνα με τις υπόλοιπες, δικαιολογώντας έτσι την καταστολή. Επίσης , μέσω αυτών γίνεται εμφανής η προσπάθεια διασποράς φόβου σε όσους αγωνίζονται ή σκέφτονται να αγωνιστούν με οποιοδήποτε τρόπο αλλά και η προσπάθεια επανάπλασης της εικόνας του παντοδύναμου κράτους.

Έτσι τον τελευταίο χρόνο παρατηρήθηκαν χτυπήματα σε πορείες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, και πολλές συλλήψεις αναρχικών, ο αριθμός των οποίων είναι πρωτοφανής για την Ελλάδα αναλογικά με το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν και που προφανώς είναι προϊόν των ίδιων τους/μας των επιλογών.

Όλα τα παραπάνω, ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της όξυνσης αυτού του πολέμου που διεξάγεται στα σπλάχνα της κοινωνίας. Όταν το ένα στρατόπεδο εντείνει τις εχθροπραξίες, το αντίπαλο είναι αναγκασμένο να αντιδράσει. Συγκεκριμένα, απ’ την στιγμή που η (απ’ το αναρχικό κίνημα εκπορευόμενη) δράση παίρνει μια δυναμικότερη μορφή σε σχέση με παλαιότερα χρόνια, είναι λογικό το κράτος να απαντήσει σε αυτή την απειλή. Η όξυνση ενός πολέμου συνεπάγεται με σκληρότερες μάχες, έτσι λοιπόν η συνθήκη που επιβάλλει περισσότερες απώλειες συντρόφων μόνο ως λογική μπορεί να εκληφθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε μοιρολατρικά σε μια κατάσταση στην οποία οι σύντροφοί μας θα στοιβάζονται στις φυλακές.

Το πρώτο και ίσως πιο σημαντικό βήμα της αντεπίθεσης μας πρέπει να’ ναι η ανάλυση της κίνησης που επιχειρείται από το κράτος. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν αναγνωρίζουμε ότι η φυλάκιση ενός συντρόφου, έχει τρεις στόχους. Ο πρώτος και πιο προφανής, είναι η απενεργοποίηση του επαναστάτη όσον αφορά την δράση και συμμετοχή στις κοινωνικές διεργασίες. Ο δεύτερος είναι η τιμωρία του ατόμου ώστε να σταματήσει αυτοβούλως την υλοποίηση σκέψεων που εμπεριέχουν προσωπικό κίνδυνο. Και τρίτος , που εν μέρει συνδέεται με τον δεύτερο, είναι ο παραδειγματισμός αυτών που δρουν ή σκέφτονται να δράσουν με τον ίδιο τρόπο που έδρασε ο αιχμάλωτος σύντροφος, χρησιμοποιώντας έτσι την ανελεύθερη κατάσταση του συντρόφου ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι σε μια εποχή που οι φυλακισμένοι αναρχικοί ξεπερνούν σε αριθμό τους 40, γίνεται κάτι περισσότερο από επιτακτική η δημιουργία σχέσεων μεταξύ συντρόφων, με κύριο γνώρισμα τους, ως χαρακτηριστικό, την αλληλεγγύη και την αλληλοστήριξη μεταξύ των αγωνιστών εντός της επαναστατικής κοινότητας σε “υλικό” , μα και σε “άυλο” επίπεδο.

 

Είναι ακόμη πιο σημαντικό ως φυλακισμένοι τουλάχιστον, να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε κίνηση αλληλεγγύης, κάθε δράση που αποδεικνύει στη πράξη τις παραπάνω σχέσεις, φορτίζει με “αγωνιστική ενέργεια” τις δικές μας μπαταρίες για την επιβίωση μας εντός των τειχών.

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, θέλουμε και ελπίζουμε ο καθένας να αντιλαμβάνεται αυτού του είδους τις κινήσεις, ως μια ακόμη πτυχή του απελευθερωτικού αγώνα, στα πλαίσια μιας διαρκούς επιδίωξης για την γέννηση πιθανοτήτων που θα ανοίξουν νέες οδούς αγώνα και θα δημιουργήσουν ευκαιρίες, για κάθε έναν από εμάς, στο να εφαρμόσει και να εξελίξει την αναρχική και επαναστατική δράση: να διαχύσει και να εξελίξει τον ριζοσπαστικό λόγο, να εφαρμόσει και να εξελίξει την ριζοσπαστική πράξη.

