Στις 2 Μαρτίου συλλαμβάνουν στη Σαλαμίνα και 3 Μαρτίου προφυλακίζουν, την Έυη Στατήρη – συντροφο του Γ.Τσακαλου και την μητέρα του Αθηνά Τσάκαλου, μαζί με την καταζητούμενη τότε συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου.  

Η κατηγορία τους αρχικά, ήταν υπόθαλψη εγκληματία, αλλά λόγω του πλημμεληματικού της χαρακτήρα, που δεν αρκούσε για την προφυλάκιση τους, τις εντάσσουν και στη δικογραφία της απόπειρας απόδρασης της Σ.Π.Φ, σαν μέλη οργάνωσης. Έτσι, η Έυη κρατείται έγκλειστη στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλού μέχρι σήμερα και η Αθηνά βρίσκεται σε συνθήκες ‘’πρωτοποριακού εγκλεισμού’’, αφού τα περιοριστικά μέτρα, της απαγορεύουν την εξόδο από τη Σαλαμίνα, χωρίς κανένα στοιχείο που να δηλώνει συμμετοχή στην οργάνωση της Σ.Π.Φ. 

Ταυτόχρονα με την κρατική ομηρία των φίλων και συγγενών τους, 10 φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ. και η Α. Σπυροπούλου, ξεκινούν απεργία πείνας, αναδεικνύοντας την κρατική, εκδικητική ποινικοποίηση των οικογενειακών – κοινωνικών σχέσεων τους, δίνοντας τον αγώνα τους για την αποφυλάκιση των συγγενών και φίλων τους.

Η λήξη του αγώνα αυτού, ήρθε 32 σκληρές ημέρες μετά, με την δέσμευση για την τροπολογία Παρασκευόπουλου που υποτίθεται ότι θα καταργούσε την ποινικοποίηση των προσωπικών και συγγενικών σχέσεων εγκλείστων. Από τότε, η Έυη Στατήρη έχει λάβει 5 απορρίψεις στο αίτημα της για απελευθέρωση. Στην ουσία, ήταν η πρώτη υπόθεση αποφυλάκισης που θα έπρεπε να εφαρμοστεί βάση της τροπολογίας για τους συγγενείς, που πλέον φαντάζει διακοσμητική και παραπλανητική. 

Το σκληρό πρόσωπο που δείχνει η εξουσία στα πρόσωπα των 2 γυναικών, έχει διπλή φύση και απεύθυνση (εντός των τειχών – εκτός των τειχων).

Από τη μια (εντός των τειχών) δείχνει, την εκδικητική μανία του κράτους απέναντι στους αντάρτες πόλης γενικώς και ειδικώς στους φυλακισμένους αγωνιστές και της Σ.Π.Φ., ώστε να τους εξοντώσει ηθικά, βλέποντας πως τα μέλη της ακόμη και μετά τη φυλάκιση τους δεν έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα, αποτελώντας μάχημο κομμάτι του. Το κράτος, επίσης, δείχνει το πρόσωπο του τιμωρού, απέναντι σε αγωνιστές που δεν συμβιβάζονται στην παραδοχή της πολιτικής απενεργοποίησης τους λόγω εγκλεισμού, αλλά προσπαθούν ακόμα και την απόδραση για την ελευθερία.

Από την άλλη πλευρά (εκτός των τειχών), με τη μέθοδο του παραδειγματισμού, τραμπουκίζει ψυχολογικά το έξω αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, δείχνοντας μας πόσο ‘’απο – φασιστικά’’ αντιμετωπίζονται όσοι, όχι μόνο αντιστέκονται και πολεμούν το σύστημά τους, αλλά και αυτοί που συνδέονται μαζί τους με δεσμούς είτε οικογενειακούς ή κοινωνικούς. 

Αναγνωρίζουμε τον αγώνα της Έυης ως συνέχεια της απεργίας πείνας του Μαρτίου, δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας εκ των προτέρων σε μετέπειτα στάδια του, σε περίπτωση αρνητικής απόφασης για την αποφυλάκιση της. Διακρίνουμε τα κρατικά κόλπα και τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας (είτε με αριστερά, είτε δεξιά προσωπεία), με σκοπό το διαχωρισμό του αγωνιστικού κινήματος, την παραδειγματική στοχοποίηση προσώπων και σχέσεων με σκοπό την απομόνωση των ανταρτών πόλης και τον διαμελισμό της αγωνιζόμενης πλευράς της κοινωνίας ανάλογα με το πόσο ‘’νόμιμα΄΄ αντιστέκονται οι ατομικότητες ή συλλογικότητες της.

Την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου, το δικαστικό συμβούλιο καλείται για άλλη μια φορά να αποφασίσει την παράταση ή μη της προφυλάκισης της Εύης Στατήρη.  

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ ΚΑΙ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ.

