Αντί χρονικού η εκδικητικότητα των μηχανισμών σε τρίτο πρόσωπο
Στις 10 Απρίλη 2010, έπειτα από μία θεαματική σύλληψη, 6 αγωνιστές κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Οι σύντροφοι Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς και Πόλα Ρούπα αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση του Επαναστατικού Αγώνα. Οι σύντροφοι Χριστόφορος Κορτέσης, Σαράντος Νικητόπουλος και Βαγγέλης Σταθόπουλος αρνούνται τις κατηγορίες από την πρώτη στιγμή, υποστηρίζοντας ότι η δίωξη τους βασίζεται στην πολυετή συμμετοχή τους στους κοινωνικό-ταξικούς αγώνες, καθώς και στην πολιτική τους ένταξη στον αναρχικό χώρο.
Επίσης βασικό στοιχείο της δίωξής τους είναι η ποινικοποίηση των πολιτικών και συντροφικών τους σχέσεων. Η υπόθεση παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν δεκάδες σύντροφοι και φίλοι καλούνται να απολογηθούν σε γραφεία ειδικών εφετών ανακριτών. Τρανταχτή απόδειξη για την εκδικητικότητα των μηχανισμών αποτελεί η δίωξη της Μαρί Μπεραχά, συζύγου του Κώστα Γουρνά, που παραπέμπεται σε δίκη για συμμετοχή στην οργάνωση. Η ίδια εκδικητικότητα των μηχανισμών είναι αυτή που για ένα χρόνο κρατά τους 6 αγωνιστές σε διάφορες φυλακές και σε ειδικά καθεστώτα κράτησης.
Με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τα υπόγεια της ΣΤ’ πτέρυγας Κορυδαλλού, που χρησιμοποιούνται και ως πειθαρχικά, στα οποία κρατούνται έως και σήμερα ο Κώστας Γουρνάς και ο Νίκος Μαζιώτης. Ωστόσο, ιδιαίτερη σημασία έχει να αναφέρουμε την αγωνιστική στάση των συντρόφων, οι οποίοι συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις εντός των τειχών, ενώ ταυτόχρονα δε σταμάτησαν να διεκδικούν τα αυτονόητα και να τοποθετούνται δημόσια σε κοινωνικούς αγώνες τόσο για την υπόθεση τους όσο και για τα ίδια τα γεγονότα.
Στις 5 Απριλίου 2011, έπειτα από 12 μήνες κράτησης, συγκαλείται το προκαθορισμένο συμβούλιο εφετών για να κρίνει την παράταση ή μη της προφυλάκισης των κατηγορούμενων για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Οι Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτης και Κ. Γουρνάς, μην αναγνωρίζοντας από την αρχή τη διαδικασία της σύλληψης και της φυλάκισής τους, αρνούνται να παραστούν στο Συμβούλιο.
Ενώ, οι Χ. Κορτέσης, Σ. Νικητόπουλος και Β. Σταθόπουλος παρουσιάστηκαν στο συμβούλιο και, υπερασπίζοντας ο καθένας από τη μεριά του αυτό που έλεγαν από την αρχή της σύλληψής τους, αρνήθηκαν τις κατηγορίες. Η προβλεπόμενη δικαστική διαδικασία αποφάσισε ομόφωνα και αμετάκλητα την αποφυλάκισή τους και την αντικατάσταση της προσωρινής τους κράτησης με περιοριστικούς όρους.
Ωστόσο, η εκδικητικότητα των μηχανισμών, που έχει αναδειχθεί σε όλο της το εύρος κατά τη διάρκεια αυτής της υπόθεσης, επανέρχεται στις 19 Μάη μέσω του Αρείου Πάγου. Για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά, ο Άρειος Πάγος ακυρώνει την ομόφωνη απόφαση του συμβουλίου και μεθοδεύει εκ νέου την προφυλάκιση των τριών συντρόφων.