Πέρα από τυπικές δηλώσεις συμπαράστασης. Πέρα από μια περιστασιακή ανάδειξη ζητημάτων. Κάνοντας βήματα μπροστά, ξεκινώντας όμως από ‘κει που τελειώνουν αυτά των προηγούμενων.

 

Παρόλο που δεν μπορούμε να παραστούμε ως φυσικές οντότητες, καλούμε κι εμείς στην πανελλαδική πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή, το Σάββατο 16 Απριλίου ,στις 12:00 στην Θεσσαλονίκη θέλοντας έτσι να εκμηδενίσουμε τις αποστάσεις που μας χωρίζουν.

 

Αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες

πως θα μοιραστούμε κοινές ήττες;”

 

Δημτσιάδης Δ.

Σκουλούδης Γ.

Φεσσάς Δ.

ΤζίφκαςΣ.

Τσιλιανίδης Χ.

 

Μια μικρή συμβολή των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την Αλληλεγγύη

Έως ότου θα ‘ναι μέρα θα μείνουμε με το κεφάλι ψηλά…

Μια μικρή συμβολή των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την Αλληλεγγύη

1) Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Πολλά είναι αυτά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την αλληλεγγύη. Συνήθως όταν έχουν γίνει τόσες κουβέντες και έχουν κυκλοφορήσει τόσα κείμενα για ένα ζήτημα, καταντά τετριμμένο, προβλέψιμο και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μοιάζει σαν να έχει εξαντληθεί το περιεχόμενό του και διαρκώς να επαναλαμβάνεται.

Εμείς θεωρούμε πώς δεν υπάρχουν τετριμμένες πρακτικές, αλλά τετριμμένα σκεπτικά. Ιδιαίτερα σήμερα στις ύποπτες μέρες που ζούμε με τους δεκάδες φυλακισμένους αντάρτες πόλης και αναρχικούς πρέπει να ακονίσουμε την λεπίδα της αλληλεγγύης και να την απομακρύνουμε από τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπά της που την εγκλωβίζουν στο φαύλο κύκλο του “λευτεριά στον τάδε σύντροφο”.

Γιατί έτσι τα ονόματα αλλάζουν, προστίθονται ενώ άλλα ξεχνιούνται και η αλληλεγγύη παραμένει στάσιμη και συχνά προνόμοιο φιλικών, προσωπικών και “δημόσιων” σχέσεων.

Όμως τη στιγμή που τα ονόματα των φυλακισμένων αγωνιστών και οι υποθέσεις τους θα φυλλομετρούνται αδιάφορα σαν σελίδες διαφημιστικού φυλλαδίου, η εξουσία θα έχει κερδίσει ένα σημαντικό στοίχημα, την ηθική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Θα έχει πετύχει την εγκατάσταση της φυλακής μέσα μας σαν μία φυσική αποδοχή.

2) Από την άμυνα στην επίθεση

Δεν θα μπορούσαμε όμως να μιλήσουμε για την αλληλεγγύη δίχως να αναφερθούμε πρώτα στην καταστολή. Είναι αναμφισβήτητο πως η καταστολή αναδιαρθρώνεται και αναβαθμίζεται σε στρατιωτικό τομέα (π.χ. νέα σώματα μπάτσων όπως οι ΔΙΑΣ), σε επιστημονικό – τεχνικό (π.χ. τράπεζα συλλογής DNA), σε προπαγανδιστικό (τρομοσενάρια των Μ.Μ.Ε) και σε νομικό (νέες διατάξεις τρομονόμου). Ο εχθρός προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να εσωτερικεύσει το φόβο ως συνθήκη στους αντικαθεστωτικούς κύκλους και όχι μόνο.

Όμως πριν εμπλακούμε σε ένα σύμπλεγμα άμυνας απέναντι στην επέλαση της καταστολής, πρέπει να δούμε τι προηγήθηκε. Γιατί μόνο η γνώση μας και η παρακαταθήκη της μνήμης μπορεί να νικήσει το φόβο.

Εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με τις εκρηκτικές στιγμές του Δεκέμβρη του 2008, το αναρχικό πλέον αντάρτικο πόλης, δηλώνει ένα διαρκές παρόν που έχει οδηγήσει σε νεκρούς και τραυματίες και από τις δυο πλευρές του πολέμου, σε συντονισμένες εμπρηστικές επιθέσεις, σε τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε σύμβολα της κυριαρχίας, σε οργανωμένες υποδομές σαμποτάζ και στην άρθρωση ενός ανατρεπτικού λόγου που αναζητά την επανάσταση στο εδώ και τώρα.

Στην αντίπερα όχθη η καταστολή βρίσκεται σε μια διαρκή πολεμική σχέση με τις δυνάμεις ανατροπής. Για αυτό πιστεύουμε, πως η επιθετική αναδιάρθρωσή της δεν προέκυψε ως μια αυτόνομη πρωτοβουλία του κράτους σε ουδέτερο χρόνο, αλλά ως απάντηση στην αυξανόμενη ανάπτυξη του νέου αντάρτικου πόλης και φυσικά ως ασπίδα προστασίας στις ραγδαίες αντιθέσεις του κοινωνικού αυτοματισμού (οικονομική κρίση, ανεργία, απεργίες…).

Εστιάζοντας στις δικές μας επιλογές του νέου αντάρτικου πόλης μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως η καταστολή λειτουργεί ακολουθώντας την λογική συνέχεια του φαινομένου δράση – αντίδραση. Άρα δεν αντιλαμβανόμαστς τον εαυτό μας στη θέση του αμυνόμενου.

Ακόμα και στη συνθήκη της αιχμαλωσίας επιλέγουμε να αντιστρέφουμε τους όρους μιας ηττοπαθούς συνθηκολόγησης και αναλαμβάνουμε περήφανα την ευθύνη της δράσης μας, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις και τις αξίες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην οποία συμμετέχουμε, καταστρώνοντας νέα σχέδια ανατροπής, επίθεσης και δολιοφθορών.

Άρα η καταστολή δεν είναι το φάντασμα που πλανιέται από πάνω μας, αλλά η απάντηση του κράτους στον πόλεμο που του κηρύξαμε. Για αυτό θεωρούμε πως οι νέοι σύντροφοι και συνεργοί στην ανταρσία δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουν την εξουσία ως ένα παντοδύναμο εχθρό που γνωρίζει τα πάντα, αλλά ως μια πρόκληση για να δωθούν νέες, πιο σκληρές μάχες εναντίον της. Άλλωστε οι επιτυχίες του εχθρού πατούν και στήνονται συνήθως πανω στα δικά μας λάθη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα για το μέλλον.

Τοποθετούμε τους εαυτούς μας λοιπόν, μακριά από συμπλέγματα άμυνας και φόβου, παραμένοντας στη διαρκή επίθεση. Ενώ για όσους βιαστούν να μιλήσουν για ήττα, λόγω των αρκετών συλλήψεων, εμείς απαντάμε πως το αποτέλεσμα μιας κίνησης δεν είναι ικανό να αξιολογήσει το περιεχόμενο μιας επιλογής. Άλλωστε η αληθινή αξία της ελευθερίας δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με κάθε κόστος, αλλά στην διακινδύνευσή της γυρέυοντας το καλύτερο, παλεύοντας για την αυθεντική ζωή που βρίσκεται έξω από τους νόμους.

3) Η αλληλεγγύη ας γίνει η λίμα απόδρασης και απ ‘τις δυο πλευρές των τοιχών

Η επαναστατική αλληλεγγύη είνα ένας ζωντανός χάρτης μέσα στον οποίο αποτυπώνονται γεγονότα και αντιλήψεις που η γλώσσα της κυριαρχίας θέλει μεθοδικά να εξαφανίσει απο τη μνήμη, να εξαλείψει από την συνείδηση και να τα καταργήσει σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Ταυτόχρονα όμως η αλληλεγγύη είναι και ένα διαχρονικό πρόταγμα συμπεριφορών, σχέσεων και μετουσίωσης των αξιών της επανάστασης στο εδώ και τώρα. Είναι ένας τρόπος να υπάρχουμε συλλογικά ενάντια στην κοινωνία της μοναξιάς και των διαχωρισμών.