ΣΥΝ.ΑΛ.Φ.Α

Ανέκαθεν για ένα κράτος ή για οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας η επιβολή και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης αποτελούσε μείζον ζήτημα. Βασική προϋπόθεση είναι η ομαλή λειτουργία του συστήματος μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις και δεσμούς που το διέπουν και το συντηρούν, η οποία επιτυγχάνεται με δύο τρόπους, με την επικοινωνιακή προπαγάνδα που αφορά το σύνολο της κοινωνίας- σκορπώντας με αυτήν άλλοτε τον φόβο και άλλοτε την ηρεμία ότι μέσα από την εθνική ενότητα όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε-και με την εκδικητική τιμωρία που στόχο έχει τα μαχόμενα και αγωνιστικά κομμάτια της αλλά και τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Η κοινωνική ομαλότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη και ανάλογη με το ζήτημα της καταστολής. Τα τελευταία χρόνια η ομαλότητα αυτή έχει διαταραχτεί λόγο της πολυδιάστατης κρίσης με αποτέλεσμα την αύξηση της έντασης της καταστολής, η οποία βρίσκει τρόπους εφόρμησης μέσα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, όπως τα σώματα ασφαλείας, το δικαστικό οχετό (δικαστές, εισαγγελείς, ανακριτές), τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.α. Συνέχεια ανάγνωσης Για τη συνεχιζόμενη ομηρία αιχμαλώτων πολιτικών κρατουμένων και συγγενών →

Μπροσούρα για την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, που εκδόθηκε σε 1000 κομμάτια στα πλαίσια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων από την Συνέλευση Αλληλεγγύης στους Φυλακισμένους Αγωνιστές

Κατεβάστε/διαβάστε εδώ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

   Τις τελευταίες 2 εβδομάδες από τις 2 Μάρτη συγκεκριμένα, οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας με σκοπό την κατάργηση των ‘’αντιτρομοκρατικών νόμων’’, την κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης του ‘’κουκουλονόμου’’, την οριοθέτηση του αποδεικτικού στοιχειού του DNA, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄,  και την απελευθέρωση του καταδικασμένου για την Ε.Ο. 17Ν Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Συγχρόνως τα μέλη της Ε.Ο. Σ.Π.Φ. ξεκινούν απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωση των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων που προφυλακίστηκαν για την υπόθεση της απόδρασης του φυλακισμένου πυρήνα. Επίσης στεκόμαστε αλληλέγγυοί στους αναρχικούς, Πάνο Μιχαλάκογλου, ο οποίος ξεκίνησε αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης στην Σ.Π.Φ. και στην Αγγελική Σπυροπούλου η οποία ξεκίνησε απεργία πείνας μαζί με τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ. μετά τη σύλληψη της. Παραθέτουμε ένα συγκεντρωτικό πλαίσιο των αιτημάτων τα οποία σαν συνέλευση αλληλεγγύης στηρίζουμε εξίσου το ίδιο:  

   1) Την κατάργηση του «αντιτρομοκρατικού» νόμου του 2001, του άρθρου 187 περί ‘’εγκληματικής οργάνωσης’’.

   2) Την κατάργηση του «αντιτρομοκρατικού» νόμου του 2004, του άρθρου 187Α περί ‘’τρομοκρατικής οργάνωσης’’.

   3) Την κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά «κουκουλονόμο».

   4) Την κατάργηση του νόμου για τις φυλακές τύπου Γ΄.

   5) Την απελευθέρωση του καταδικασμένου για την Ε.Ο. 17Ν Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας,  που η εξουσία επί 13 χρόνια τώρα εξοντώνει μεθοδικά και εκδικητικά,.

   6) Την οριοθέτηση ζητημάτων για την επεξεργασία και χρήση του γενετικού υλικού (DNA).

• την κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA
• την πρόσβαση κι ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί
• την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων

   7) Την απελευθέρωση των συγγενικών και φιλικών προσώπων της Ε.Ο. Σ.Π.Φ.

   Ο αγώνας που μόλις ξεκίνησε μπορεί να χαρακτηριστεί ως τον πιο σημαντικό και δυνατό αγώνα των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης κι εδώ έρχεται η δικιά μας ευθύνη να τον αντιληφθούμε και να τον προωθήσουμε ως τέτοιο. Η βαρύτητα αυτού του αγώνα έχει οριστεί από τη φύση των αιτημάτων και θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεπερνάει ακόμα και τα ίδια. Είναι αγώνας κατά της καταστολής, της  παγκόσμιας καταστολής, που έχει επιβληθεί, διευρύνεται  και δυναμώνει. Είναι αγώνας άμεσα συνδεδεμένος με τον συνολικότερο αγώνα, τον αγώνα δηλαδή, για την ανατροπή και την επανάσταση.

