Στις 27 Απριλίου, ο Χρήστος Τσάκαλος , κατηγορούμενος για την υπόθεση των ΣΠΦ με την αναβαθμισμένη κατηγορία του διευθυντικού στελέχους, μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, μετά από κλήση για εμφανιση στο δικαστικό συμβούλιο, όπου αρνήθηκε να παρουσιαστεί.

 

Δημοσιοποιείται η παρακάτω επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού, σχετικά με τη στάση του και τις διωκτικές διαδικασίες :

 

Σήμερα, λοιπόν, Τέταρτη, 27 Απριλίου, ανακοινώνω επίσημα προς τις δικαστικές αρχές, να μην με «ξαναενοχλήσουν» με τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κλήσεις τους για παρουσία μου στην ανακριτική διαδικασία, γιατί θα εισπράττουν την κάθετη Άρνηση και έμπρακτη περιφρόνηση μου.

Δεν υπάρχει ούτε ενα χιλιοστό διαλόγου να μοιραστώ με τους δικαστές μου.

Όπως έχω δηλώσει επανειλημμένα ενώπιον τους , δεν αναγνωρίζω τη διαδικασία τους και αρνούμαι να τη νομιμοποιήσω ηθικά και πολιτικά με την παρουσία μου. Έχω καθαρή τη συνείδησή μου και δεν απολογούμαι σε αξιωματούχους του κράτους.

Οι μόνοι που θα κρίνουν τις πράξεις μου είναι ο εαυτός μου, οι επαναστατημένοι άνθρωποι που επιλέγουν να εμπλακούν στο “έγκλημα” της ελευθερίας και η ίδια η ιστορία.

Αρνούμαι να παρευρεθώ μπροστά τους , σιδεροδέσμιος με τη συνοδεία των θρασύδειλων κουκουλοφόρων των ΕΚΑΜ και της Αντιτρομοκρατικής, για να συμμετέχω στη φάρσα που έχουν στήσει.

Δεν θα φανώ συνεπής λοιπόν σε αυτά τα στημένα ραντεβού.

Αντίθετα η δικαστική μαφία ας προετοιμάζεται για τα δικά της ραντεβού με τον ιστορικό προορισμό της. Γιατί αυτοί είναι οι καιροί, που εκτός από τα χρήματα και τι προαγωγές σε ανώτερα αξιώματα που λαμβάνουν, η ανταμοιβή για τους δικαστικούς λειτουργούς μπορεί να είναι μία δυνατή βροχή από σφαίρες ή μια ισχυρή βόμβα στο αυτοκίνητο τους. Κι αυτό δεν είναι απειλή, απλά μια υπενθύμιση γεγονότων που μπορεί να συμβούν.

 

Παρόλα αυτά με αφορμή τη δημόσια άρνησή μου να συνδιαλλαγώ με τους δικαστικούς αξιωματούχους, θέλω να πω δυο λόγια για τη δικαστική γάγγραινα που επιδιώκει να προσβάλλει ως επιδημία τους αντιεξουσιαστικούς κύκλους.

Παρακολουθώντας κανείς την πορεία των ανακρίσεων φτάνει στο αυτονόητο. Η δικαστική εξουσία λειτουργεί για το κράτος, όπως η Ιερά εξέταση για τη χριστιανική εκκλησία του μεσαίωνα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον για τις δίκες που έρχονται ότι δεν είναι απλά δίκες εναντίον μιας επαναστατικής οργάνωσης, όπως η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά πρόκειται για τη δικαστική δίωξη ενός ολόκληρου κομματιού της συγκρουσιακής τάσης του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Αυτές τις διώξεις τις υπαγορεύει η αστυνομική βούληση του Κράτους, κατασκευάζοντας συχνά εξωφρενικές σκευωρίες σε βάρος αναρχικών αγωνιστών και έχοντας σκοπό να ποινικοποιήσουν το πιο ενεργό στοιχείο των ανατρεπτικών κύκλων.