Η αλληλεγγύη αποτελεί την καυτή λάβα που κυλάει στις φλέβες όλων όσων εναντιώνονται, ο καθένας με το δικό του τρόπο, στην εποχή τους και την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Με την ορμή της ξεκαθαρίζει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, πως όποιος μάχεται την εξουσία δεν χρειάζεται να είναι φίλος μας, αλλά δικαιούται όχι φυσικά την απεριόριστη αποδοχή μας, αλλά την εγκάρδια στήριξή μας. Αυτός ο συλλογισμός εμπνέει όλες μας τις επιθέσεις και τις κινήσεις που πραγματοποιούμε ως αυτόνομες προσωπικότητες που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε πως η επαναστατική αλληλεγγύη μέσα από την επιλογή της διαρκούς επίθεσης δεν γεννήθηκε πάνω στο φαντιασιακό μιας υποτιθέμενης ταύτισης σκεπτικών και πράξεων. Γιατί συχνά η αλληλεγγύη παρεξηγείται και γίνεται αντιληπτή ως απόλυτη συμφωνία θεωρίας και δράσης ανάμεσα στους φυλακισμένους και τους αλληλέγγυους.

Αντίθετα γεννήθηκε απαντώντας στο διαχρονικό δίλημμα των καιρών μας ή με το κράτος ή με την επανάσταση. Η αναγνώριση αυτής της παρακαταθήκης δεν σημαίνει βέβαια ότι θα κρύψουμε τα όπλα της κριτικής ή θα κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας για να γίνουμε αρεστοί σε όσους διαφωνούμε. Αλληλεγγύη χωρίς κριτική είναι επανάσταση δίχως δράση. Με την κριτική εμβαθύνουμε στην ουσία της υπόθεσης. Έτσι αναγνωρίζουμε τους κοινούς τόπους αλλά και τις διαφορετικές αναφορές του καθένα μας. Εξελίσσουμε την σκέψη, την πρακτική μας και αφουγκραζόμαστε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ξεχωριστών συνιστώσεων που συγκροτούν τον αντικαθεστωτικό χώρο. Αυτή είναι και η ομορφιά της επανάστασης, δεν υπάρχει μια μονοκόμματη αλήθεια, ούτε μια ορθόδοξη παράδοση που υπαγορεύει το σωστό και το λάθος.

Αντίθετα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα ψηφιδωτό αρνήσεων που συνδέεται, συμπλέκεται, ανταγωνίζεται, συμπληρώνεται αλλά πάντοτε βρίσκεται σε μια διαλεκτική. Αυτή είναι η διαλεκτική της αλληλεγγύης που δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο εχθρός, ποιοι είναι αυτοί που λεηλατούν την ύπαρξή μας, ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να μας ξεφορτωθούν “θάβοντάς” μας στους τσιμεντένιους τάφους των φυλακών.

4) Τα όπλα της κριτικής και η κριτική της “κριτικής”

Μέσα από αυτό το πρίσμα έχουμε κατα διαστήματα ασκήσει κριτική, και μερικές φορές ιδιαίτερα σκληρή, σε διαδικασίες, σε άλλες οργανώσεις, σε καταλήψεις, σε πρακτικές και παραδόσεις αγώνα. Όμως πάντα ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση κοιτάμε εχθρικά και προς τα πού στρέφουμε τα όπλα μας. Δεν ξεχνάμε ποτέ πως ματαξύ των επαναστατών και του εχθρού υπάρχει μια ξεκάθαρη, σαφής και οριοθετημένη γραμμή. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις διαφωνίες και τις εντάσεις μας αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά μας χωρίζουν. Αρκεί να μάθουμε ότι η διαλεκτική στηρίζεται στην αμοιβαιότητα και στην ειλικρίνεια προθέσεων και κινήτρων για την προώθηση του επαναστατικού πολέμου και όχι σε μωροφιλοδοξίες προσωπικής ανάδειξης σε άτυπες ηγεμονίες εντός των αντικαθεστωτικών κύκλων. Σε τέτοιες συμπεριφορές το μόνο που αντιστοιχεί είναι η βίαιη αποστροφή μας.