Σε δεύτερο χρόνο έρχεται ο εισαγγελέας εφετών,χωρίς κανένα σκεπτικό και αγνοώντας όλες τις νομότυπες ημερομηνίες, να παγώσει το χρόνο ουσιαστικά καταργώντας τον, και παρατείνοντας την προφυλάκιση έτσι ώστε να γυρίσει πίσω στο καθεστώς, πριν από την δωδεκάμηνη απόφαση. Κατά αυτόν τον τρόπο, αυτό το νομικό πραξικόπημα διευρύνεται και θέτει τους συντρόφους σε μία κατάσταση ομηρίας, όπου ο ένας εισαγγελέας πετάει το μπαλάκι στον άλλον και έπειτα στο συμβούλιο στις 9 Ιούνη για να αποφασίσει για την τύχη των 3 συντρόφων. Εν τω μεταξύ, με αυτό το ανήκουστο καθεστώς που βρίσκεται σε εξέλιξη, οι τρεις σύντροφοι κινδυνεύουν διαρκώς με επανα-προφυλάκιση!!!
Όταν όλα τα ψέματα δεν μπορούν,
όλες οι συνθηκολογήσεις δεν φτάνουν.
Ενάμιση μήνα μετά την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του προκαθορισμένου συμβουλίου για την αποφυλάκισή μου με περιοριστικούς όρους, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Αν και αμετάκλητη, η απόφαση του συμβουλίου προσβάλλεται από τον αρχι-εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ύστερα από υποδείξεις και πιέσεις εντός αλλά και μάλλον εκτός της χώρας.
Αυτή η μικρή δικτατορία, καταργώντας κάθε τεκμήριο αθωότητας, διευρύνεται για να παρατείνει την προφυλάκιση με διάφορες νουθεσίες και μ’ένα σκεπτικό ακατάληπτο, που με μαγικό τρόπο γυρνά τον χρόνο πίσω και επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με τις ορέξεις και του κάθε δικαστικού υπαλλήλου. Γεγονός που θα μπορούσε να εκληφθεί ως κακόγουστο αστείο αλλά τελικά είναι μια θλιβερή πραγματικότητα, καθαρά εκδικητικού χαρακτήρα, και αυτό φαίνεται σε όλες τις αιτιολογίες. Είναι πρωτάκουστο ακόμα και στην αστική νομιμότητα να ανακαλείται μία αμετάκλητη απόφαση!
Αυτό το νομικό πραξικόπημα αποκαλύπτει ότι πλέον, χωρίς κανένα δισταγμό, όταν οι ίδιοι τους οι νόμοι δεν είναι αρκετοί τους ανασκευάζουν και τους καταπατούν με σκοπό να ικανοποιηθεί η εκδικητική μανία της κυριαρχίας και των μηχανισμών της, ώστε να καμφθεί η αγωνιστικότητα όσων δεν σκύβουν το κεφάλι. Κατά αυτό τον τρόπο, βρίσκομαι σε μια κατάσταση ομηρίας κάτω από ένα ιδιότυπο καθεστώς όπου ένα αυθαίρετο νομικό παρασκεύασμα απειλεί να με βάλει ξανά στην φυλακή αναζητώντας μια φόρμουλα για να το κάνει. Το πλαίσιο αυτού του άθλιου νομικού πραξικοπήματος χαρακτηρίζει το σκεπτικό της αποφυλάκισης μου ανεπαρκές.
Δεν θα μπω σε καμία λογική τύπου καλοί και κακοί δικαστές, ούτε θα σχολιάσω αν ο μηχανισμός της δικαιοσύνης κάνει καλά ή κακά την δουλειά του. Έτσι κι αλλιώς, το δίκαιο δεν κρίνεται στα γραφεία των εισαγγελέων και στις δικαστικές αίθουσες. Το δίκαιο κρίνεται από την ιστορία και τους δρόμους. Δεν είναι ζήτημα των αγωνιστών να επικαλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ευαισθησίες μιας επίπλαστης αστικής νομιμότητας. Δουλειά των αγωνιστών είναι η ανατροπή του συστήματος, το οποίο στηρίζεται πάνω στην οργανωμένη βία των μηχανισμών και στην αδικία.