Είναι μια διαδικασία αναχαίτισης των πιο μαχητικών και επικίνδυνων στοιχείων, ώστε να εμποδιστεί η διαρκής κινητικότητά τους και η πιθανή τους σύνθεση – σύνδεση με τις απρόβλεπτες καταστάσεις που θα προκληθούν εν όψει της κοινωνικής -οικονομικής κρίσης.

Για να πετύχει τους σχεδιασμούς του, το Κράτος έχει βαλθεί να αποδείξει ότι υπάρχει ένα ένοπλο δίκτυο αναρχικών που, είτε συνδέεται με την ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είτε συγκροτεί αυτόνομες «ανώνυμες» τρομοκρατικές οργανώσεις, δίχως όμως πράξεις στο ενεργητικό τους, (υπόθεση των Θεσσαλονικιών Συντρόφων Δ.Δημτσιάδη, Μ.Τσιλιανίδη, Φ.Φέσσα, Σ.Τζίφκα, υπόθεση των 6 του Δεκέμβρη).

Μάλιστα οι δικαστικές αρχές, φτάνοντας στο απόγειο της παροχής υπηρεσιών στο κράτος, δεν διστάζουν να προφυλακίσουν τον αναρχικό Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη για απλή οπλοκατοχή (συνελήφθη σε τυχαίο έλεγχο έχοντας μαζί του 2 πιστόλια) «μαντεύοντας» την πρόθεσή του να τα χρησιμοποιήσει «στην τέλεση τρομοκρατικών πράξεων».

Η κατάφορη αλήθεια είναι πώς η προφυλάκισή του αποφασίστηκε εξαιτίας των αναρχικών του πεποιθήσεων που βρίσκονταν ήδη φακελωμένες, από προηγούμενη σύλληψή του, στο διαβιβαστικό της ασφάλειας.

Όμως, η δικαστική σφαγή δεν σταματά εκεί. Το εισαγγελικό σύνδρομο εποχής που διαπνέει τους δικαστικούς λειτουργούς σαρώνει όλο το κοινωνικό φάσμα επαφών των κατά παραγγελία «υπόπτων τρομοκρατών». Φίλοι και προσωπικές σχέσεις των κατηγορούμενων συλλαμβάνονται, φωτογραφίζονται και τελικά προφυλακίζονται και οι ίδιοι (Δ.Μιχαήλ, Σ.Αντωνίου, υπόθεση των 6 του Δεκέμβρη).

Φυσικά παρόμοια τύχη επιφυλάσσεται και τους γνωστούς και φίλους των μελών οργανώσεων και αναρχικών που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη.

Οι τελευταίοι βλέπουν όλο και πιο συχνά κοντινά ή γνωστά τους πρόσωπα άσχετα με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται , να συλλαμβάνονται, να κοσμούν εξώφυλλα εφημερίδων και άλλοτε να προφυλακίζονται (όπως ο αναρχικός Παναγιώτης Μασούρας και άλλα άτομα για την πρώτη υπόθεση τω Σ.Π.Φ. ο αντιεξουσιαστής Κ.Π. για τις τελευταίες συλλήψεις πάλι της Σ.Π.Φ., οι αναρχικοί Χριστόφορος Κορτέσης , Σαράντος Νικητόπουλος και Βαγγέλης Σταθόπουλος για την υπόθεση του Ε.Α. ο Κ.Σ. για την υπόθεση του αναρχικού Ράμι Συριανού).

Σαν να μην έφτανε αυτό ο δικαστικός ολοκληρωτισμός πραγματοποιεί άλλο ένα άλμα πιο ξεδιάντροπο και απ’ την αστυνομική αυθαιρεσία.

Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ούτε καν φιλικές σχέσεις αυτές επινοούνται (περίπτωση του αναρχικού Χ.Πολίτη) ενώ σε κάποιες άλλες η σύμπτωση ενός επιθέτου (περίπτωση αναρχικής Φ.Μάγιερ) θα οδηγήσει τους σύγχρονους ντετέκτιβ Κλουζώ σε κωμικοτραγικές καταστάσεις σύγχυσης εμπλέκοντας τους σε απίθανα σενάρια γενεολογικής διασύνδεσης με την επαναστατική οργάνωση RAF.

