Το τελευταίο χρονικό διάστημα το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αυτής της χώρας βιώνει μια απίστευτη σε έκταση και βάθος επίθεση από τους μηχανισμούς καταπίεσης και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ζωής και μόχθου. Οι νεοταξικοί κοινωνικοοικονομικοί σχεδιασμοί επιτάσσουν την ισοπέδωση εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων για τις οποίες είχαν δωθεί συνεχείς και σκληροί αγώνες τις περασμένες δεκαετίες. Η διαμόρφωση κοινωνικής συναίνεσης για την ανεμπόδιστη επέλαση των υπερεθνικών οικονομικών ελίτ περνάει πλέον μέσα απ’ τη λογική του μαστίγιου -η ψευδαίσθηση του καρότου πλέον τελείωσε- πάνω στις πλάτες του λαού και της μηδενικής ανοχής απέναντι σε οποιονδήποτε προβάλει αντίσταση.
Φυσικά δέκτης αυτής της επίθεσης δεν θα μπορούσε να μην είναι ο αναρχικός χώρος, ο οποίος μαχόμενος στην πρώτη γραμμή άμυνας-επίθεσης απέναντι στις ληστρικές και εκβιαστικές εφόδους των ταξικών εχθρών της κοινωνίας, μετράει κι αυτός τις δικές του οδυνηρές απώλειες. Είναι η συμπλοκή του συντρόφου και αγωνιστή Λάμπρου με τις αστυνομικές δυνάμεις η οποία του στοίχισε την ίδια του τη ζωή. Είναι ο βαρύτατος -και παρολίγον θανατηφόρος- τραυματισμός του συντρόφου και αγωνιστή Σίμου από σφαίρα μπάτσου που του στέρησε την ελευθερία του. Είναι το πέρασμα συντρόφων-ισσών σε καθεστώς αιχμαλωσίας στα χέρια του κράτους, αποτέλεσμα των συγκρούσεων τους με το σύγχρονο οικονομικό και εξουσιαστικό σύστημα, που έχει αυξηθεί δραματικά.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα μπορούσε παρά να με βρει απόλυτα σύμφωνο αυτή τη στιγμή η προσπάθεια, καθώς το θεωρώ κι εγώ πολύ σημαντικό -μεταξύ βέβαια πολλών άλλων- για δημιουργία ενός σταθερού πυλώνα αλληλεγγύης που θα έχει ως μοναδικό της σκοπό να καλύψει τις άμεσες βιοποριστικές ανάγκες συντρόφων-ισσών που βρίσκονται έγκλειστοι στα ελληνικά σωφρονιστήρια-κρεματόρια. Απ’ τη στιγμή που κάποιος αποδέχεται ότι όσοι-ες πέρασαν την πόρτα της φυλακής ανήκουν στο στρατόπεδο της επανάστασης με αξιακούς κώδικες τους οποίους ενστερνίζεται ή τους αναγνωρίζει μέσα σε μια ιστορική συνέχεια που είναι είτε ταυτόσημη είτε κουβαλάει μέσα της στοιχεία αναφοράς που παραπέμπουν στον αδιάκοπο πόλεμο εναντίον των επικυρίαρχων αυτού του κόσμου, τότε ορθά μπορεί να θεωρήσει τα άτομα αυτά συντρόφους-ισσες του που στη δεινή και ευάλωτη θέση που βρίσκονται χρειάζονται κάθε είδους στήριξης και αλληλεγγύης που μπορεί να υπάρξει.
Όταν όλοι μας συναισθανόμαστε ότι αφενός έχουμε πολλούς κρατούμενους-ες και αφετέρου ότι αυτός ο πολιτικός χώρος διάγει τα τελευταία χρόνια μια ανοδική πορεία στην προσέλευση ατόμων στις πάσης φύσεως εκδηλώσεις και ενέργειες που προβαίνει, τότε αυτόματα δημιουργείται η σκέψη της ανάληψης των οικονομικών αναγκών των εγκλείστων όχι πια μέσα στα στενά όρια παρεών, ατόμων ή μικρών αριθμητικά συλλογικοτήτων ή πρωτοβουλιών αλλά από ένα ευρύ και πλατύ κίνημα που πλέον βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Ας κάνουμε μερικές απλές μαθηματικές σκέψεις και πράξεις για να δούμε τη θεωρία στην πράξη. Αν υποτεθεί ότι υπάρχουν 30 σύντροφοι-ισσες (ο αριθμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, είναι τελείως θεωρητικός) που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια του κράτους κι ο καθένας-μία τους χρειάζεται ένα ελάχιστο ποσό της τάξης των 500 ευρώ για να διαβιεί αξιοπρεπώς μέσα στη φυλακή, τότε για να καλυφθούν οι οικονομικές ανάγκες τους για έναν ολόκληρο χρόνο θα απαιτούνταν 180.000 ευρώ!
Αν αναλάβει ένας, δύο, δέκα ή εκατό να συγκεντρώσουν αυτό το ποσό φαντάζει πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Αν όμως μπορούσε αυτή η υπαρκτή οικονομική ανάγκη να αναληφθεί από 3.000 ή 4.000 άτομα τότε η ατομική συνεισφορά αγγίζει τα όρια των 45 με 60 ευρώ!
Το ερώτημα λοιπόν προς τους συντρόφους-ισσες εκτός των τειχών είναι αν μπορεί να γίνει ένα πρώτο βήμα κοινής, συλλογικής, συναινετικής και συντονισμένης δράσης, χάριν των οικονομικών αναγκών διαβίωσης των εγκλείστων συντρόφων-ισσών;
Αν μπορεί να στηθεί μια πανελλήνια δράση με άμεσα χειροπιαστό αποτέλεσμα;
Αν μπορεί αυτός ο πολιτικός χώρος να βάλει ένα προσωπικό στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό, για το οποίο ενώ θα χρειαστούν τα ελάχιστα θα συμβάλει τα μέγιστα στη λύση ενός υπαρκτού προβλήματος.
Είναι η εποχή που ζούμε που επιβάλλει την ενότητα και την κοινή δράση.
Είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις που οξύνονται και επιτάσσουν την σύσφιξη των συνεκτικών δεσμών μεταξύ μας.
Είναι το περήφανο βλέμμα και χαμόγελο των αιχμαλωτισμένων συντρόφων-ισσών που γίνεται κτήμα όλων μας και πρέπει -έστω και πρόσκαιρα- να λειάνει τις γωνίες της σκέψης και του χαρακτήρα μας.
Όσων συντρόφων το αίμα τους έβαψε με τιμή και περηφάνια τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, ισότητα και δικαιοσύνη σημαδεύει ανεξίτηλα το σημείο εκκίνησης απ’ το οποίο πρέπει να επιτεθούν ξανά και ξανά στις ορδές του εχθρού οι αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΙΜΟ ΣΕΪΣΙΔΗ ΚΑΙ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΖΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΣΤΗΜΕΝΑ ΕΝΤΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ: ΟΣΟΥΣ ΟΠΛΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, Γ. Δημητράκης 18/05/2010, Φυλακές Δομοκού
Πηγή : http://tameio.espivblogs.net