Αρκούμαι, λοιπόν, να πω πως ένα χρόνο που ήμουν στη φυλακή χωρίς κανένα στοιχείο δεν χρειάστηκαν κανένα επαρκές αιτιολογικό για να με κρατούν σε πτέρυγα ασφαλείας μέσα στα κολαστήρια. Επίσης, ένα χρόνο τώρα που πέρναγα από τα σύγχρονα έκτακτα στρατοδικεία ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο οι διώκτες μου να μου εξηγήσουν γιατί κρατούμαι. Ακόμα και αυτά που εμφάνισαν ως ενδείξεις μόνο γελοία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αν καταδίκαζα μορφές αγώνα και στάσεις ζωής, θα είχα την ίδια αντιμετώπιση; Μήπως αν έσκυβα το κεφάλι μπροστά στις πιέσεις και αρνιόμουν τους συντρόφους, θα είχα την ίδια τύχη; Μήπως αν γινόμουν δηλωσίας κάτω από την απειλή μιας πολύχρονης φυλάκισης και δεν κρατούσα μια αξιοπρεπή αγωνιστική στάση μέσα στην φυλακή, δεν θα ήταν ευνοϊκότερη η αντιμετώπιση μου;
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν.
Αν δεν εναντιωνόμουν στο διαρκές έγκλημα που λέγεται κυριαρχία και γινόμουν πειθήνιο εργαλείο της, δεν θα έβλεπα ποτέ το κατώφλι μιας φυλακής. Το ότι είμαι αναρχικός και ποτέ δεν αρνήθηκα την πολιτική μου ταυτότητα, ότι υπερασπίστηκα τις πολιτικές και συντροφικές μου σχέσεις, όπως έχω επανειλημμένα πει από την αρχή μέχρι σήμερα, είναι τα βασικά στοιχεία για τη δίωξη μου. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση εξαίρεσης, τόσο στο πρόσωπο μου όσο και στα πρόσωπα των Κορτέση και Νικητόπουλου, ανοίγει έναν δρόμο πολύ επικίνδυνο. Αύριο μπορεί να είναι η Μ. Μπεραχά ή οποιοσδήποτε μπει στο στόχαστρο της εξουσίας και φυσικά αυτές οι μεθοδεύσεις αντανακλώνται σε ολόκληρη την κοινωνία. Εντάσσονται σε μια συνολική επίθεση ενάντια στις τάξεις των καταπιεσμένων και ειδικότερα ενάντια σε οποιονδήποτε το καθεστώς θεωρήσει ότι μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στα σχέδιά του. Αποτελεί ένα ακόμα σημείο μιας γενικότερης σκληρής πολιτικής που θέλει να τρομοκρατήσει την κοινωνία και να επιβάλλει τον φόβο, την παθητικότητα και την απομόνωση και προμηνύει το μέλλον που προετοιμάζουν σε όλους μας.
Τρομοκρατία είναι ο τρόπος που καθημερινά μας αναγκάζουν να ζούμε.