Παράλληλα, όταν το ψέμα που συναγωνίζεται την αυθαιρεσία δεν είναι αρκετό, έρχεται η «βιτρίνα» της επιστήμης να επιβεβαιώσει το άλλοθι του κράτους (περίπτωση του αναρχικού Α.Σειρηνίδη που βρίσκεται προφυλακισμένος για τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των ΜΑΤ με αποδεικτικό στοιχείο το DNA που βρέθηκε σε μια μάσκα που περισυλλέχθηκε στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων).

 

Τέλος, ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε η «παλιά τέχνη γνώριμη» των κατασκευασμένων και διογκωμένων κατηγοριών, όπως η περίπτωση τω συντρόφων αδελφών Αναστασιάδη (υπόθεση Ναδίρ, Θεσσαλονίκη) και τα κατά φαντασίαν σενάρια ληστείας (περίπτωση Ψαχνών Ευβοίας με την πρωτότυπη σύλληψη ατόμων που κατηγορούνται για ληστεία, χωρίς να κατέχουν ούτε όπλα, ούτε χρήματα).

Φυσικά την επέλαση του διωκτικού πραξικοπήματος την προλειαίνει η εμπροσθοφυλακή του δημοσιογραφικού τηλε-δικαστηρίου. Αν δε υπήρχαν τα μήντια για να προετοιμάσουν το έδαφος, το δικαστικό σύστημα δε θα είχε καταφέρει να εφαρμόσει τόσο ξεδιάντροπα τη βαναυσότητά του, χωρίς να συναντήσει ως ανάχωμα έστω και τις «δημοκρατικές διαμαρτυρίες» των «προοδευτικών φορέων».

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της σύλληψης των 6 του Δεκέμβρη. Οι υπάλληλοι του ψεύδους οργιάζουν μπροστά από τις κάμερες και μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο ότι οι ύποπτοι (γι’ αυτούς ένοχοι) είναι μέλη της ε.ο. Σέχτας Επαναστατών.

Μάλιστα, την πρώτη μέρα δε δίστασαν να αναγνωρίσουν ως έναν από αυτούς τον καταζητούμενο και επικυρηγμένο σύντροφο Γ.Τσιρώνη (υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα», όπου έχουν κατηγορηθεί επίσης, ο Μάριος Σεϊσίδης και ο αδελφός του Σίμος, ο οποίος πυροβολήθηκε πισώπλατα από τα γουρούνια της αστυνομίας και στη συνέχεια εξαιτίας του τραυματισμού του οι γιατροί του ακρωτηρίασαν το πόδι. Καλή δύναμη Σύντροφε!)

Όταν όλα αυτά αποδείχθηκαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, οι δημοσιογράφοι είπαν «Κανένα πρόβλημα…» και ξανασέρβιραν μια καινούργια «αλήθεια» διασυνδέσεων με την ε.ο. Σ.Π.Φ. Μία σκηνοθετημένη αλήθεια που η κοινωνία των τηλεθεατών την χώνεψε (το ίδιο εύκολα όπως και τις προηγούμενες) , είπε «ευχαριστώ» και πήγε για ύπνο πιο ήσυχη από την προηγούμενη μέρα και πιο πειθαρχημένη για την επόμενη.

Πλέον , ότι δεν μπορεί να καταδικαστεί με πραγματικούς όρους καταδικάζεται με θεαματικούς στο καναλικό τελετουργικό θυσιαστήριο των μήντια. Σήμερα, μόνο μέσα στο γενικευμένο κλίμα έκτακτης ανάγκης που σκηνοθετούν οι δημοσιογράφοι μπορεί να στηθεί άνετο το «θέατρο της δικαιοσύνης».

Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η δικαστική δίωξη δεν αναζητά «ένοχες» ατομικότητες , αλλά κυνηγά το γενικό φαντασιακό του συλλογικού Ενόχου, στοχοποιώντας τους αντιεξουσιαστικούς και ανατρεπτικούς κύκλους.

Η σύγχυση των κατηγοριών, το θολό νομικό πλέγμα εκδίκασης προθέσεων, οι προφυλακίσεις βάσει «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων», τα αόριστα βουλεύματα σχηματοποιούν μια φόρμουλα που περιλαμβάνει τα πάντα. Οι δικαστικές αρχές είναι σαν να λένε: «Είσαι ένοχος σε κάθε περίπτωση…»

Εγώ λοιπόν προσωπικά, ως «συνειδητά ένοχος», έχοντας αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή μου στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, δεν περίμενα κάτι λιγότερο απ’ τους διώκτες μας. Σταλθήκαν αντάξιοι του μισθού τους και της αξιοπρέπειας τους.

Όταν μέσα από τη Σ.Π.Φ. εξαπολύσαμε έναν πόλεμο άνευ ορίων εναντίον της εξουσίας και των αξιωματούχων της, ήταν αναμενόμενο να επωμιστούμε από τον εχθρό μας μια ποινή άνευ προσχημάτων.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μιλήσω. Άλλωστε, δεν απευθύνομαι ούτε στους μικρούς δικτάτορες των εισαγγελικών αρχών, ούτε στις γραβατωμένες κοιλιές τω διευθυντών, ούτε στους πνευματικά ανάπηρους των αστυνομικών υπηρεσιών, ούτε καν σε μια κοινωνία που στη θέση της καρδιάς της έχει τοποθετήσει μια αρμαθιά από κλειδιά, κλειδιά του αυτοκινήτου, κλειδιά του σπιτιού κλειδιά της περίφραξης, κλειδιά της νόησης, κλειδιά του συναισθήματος, και κλειδώνει, κλειδώνει, κλειδώνει τους φόβους της, σιωπώντας στις οθόνες και χαμογελώντας στις βιτρίνες.

 

Απευθύνομαι στα ανυπότακτα και αδάμαστα πνεύματα της εποχής μας, στις μικρές μειοψηφίες που δεν υποκλίνονται, στα ελευθέρα σκεπτόμενα άτομα, στους επαναστατημένους ανθρώπους στους λύκους που γλύτωσαν από το κυνήγι.

Δεν πρέπει να αφήσουμε τον αγέρα να κοπάσει, γιατί μέσα μας χιλιάδες μικρές πυρκαγιές συνεχίζουν να πυρπολούν την ανταρσία μας.

Οι πράξεις μας πρέπει να μιλήσουν ακόμη πιο δυνατά, να φωνάξουν περισσότερο γιατί μόνος του «κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες, κανένας στίχος δε ανατρέπει καθεστώτα.»

Χρειάζεται αγώνας, αγώνας, αγώνας.

Αγώνας με φωνές και συνθήματα στις διαδηλώσεις, αγώνας με φλεγόμενες μολότοφ, αγώνας με πέτρες με μπογιές, αγώνας με όπλα, χειροβομβίδες και βόμβες, αγώνας με μολύβι, στυλό και βιβλία, αγώνας με εμπρησμούς και συνωμοσίες , αγώνας και πάντα αγώνας.

 

Τελειώνοντας να υπενθυμίσω στους διώκτες μας, ότι τη δικαιοσύνη τους την έχω γραμμένη στα παλιότερα των υποδημάτων μου. Γνωρίζω τις αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν έχουν γίνει ακόμη και τα δεκάδες χρόνια που μας χρεώνουν. Γνωρίζω, αλλά δεν αποδέχομαι να σκύψω το κεφάλι απέναντι τους. Να είναι σίγουροι πως θα δοθούν σκληρές μάχες .