Από εκεί και πέρα εμείς αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι της αναρχο-ατομικιστικής και μηδενιστικής τάσης του αντιεξουσιαστικού ρεύματος, που στηρίζουμε την πολυμορφία της αναρχικής επανάστασης. Πράττοντας δημόσια είτε μέσα από τις παράνομες υποδομές μας, είτε ως φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας, επιδιώκουμε την κριτική για να την ασκήσουμε αλλά και να την δεχτούμε. Ποτέ δεν υποστηρίξαμε ότι κατέχουμε την αποκλειστική αλήθεια της επανάστασης, πόσο μάλλον ότι θέλουμε να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η αυθεντική έκφραση της αυτοκριτικής και της κριτικής μέσω της επαναστικής αλληλεγγύης μόνο να προσφέρει μπορεί στην υπόθεση της ανατροπής. Αποκαθηλώνει δογματικές αλήθειες, σχηματίζει νέες έννοιες, μεταφέρει εμπειρίες, διατυπώνει ερωτήματα και προβληματισμούς, ανοίγει επικοινωνίες, εμπλουτίζει συμφωνίες και διαφωνίες και συνθέτει μια νέα προοπτική για τον καθένα μας μέσα στην κοινότητα των επαναστατών.

5) Στιγμές αγώνα κόντρα στον άνεμο

Από εκεί και πέρα η αλληλεγγύη με κάθε της έκφραση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για ένα γόνιμο πεδίο διαλεκτικής και διαλόγου ανάμεσα στους αλληλέγγυους και στους φυλακισμένους. Αλλά και για το έναυσμα να επιτευχθεί κάτι παραπάνω. Η επίτευξη της συγκρότησης μιας νέας αφετηρίας συντονισμένων δράσεων που δεν θα περιορίζονται αποκλειστικά στη θεματική του εγκλεισμού. Ζήτημα για το οποίο θα αναφερθούμε σε μελλοντική μας τοποθέτηση.

Ιχνηλατώντας τις ιστορικές εμπειρίες του παρελθόντος, συναντάμε κάποιες από τις πιο κορυφαίες στιγμές αγώνα, εκεί που αλληλέγγυοι και κρατούμενοι μαθαίνουν ο ένας απ’ τον άλλο, οργανώνονται και στήνουν κοινά ανατρεπτικά σχέδια ενάντια στον εγκλεισμό και τη συνθήκη της εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι το μάζεμα όλων αυτών των στιγμών ( Ουρουγουάη, Αγγλία – Ιρλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α) που οι φυλακισμένοι αντάρτες πόλης και πολλοί άλλοι αξιοπρεπείς κρατούμενοι, παρόλες τις κόντρες και τις διαμάχες συνδέθηκαν με το ψηφιδωτό ενός πολυτασικού αντικαθεστωτικού ρεύματος. Από τις εκτελέσεις καθεστωτικών και τις απαγωγές πολιτικών και επιχειρηματικών προσώπων, μέχρι τις συνελεύσεις αλληλεγγύης και από τις αφίσες αντιπληροφόρησης και τα συνθήματα στους τοίχους μέχρι τις βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες φυσικές και νοηματικές αποδράσεις.

Γιατί μέχρι και σήμερα μια βόμβα ή ένας εμπρηστικός μηχανισμός, που μαζί με τα θραύσματά του μεταφέρει ένα μήνυμα αλληλεγγύης ή μία αφίσα συμπαράστασης, μια συγκέντρωση έξω από τις φυλακές ή ένα γράμμα, ένα κείμενο γίνονται οι ελάχιστοι έμπιστοι “φίλοι” ενός κρατούμενου στη μάχη του με την αιχμαλωσία.

Αυτές οι κινήσεις είναι η καλύτερη απάντηση στην δημοκρατία των διευθυντών που μας έχουν χτίσει μέσα σε τάφους απο μπετόν, τσιμέντο και κάγκελα. Είναι η αλληλεγγύη που μας κρατάει ελεύθερους ακόμα και ως κρατούμενους. Αντίθετα η λησμονιά είναι μια μορφή θανάτου για τον φυλακισμένο καθώς οι μέρες δεν περνούν, αλλά φτωχαίνουν, μικραίνουν και αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο.

Έτσι μέσα από την κριτική διάσταση της αλληλεγγύης, η αλληλεγγύη παύει να είναι μια στείρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία και σίγουρα εξορίζει μακριά της έναν χριστιανικό ανθρωπισμό που μιλάει την γλώσσα της παράκλησης απέναντι στον εχθρό.