   Η συνέχιση της πολιτικής που ασκείται την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την εξοντωτική επίθεση που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται η κοινωνία, συναρτάται άμεσα με την αύξηση της καταστολής που σκοπό έχει τη διάσωση του υπερεθνικού κεφαλαίου και τη εξασφάλιση της συνέχισης της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Μια επίθεση που ανέλαβαν να υλοποιήσουν  η τρόικα και οι ντόπιοι υπηρέτες τους και βρήκε εφαρμογή μέσα από την υπογραφή των μνημονίων, που επέβαλαν μια σειρά σκληρών και απάνθρωπων μέτρων. Μια επίθεση που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνέχιση της καταστολής ακόμα και στα πλαίσια της πολιτικής που θέτει η αριστερή κυβέρνηση, σχετικά με τη συνέχιση των ευρωπαϊκών συμβάσεων.

   Έχοντας ως στόχο την καταπολέμηση κάθε μορφής αντίστασης και αγώνα που θέτει ως στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής, η κρατική καταστολή ανάγεται (από τη μεριά του κράτους) ως μείζον ζήτημα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, ιδιαίτερα μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, όπου τίθεται περισσότερο από ποτέ το ζήτημα της ανατροπής και της επανάστασης.

   Η αύξηση της έντασης της καταστολής έχει στοχεύσει τόσο στην αποκλιμάκωση και καταστολή των πιο μαζικών μορφών αντίστασης και αγώνα όπως για παράδειγμα η διάλυση των συγκρουσιακών απεργιακών κινητοποιήσεων τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας στις Σκουριές και τη Κερατέα, αλλά πολύ περισσότερο στον πόλεμο εναντίων των πολιτικών του αντιπάλων, εκείνων δηλαδή που αμφισβητούν έμπρακτα το μονοπώλιο της βίας του κράτους και κατά συνέπεια την ίδια την κυριαρχία του και δεν είναι άλλοι από τους ένοπλους αντάρτες, τους προωθημένους μαχητές του κινήματος.

   Οι ‘’αντιτρομοκρατικοί νόμοι’’, τα ειδικά καθεστώτα, ο κουκουλονόμος, οι φυλακές τύπου Γ, το DNA, οι ειδικές συνθήκες κράτησης  κ.α. είναι νομοθεσίες που εξόπλισαν τον νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι η επέκταση της καταστολής του συνολικότερου αγώνα για την ανατροπή.

   Το ζήτημα των φυλακών είναι κομμάτι της ευρύτερης καταστολής η οποία συναρτάται άμεσα με την οικονομική κρίση και τη κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα και η οποιαδήποτε συνέχεια των ευρωπαϊκών συμβάσεων και των μέτρων που έρχονται ως εντολές των υπερεθνικών δυνάμεων σημαίνει αυτόματα και τη συνέχιση της.

   Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους είναι κομμάτι του επαναστατικού κινήματος και θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο αγώνα που να συγκεντρώνει τόσο τους πολιτικούς κρατούμενους όσο και τον Α/Α χώρο αλλά και τα ευρύτερα αγωνιστικά κοινωνικά κομμάτια. Οφείλουμε να υποδείξουμε εμείς οι ίδιοι την πολιτική διάσταση και βαρύτητα του αγώνα και να μη σταθούμε μονάχα στην αντιπληροφόρηση του λόγου τους αλλά να οξύνουμε με όλα τα μέσα και τους τρόπους τον αγώνα αυτό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ (ΣΥΝ.ΑΛ.Φ.Α.)

Την τελευταία πενταετία με το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, τα λαϊκά στρώματα δέχτηκαν και συνεχίζουν να δέχονται μια πρωτοφανή και εξοντωτική επίθεση με μοναδικό σκοπό τη διάσωση του υπερεθνικού κεφαλαίου και τη εξασφάλιση της συνέχισης της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Μια επίθεση που ανέλαβαν να υλοποιήσουν  η τρόικα και οι ντόπιοι υπηρέτες τους και βρήκε εφαρμογή μέσα από την υπογραφή των μνημονίων, που επέβαλαν μια σειρά σκληρών και απάνθρωπων μέτρων. Μέτρα τα οποία έχουν οδηγήσει μέχρι σήμερα χιλιάδες στην αυτοκτονία και έχουν βυθίσει εκατομμύρια στη φτώχεια και την ανεργία.
Η επίθεση του κεφαλαίου συνοδεύεται με την αύξηση της κρατικής καταστολής τόσο για την εξασφάλιση της επιβολής των μνημονίων όσο και για την καταπολέμηση κάθε μορφής αντίστασης και αγώνα που θέτει ως στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η κρατική καταστολή ανάγεται (από τη μεριά του κράτους) ως μείζον ζήτημα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, ιδιαίτερα μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, που τίθεται περισσότερο από ποτέ το ζήτημα της ανατροπής και της επανάστασης. Συνέχεια ανάγνωσης ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ →

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους Φυλακισμένους Αγωνιστές & Ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, βρίσκεται κάθε Τετάρτη στις 19:00 στην Κατάληψη Ευαγγελισμού.