Όσο για τον χαρακτηρισμό μου τόσο από τα μήντια, όσο και από τους δικαστικούς αξιωματούχους, ως «διευθυντικό στέλεχος» της οργάνωσης, τους τον επιστρέφω στα μούτρα. Επειδή αυτοί έχουν μάθει να λειτουργούν με προϊσταμένους και υποτελείς, ας μάθουν πως η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς δεν έχει ούτε διευθυντές ούτε ακολουθητές. Η μόνη μας αρχή είναι η συνείδηση μας.

 

Το παρόν κείμενο ας θεωρηθεί και ένα έναυσμα για το σκληρό και αδιαπραγμάτευτο αγώνα που θα δώσουμε για την επίτευξη της πολιτικής συστέγασης και τη δημιουργία πολιτικών κολεκτίβων μέσα στη φυλακή.

Διαπιστώνουμε πως ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός εξαπολύει κάποιες από τις επιθέσεις του συγκαλυμμένες σαν μια σιδερένια γροθιά μέσα σε βελούδινο γάντι.

Ήδη εμείς τα μέλη της Σ.Π.Φ. αλλά και άλλοι σύντροφοι βιώνουμε το εξευγενισμένο καθεστώς της σύγχρονης «πολιτικής απομόνωσης», καθώς βρισκόμαστε διασκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, Κέρκυρα, Κομοτηνή Γρεβενά, Μαλανδρίνο, Δομοκό, Θήβα, Τρίκαλα, Κορυδαλλό.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν τοποθετηθεί σε πτέρυγες προστασίας, (εκεί φιλοξενούνται τα πιο άθλια υποκείμενα της φυλακής, οι ρουφιάνοι και οι βιαστές) ,ώστε είτε να χάσουμε οποιαδήποτε κοινωνική επαφή, είτε να φορτωθούμε πειθαρχικά, ξυλοφορτώνοντας κάποιο από αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια που έχουμε για συγκρατούμενους.

Φυσικά δεν ξεχνάω και το καθεστώς απομόνωσης που υφίστανται τα μέλη του Ε.Α. στην ΣΤ πτέρυγα Κορυδαλλού και η στήριξη μου είναι αυτονόητη πέρα και έξω από τις πολιτικές διαφωνίες που υπάρχουν.

Αυτός ο αγώνας για το σπάσιμο κάθε απομόνωσης και για τη συγκρότηση πολιτικών κολλεκτίβων στέγασης είναι το πρώτο βήμα για μια μακρά πορεία προς τις απροσδιόριστες πτυχές της ανταρσίας.

 

Κλείνοντας θα «κλέψω» μερικά δανεικά λόγια:

«Κι οι δικαστές , μόλις εκείνος μπήκε, έσκυψαν και κάτι μίλησαν μεταξύ τους. Και τότε τον ερώτησαν: Είσαστε πολλοί; Και αυτός κανείς δε ξέρει αν από σύμπτωση ή ίσως για να απαντήσει έδειξε έξω από το παράθυρο το πλήθος. Κι οι δικαστές φώναξαν: τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; Και θυμήθηκαν τότε, πως τούτος ο λόγος είχε κάποτε πριν πολλά χρόνια ξανά ειπωθεί. Και τους πήρε φόβος μεγάλος.»

 

Αφιερωμένο στα αδέλφια μου, τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, Γ.Τσάκαλο, Ο.Οικονομίδου, Π.Αργυρού, Γ.Πολύδωρο, Μ.Νικολόπουλο, Χ.Χατζημιχελάκη, Νικολόπουλο, Δ.Μπολάνο.

Στέλνω επίσης το συντροφικό χαιρετισμό μου στους παλιούς συντρόφους της F.A.I. και στους μεξικάνους αναρχικούς του F.L.T. (E.L.F.),

Παραμένω με τη σκέψη μου δίπλα στους συντρόφους στη Χιλή που πραγματοποιούν απεργία πείνας για την «υπόθεση βόμβες».

 

ΖΗΤΩ Η ε.ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΖΗΤΩ η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

 

Τσάκαλος Χρήστος

Μέλος της ε.ο. Σ.Π.Φ.

 

27 Απριλίου 2011