Πριν από αρκετά χρόνια το εμπρηστικό κομμάτι της αναρχίας στην πλειοψηφία του, είχε αυτοπεριοριστεί σε μία αυτοαναφορική αλληλεγγύη που επαναλάμβανε μέσα από τηλεφωνικές αναλήψεις ευθύνης το στερεότυπο “λευτεριά στον τάδε”. Έτσι προσωποποιόταν η κάθε υπόθεση αποκόβοντας αναπόφευκτα την νοηματική σύνδεση της επιλογής (εμπρησμός, ληστεία, βανδαλισμοί σε πορεία) για την οποία διωκόταν ο φυλακισμένος σύντροφος με κάθε άλλη αυτόνομη προσωπικότητα που ήθελε να ανακαλύψει τα κοινά νοήματα με αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο η αλληλεγγύη μετατρέπεται σε μια υπόθεση που αφορά κάποιους κοντινούς φίλους και λειτουργεί με βαρόμετρο τα “ποσοστά συμπάθειας” που συγκεντρώνει ο εκάστοτε κρατούμενος.

Τα τελευταία χρόνια θεωρούμε πως το πέρασμα από την ευκαιριακή επιθετική δράση δτην δημιουργία ομάδων άμεσης δράσης και οργανωμένων υποδομών απελευθέρωσαν την εμπρηστική αλληλεγγύη από τα στερεότυπά της και άρχισε να παράγεται συνολικός λόγος μέσα από προκηρύξεις, αναλύσεις και κείμενα που εμφανίζουν κάθε παράνομη επαναστατική πρακτική ως μια ανοιχτή πρόταση στον καθένα να την γνωρίσει και είτε να την επιλέξει, είτε να την απορρίψει, είτε , το βασικότερο, να την εξελίξει.

Το ίδιο συνέβη και μέσα από ορισμένες συνελευσιακές διαδικασίες, που χωρίς να προσφέρουν στον εκάστοτε κρατούμενο την ασυλία μιας εσφαλμένης ηρωοποίησης, του έδωσαν πάτημα να μιλήσει μέσα από έντυπα και τηλεφωνικές συνομιλίες και να αναπτυχθεί ένας ζωντανός χώρος διαλόγου, συμφωνιών και αντιθέσεων.

Γιατί το στοίχημα που τίθεται δεν είναι να δημιουργηθεί ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που να “τρέχει” πίσω από τις υποθέσεις των κρατουμένων, αλλά να στηθεί ένας αυθεντικός δίαυλος επικοινωνίας που θα καταργεί νοηματικά τα τείχη που μας χωρίζουν.

Ταυτόχρονα θεωρούμε πολύ σημαντικό το άνοιγμα της αλληλεγγύης σε ένα διεθνές επίπεδο. Η ανοιχτή πρόταση για τη συγκρότηση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, συμβάλλει ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι ένας τρόπος να σπάσουμε στην πράξη τη σιωπή και την παραπληροφόρηση για το τί συμβαίνει σε ένα απομακρυσμένο “αλλού” και να συλλογικοποίησουμε όλες εκείνες τις στιγμές σε κάθε μέρος του κόσμου, που λένε όχι στην εξουσία, που δεν σκύβουν το κεφάλι στο κράτος, που πάνε κόντρα στον άνεμο της εποχής μας και σχηματίζουν εκείνες τις ουτοπικές επικράτειες απελευθερωμένων εδαφών που ο επαναστατικός πόλεμος είναι αναγκαίος, όπως ο ήλιος για τη ζωή….

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

Ένοπλος αγώνας για την επανάσταση

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Όλγα Οικονομίδου

Παναγιώτης Αργυρού

Χάρης Χατζημιχελάκης

Γιώργος Νικολόπουλος

Γιώργος Πολύδωρος

Χρήστος Τσάκαλος

Γεράσιμος Τσάκαλος

Δαμιανός Μπολάνο

Μιχάλης Νικολόπουλος

 

ελεύθεροι Κορτέσης,Νικητόπουλος,Σταθόπουλος

Αποφυλακίζονται με βούλευμα του συμβουλίου εφετών τρεις από τους έξι προσωρινά κρατούμενους, κατηγορούμενους για την υπόθεση του “Επαναστατικού Αγώνα”. Χριστόφορος Κορτέσης, Σαράντος Νικητόπουλος και Βαγγέλης Σταθόπουλος  οι οποίοι διώκονται χωρίς καν στοιχεία, με βαση τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις τους.Μετά απο ενα χρόνο φυλακή οι σύντροφοι είναι ελεύθεροι,για τον Κορτέση και τον Σταθόπουλο μπήκαν εγγυήσεις 3000 ευρω,απαγόρευση εξόδου απο την χώρα και παρών 2 φορες τον μήνα .Στον Σαράντο Νικητόπουλο δεν επιβλήθηκε χρηματική εγγύηση αλλά μόνο οι άλλοι δύο περιοριστικοί όροι.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πορεία για Σίμο Σεϊσίδη στις 29/3