Επικοινωνία με την Συνέλευση: synalfa[@]espiv[.]net

Όλο το προηγούμενο διάστημα, παράλληλα με την απροκάλυπτη λεηλασία των κοινωνικών κεκτημένων και την επιβολή της εξαθλίωσης, ο κρατικός μηχανισμός επιδόθηκε στη δημιουργία ενός κλίματος τρομοϋστερίας και ευθείας επίθεσης απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων αποτελούν οι ένοπλοι αντάρτες, προκειμένου να αποδυναμώσει την επαναστατική δράση και να επενδύσει στο δόγμα νόμος και τάξη. Σε αυτό το πλαίσιο ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2014 το νομοσχέδιο για τη δημιουργία των φυλακών τύπου Γ΄, φυλακές με αναβαθμισμένη την καταστολή, την εκδικητικότητα, την επιτήρηση και την απομόνωση στο εσωτερικό τους. Μια φυλακή η οποία θα στέκεται επιβλητικά και παραδειγματικά πάνω από τα κεφάλια όσων αγωνίζονται ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο αλλά και όσων κρατουμένων είναι “απείθαρχοι” ή θεωρούνται “επικίνδυνοι” στις ήδη υπάρχουσες δομές εγκλεισμού. Συνέχεια ανάγνωσης Κείμενο για τις μεταγωγές κρατουμένων | Πάτρα →

Γράφω αυτό το κείμενο ώστε να γίνει μια κριτική αποτίμηση του αγώνα που δώσαμε καθώς θεωρώ ότι αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη η οποία πρέπει να αναλυθεί με στόχο να χρησιμοποιηθεί ως μια πυξίδα στρατηγικής για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Το κράτος γνωρίζοντας την πολιτική ήττα που υπέστη αντεπιτίθεται σε άλλα ανοιχτά μέτωπα αγώνα οπότε το να συνεχιστεί ο κοινός συντονισμός στην βάση συγκεκριμένων συμφωνιών είναι μια αναγκαιότητα. Όχι μόνο ως μια αμυντική θέση μάχης αλλά ως μια συνειδητή δυνατότητα να ξαναμπούμε στην σκακιέρα με αξιώσεις όπως πολύ σωστά είπαν κάποιοι σύντροφοι.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας το κράτος ζύγισε το πολιτικό κόστος που θα είχε μια πιθανή εξόντωση μου, όσο δυνάμωνε το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης τόσο μετάλλασε και τις ρητορικές του. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι οι χαμαιλέοντες της κυβερνητικής πολιτικής άλλαξαν τέσσερα χρώματα. Από την προκλητική αδιαφορία στην υπεροψία εν’ συνεχεία στην επίδειξη δύναμης για να ακολουθήσει ο πανικός. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος. Συνέχεια ανάγνωσης Κείμενο Νίκου Ρωμανού για την απεργία πείνας →

Ξεκινώντας έναν πρώτον απολογισμό του αγώνα που δόθηκε από τον Νίκο και κατ’επέκταση από εμάς, θα προσπαθήσουμε να ακουμπήσουμε όλα αυτά τα σημεία που διαμόρφωσαν τις συνθήκες και την πορεία του. Θα πρέπει, καταρχάς, να εστιάσουμε το βλέμμα μας στον κόσμο που έκανε εφικτό αυτόν τον αγώνα, στο κίνημα αλληλεγγύης που με τη δυναμική του αφύπνισε ένα μεγάλο κομμάτι των καταπιεσμένων και έδειξε ότι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης και αντίστασης είναι ο πολύμορφος και αδιαμεσολάβητος αγώνας.

Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία ανάλυσης και διεύρυνσης ενός πολιτικού διαλόγου γύρω από τις στιγμές αγώνα με στόχο την ουσιαστική απεμπλοκή (στα πλαίσια μιας διαλεκτικής κριτικής) από αγκυλώσεις και αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας, τόσο λόγω της ίδιας της φύσης του αιτήματος, όσο και της έκβασης. Αγκυλώσεις που δυστυχώς αφήνουν χώρο σε μια άγονη –και ίσως σε στιγμές κακόβουλη– κριτική να αναπτυχθεί, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίσει το κίνημα αλληλεγγύης από τον αγώνα, οδηγώντας το σε μια εσωστρέφεια και εν τέλει στην αδρανοποίηση της δυναμικής του. Συνέχεια ανάγνωσης Κείμενο Δ. Πολίτη,Α.-Δ. Μπουρζούκου,Γ. Μιχαηλίδη ,για την απεργία πείνας →