Σε μία χρονική περίοδο που κατακλύζεται από έντονα και αντιφατικά κοινωνικά φαινόμενα, η κρίση του πολιτικοοικονομικού συστήματος οδηγεί στην πλήρη διάλυση ενώ ταυτόχρονα νοηματοδοτεί και επιβάλλει την πλήρη αναδιάρθρωση του. Ίσως η παρομοίωση που θέλει την κοινωνία να είναι ένα καζάνι που βράζει, να αποτελεί σήμερα την πλέον σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα που εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Τα πάντα έχουν γίνει ρευστά και συνάμα οι μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου χάνουν την ευελιξία τους, επιλέγοντας αναγκαστικά μια αρτηριοσκληρωτική στάση. Μία ακόμα επίθεση με νέα μέτρα είναι προ των πυλών και διεξάγεται προς όλες τις κατευθύνσεις υπό την αιγίδα του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Τα νέα μέτρα που εφαρμόζονται κάνουν την πραγματικότητα ακόμα πιο σκληρή. Η κοινωνική πρόνοια που είναι πλέον ανέκδοτο με το οποίο δεν γελάει κανείς, οι περικοπές σε συντάξεις και επιδόματα, οι επιπλέον φόροι, το ειδικό καθεστώς που θέτει σε ομηρία τους συμβασιούχους και οι χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Η στυγνή εκμετάλλευση παραδίδει τη σκυτάλη στο διευρυμένο κοινωνικό έλεγχο και την άγρια καταστολή. Τα παραδείγματα ποικίλουν: ο στρατός κατοχής στην Κερατέα, η απαγόρευση κυκλοφορίας και δημόσιων συναθροίσεων των αγροτών στις Σέρρες, η κήρυξη πολλών απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, οι μεθοδεύσεις για το άσυλο και τα καινούργια νομοθετήματα για τις διαδηλώσεις είναι μερικά από αυτά. Παράλληλα, οι μητροπόλεις έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα όπου η αστυνομοκρατία είναι βασικό στοιχείο της καθημερινότητας. Οι άγρυπνοι φρουροί της αστικής δημοκρατίας παραμονεύουν σε κάθε γωνιά μιας πόλης όπου η ζωή δηλώνεται όλο και πιο έντονα ως απούσα. Τα τάγματα ασφαλείας μέσα σε αυτή την πραγματικότητα έχουν εξασφαλίσει μεγαλύτερη εξουσία. Πλέον, χωρίς κανένα πρόσχημα εφορμούν σε μαζικές διαδηλώσεις, όπως στην απεργία της 11ης Μαΐου με δεκάδες τραυματισμούς και τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό του Γιάννη Καυκά από τα ΜΑΤ, ενώ πλέον απροκάλυπτα δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους φασίστες ως εφεδρική δύναμη της αστυνομίας για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια του καθεστώτος.
Σε τούτη την περίοδο, που μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας οδηγούνται στην εξαθλίωση, όπου ο φόβος της ανεργίας είναι διαρκής απειλή και χρησιμοποιείται για να καθυποτάξει τους εργαζόμενους σε ένα αέναο αγώνα για επιβίωση, η ίδια η ζωή βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ωστόσο οι συνεχιζόμενες πιέσεις μπορούν να ανατρέψουν το σκηνικό, να οδηγήσουν τελικά σε μια γενικευμένη κοινωνική έκρηξη και τα σχέδια των κυρίαρχων, που θέλουν να επιβάλλουν σιωπή νεκροταφείου, να πέσουν σαν ξερά φύλλα.
