I. Ο κόσμος που γνωρίσαμε αλλάζει, ο κόσμος που αντέχαμε τελειώνει.
Βρισκόμαστε μπροστά στη διαδικασία εξάπλωσης ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Ενός πολέμου που επιταχύνεται ανελέητα σε κάθε πτυχή του κοινωνικού, έτσι που τίποτα πια να μην μπορεί να αποκρύψει το ολοφάνερο: η καπιταλιστική μηχανή είναι μηχανή θανάτου. Ο κόσμος που γνωρίσαμε αλλάζει, ο κόσμος που αντέχαμε τελειώνει.
Η αποτελμάτωση των υπερδιογκωμένων και πλασματικών κερδοφόρων ροών μέσα στα πλαίσια της οικονομίας των αγορών, μιας οικονομίας που εδώ και τρείς δεκαετίες έχει μετατοπίσει προς την απόλυτη χρηματιστικοποίηση την κερδοφορία του κεφαλαίου, ήταν αυτή που σήμανε το ξέσπασμα της κρίσης άρα και την διαπλανητική ανάγκη των αφεντικών για αναδιοργάνωση της οικονομίας. Σε πρώτη φάση η στρατηγική των αφεντικών για τον απεγκλωβισμό από την κρίση επιβάλλει την επίταση των διακρατικών ανταγωνισμών. Έτσι, σε παροξυμμένη μορφή επιβεβαιώνεται η θεμελιώδης αρχή του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού περί κατίσχυσης των αναπτυγμένων οικονομικά κρατών εις βάρος των υποανάπτυκτων. Είναι γεγονός ότι οι διακρατικοί ανταγωνισμοί απέκτησαν μια πιο σύγχρονη εκδοχή όταν η παγκόσμια εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού ενίσχυσε το σχηματισμό καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (π.χ. Ε.Ε) με κίνητρο την όσο το δυνατό μεγαλύτερη επέκταση των ζωνών οικονομικής επιρροής τους πάνω σ’ ένα πλανήτη που είχε ήδη αρχίσει να τεμαχίζεται σε επιμέρους αγορές. Ο τεμαχισμός αυτός ουσιαστικά διαμόρφωσε τον παγκόσμιο χάρτη μέσα από τους δύο άξονες που περιελάμβαναν το καπιταλιστικό κέντρο και την περιφέρεια. Από τη μια δηλαδή το κέντρο των οικονομικά ανεπτυγμένων κρατών που σχημάτιζαν βάσει συμφερόντων διαφορετικές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους συμμαχίες και από την άλλη η περιφέρεια των φτωχών κρατών που αποτελούσαν πηγές αστείρευτης λεηλασίας. Τα κράτη της περιφέρειας αποτελούσαν βάσεις εξυπηρέτησης των ισχυρών, είτε με το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό που προσέφεραν, είτε με την μηδενική φορολόγηση των μεταφερόμενων πρωτοκοσμικών παραγωγικών μονάδων, είτε με τις ιδιότυπες δικτατορίες του πλήρη οικονομικού ελέγχου μέσω των υψηλών έντοκων κρατικών δανείων.