Στις 3 Μαϊου πυροβολείται πισώπλατα από αστυνομικό και συλλαμβάνεται βαριά τραυματισμένος ο αναρχικός Σίμος Σεϊσίδης. Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής για παραπάνω από 15 χρόνια,  λόγω της πολύμορφης αναρχικής του δράσης. Μετά την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος τον Ιανουάριο του 2006 -στην οποία συνελήφθη μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών ο αναρχικός Γ.Δημητράκης- ξεκινάει ένας κύκλος διαρροών, με ουσιαστικά ανύπαρκτα στοιχεία. Η αντιτρομοκρατική και τα μίντια παρουσιάζουν σαν συνεργούς του Γιάννη Δημητράκη τους συντρόφους του Σίμο και Μάριο Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη, αναγκάζοντάς τους σε φυγοδικία.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά, το κράτος στήνει πάνω τους όλα τα ιδεολογικά και αστυνομικά κατασκευάσματα της “αντιτρομοκρατίας” και της καταστολής του εσωτερικού εχθρού. Συμμετοχή σε ληστείες, αρπαγές οπλισμού, ηγετικός ρόλος σε ένοπλες ομάδες, δημιουργία “επαναστατικού ταμείου”, διασυνδέσεις με “ποινικούς”. Αποκορύφωμα αυτής της πολύχρονης στοχοποίησης είναι η αμερικανικής έμπνευσης επικήρυξη από το Μ.Χρυσοχοϊδη των 3 καταζητούμενων συντρόφων με 600.000 ευρώ.

Σε αυτό το καθεστώς ο σύντροφος Σ.Σεϊσίδης πυροβολείται στην προσπάθεια του να διαφύγει από αστυνομικό έλεγχο, από ένα μπάτσο καλυμμένο πίσω από ένα αυτοκίνητο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την βιαιότητα κατά τη στιγμή της σύλληψης (τα σπασμένα πλευρά, το πρησμένο από το ξύλο πρόσωπο με αποτέλεσμα να μην τον αναγνωρίζουν ούτε οι οικείοι του), την καθυστερημένη μεταφορά στο Ιπποκράτειο, την πλημμελή σε πρώτη φάση αντιμετώπιση του τραύματος, καθώς και τη συνεχή παρουσία αστυνομικών κάθε είδους στο ασθενοφόρο, το δωμάτιο νοσηλείας, ακόμα και το χειρουργείο, οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασης της υγείας και τελικά στον ακρωτηριασμό του ποδιού του.

Ο Σίμος παραμένει έγκλειστος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, συνολικά καταδικασμένος για δύο υποθέσεις και προφυλακισμένος για άλλες τρεις. Στις 30/3/2011 θα δικαστεί σε πρώτο βαθμό για την ληστεία της Εθνικής Τράπεζας τον Ιανουάριο του 2006, καθώς και για έξι ακόμα ληστείες τραπεζών.

 

Την Τετάρτη 16/3 ομάδα συντρόφων έκανε παρέμβαση σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Σ. Σεϊσίδη με στόχο την προπαγάνδιση της υπόθεσής του. Αναρτήθηκε πανό έξω από την Εθνική τράπεζα της Σόλωνος, μοιράστηκαν κείμενα στους περαστικούς, κολλήθηκαν αφίσες και πετάχτηκαν τρικάκια στους γύρω δρόμους. Επίσης δόθηκε κείμενο σε άτομα που εργάζονται στην τράπεζα και σε μαγαζιά της γύρω περιοχής που πρόκειται να παραστούν στην δίκη ως μάρτυρες. Να σημειωθεί ότι την Τρίτη 29/3 στις 6μμ έχει καλεστεί πορεία αλληλεγγύης στα Προπύλαια εν όψη τις δίκης του που θα ξεκίνήσει στις 30 Μαρτίου στις 9 το πρωί στο εφετείο Λουκάρεως.