Χωρίς κανέναν ενδοιασμό πλέον, το καθεστώς είναι αναγκασμένο να διεξάγει ένα πόλεμο χτυπώντας οποιονδήποτε αντιστέκεται στην λογική της κυριαρχίας ή οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο δυναμικού αγώνα. Έτσι, το κράτος στοχεύει στην εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, είτε πετώντας τους λάσπη μέσα από την κυρίαρχη προπαγάνδα και το θέαμα είτε κατασκευάζοντας βαριές κατηγορίες που επιφέρουν πολύχρονη φυλάκιση. Δε διστάζει να προχωρήσει ακόμα και στη φυσική τους εξόντωση χρησιμοποιώντας τους ένστολους φονιάδες του, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο. Αν όλο αυτό, λοιπόν, λέγεται δημοκρατία τότε η χούντα πως νοείται;
Περί εσωτερικού εχθρού
Σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, το καθεστώς αποσκοπεί να ανακόψει και να απομονώσει με οποιοδήποτε τρόπο το ριζοσπαστικό κίνημα, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα πιο συγκρουσιακά του στοιχεία και συνθέτοντας το πλέγμα της κατασταλτικής μεθόδευσης. Δεκάδες αγωνιστές βρίσκονται στην φυλακή είτε βάσει μεθοδεύσεων είτε όχι. Ενώ, άνθρωποι που κατηγορούνται για ένοπλες οργανώσεις είναι σε ειδικές συνθήκες κράτησης σε πτέρυγες προστασίας. Η στοχευμένη επίθεση εναντίον των ενόπλων οργανώσεων έχει σαν αποτέλεσμα την ποινικοποίηση των πολιτικών και συντροφικών σχέσεων. Και αυτό γιατί, χτυπώντας τον κοινωνικό τους περίγυρο φαίνονται απομονωμένες ή είναι ευκολότερο να πραγματωθεί η απομόνωσή τους. Όταν οι σχέσεις αυτές δεν υπάρχουν, κατασκευάζονται.
Όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Χρήστου Πολίτη, που χωρίς κανένα στοιχείο κατηγορείται για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση ή ακόμα του συντρόφου Δημήτρη Μιχαήλ που κατηγορείται ως μέλος οργάνωσης για μια παιδική φιλία ή ακόμα και της Στέλλας Αντωνίου που διώκεται με βαρύτατες κατηγορίες για τις διαπροσωπικές της σχέσεις. Οι κατηγορίες που επιφέρουν ποινές πολύχρονης φυλάκισης χρησιμοποιούνται πολύ εύκολα, διευρύνοντας αυτό το κατασταλτικό πλέγμα. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του αναρχικού Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη ο οποίος ενώ συνελήφθη για απλή οπλοκατοχή, αδίκημα που διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος, βρίσκεται στη φυλακή και διώκεται με βάση το νέο αντιτρομοκρατικό νόμο.
Ένα ακόμα ατράνταχτο παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του αντιεξουσιαστή Σ. Σεϊσίδη που κατηγορήθηκε για μια ληστεία και επικηρύχτηκε με μεγάλο πόσο, πυροβολήθηκε σε κοντινή απόσταση από αστυνομικό με αποτέλεσμα να χάσει το πόδι του, δικάστηκε για αυτή την υπόθεση και αθωώθηκε πανηγυρικά. ‘Η ακόμα, η φρονηματική δίωξη του Άρη Σειρηνίδη ο οποίος, παρόλο που κατηγορείται με γελοία στοιχεία , είναι παραπάνω από ένα χρόνο στη φυλακή.
Σε αυτή τη λογική τρομοκράτησης και παραδειγματισμού, εντάσσεται και η προσπάθεια εμπλοκής τριών συντρόφων στην υπόθεση εμπρησμού της Μαρφίν και του Ιανού,καθώς και η μαζική προσαγωγή 50 συντρόφων σε αφισοκόλληση ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις. Όλα αυτά καταγράφονται ενδεικτικά για να καταδείξουν αυτό που ήδη έχω αναφέρει: τη συνολική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε ό,τι στέκεται εχθρικά απέναντι του και απειλεί τα σχέδια του. Δημιουργώντας ένα κλίμα τρομοκρατίας, χτυπά εκείνους που προτάσσουν και προσπαθούν να πραγματώσουν την ανατροπή του καθεστώτος και εναντιώνονται στην ειρηνική συνύπαρξη μαζί του.
Έχοντας παραμείνει ένα χρόνο στη φυλακή «ως επικίνδυνος για την κοινωνία», κατηγορούμενος ως μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, «ακράδαντο στοιχείο» για τη φυλάκιση μου είναι η πολυετής παρουσία μου στους κοινωνικό-ταξικούς αγώνες. Η ενεργή συμμετοχή μου σε μαθητικές διεκδικήσεις, όπως αυτές ενάντια στον νόμο Αρσένη, τα γεγονότα του ΑΣΕΠ το 1998, τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια για το Ιράκ και τη Σερβία όπως και σε δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις. Είμαι βέβαιος ότι πληρώνω την παρουσία μου σε εξεγερσιακά γεγονότα όπως το Πολυτεχνείο του ’95 και τα Δεκεμβριανά του 2008.
Η δραστηριοποίηση μου από μικρή ηλικία στον αναρχικό χώρο δεν έχει περάσει απαρατήρητη στις αρχές, όπως κινήσεις ενάντια στις φυλακές και η συμμετοχή σε κινήματα αλληλεγγύης όπως εκείνο του ’98 για τον Νίκο Μαζιώτη καθώς και δεκάδων άλλων συντρόφων που βρέθηκαν στα κολαστήρια λόγω της ανατρεπτικής τους δράσης. Θεωρώ σίγουρο ότι η στάση που κράτησα ενάντια στις κρατικές δολοφονίες του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το θάνατο του ένοπλου αντάρτη Λάμπρου Φούντα, με στοχοποιεί ακόμα περισσότερο.
Η εμπλοκή μου στην υπόθεση του E.A. δεν είναι καθόλου τυχαία. Προσπαθούν να μου αποδώσουν ρόλο στην οργάνωση ακριβώς λόγω της αντικαθεστωτικής μου δράσης και των πολιτικών μου σχέσεων. Εδώ οι αρχές έχουν ένα σημαντικό ατού,το ότι δε διατίθεμαι να αποκηρύξω τις πολιτικές και συντροφικές μου σχέσεις και αυτό το γνωρίζουν καλά διότι με τη στάση μου το έχω αποδείξει. Η υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα είναι άκρως πολιτική και το πολιτικό της διακύβευμα πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό και η εκδικητικότητα των αρχών σε αυτή, είτε στα μέλη της οργάνωσης είτε σε όσους προσπαθούν να τους εμπλέξουν, εμφανίζεται με τέτοιο μένος.
Παρόλη την πολλαπλότητα και την διαφορετικότητα των επιλογών μέσα στους αγώνες, οι αγωνιστές μοιράζονται τα οράματα για ένα διαφορετικό αύριο και για την ανατροπή αυτού του γερασμένου κόσμου που καθημερινά τρέφεται με τις σάρκες του. Οι σύντροφοι του Ε.Α. είναι εδώ και χρόνια ταγμένοι στον αγώνα, και όχι μόνο στον ένοπλο, και τούτο είναι αναμφισβήτητο. Το έχουν αποδείξει με την χρόνια συμμετοχή τους σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε κινηματικές διαδικασίες. Όπως έχω κάνει ξεκάθαρο από την αρχή της σύλληψής μου, από τη δική μου μεριά είναι απαράδεκτο να αναφέρομαι στην υπόθεση δίχως την αναφορά σε ανθρώπους που είναι αγωνιστές, πόσο μάλλον στην ίδια υπόθεση. Στην τελική, σε αυτήν την υπόθεση δεν με έμπλεξαν οι σύντροφοι αλλά το κράτος και οι λακέδες του. Είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι η συντροφικότητα είναι για μένα αδιαπραγμάτευτη και ότι ο αγώνας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση είναι ένας αγώνας ζωής ενάντια στον οργανωμένο θάνατο που επιβάλλει η κυριαρχία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Βαγγέλης Σταθόπουλος
πηγή:indymedia
Γράφω αυτό το κείμενο ώστε να γίνει μια κριτική αποτίμηση του αγώνα που δώσαμε καθώς θεωρώ ότι αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη η οποία πρέπει να αναλυθεί με στόχο να χρησιμοποιηθεί ως μια πυξίδα στρατηγικής για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
