Αρχείο κατηγορίας ΚΕΙΜΕΝΑ/ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
Κείμενο για τον Mauricio Morales Duarte των Σκουλουδη,Τζίφκα,Δημτσιάδη,Τσιλιανίδη
Κειμενο για τον MauricioMoralesDuarte
Σύντροφοι, δεν ήταν μόνο μια στιγμή. Δεν πέρασε και έφυγε. Δεν ξεχάστηκε. Άφησε κάτι πίσω της. Όταν οι αρνήσεις μετουσιώνονται σε συνειδητές επιλογές και αυτές με την σειρά τους σε πράξεις και οι ίδιες οι πράξεις σε άγριες παραστάσεις. Όχι σε ένα γεγονός με αρχή και τέλος μήτε σε μια τραγική απώλεια, μα σε σκυτάλη. Σκυτάλη που με περίσσιο θάρρος θα αναζητήσει νέους επαναστατημένους κύκλους, νέα σώματα που κάνουν πράξη την ανυπακοή και δεν γοητεύονται από πλασματικές ζωές, νέα μονοπάτια που θα σπείρουν τον όλεθρο και θα πραγματώσουν αυτό που τόσο ανυπόμονα προτάσσουμε. Άλλωστε πάντα κάτι μένει. Λένε πως οι ιδέες είναι ανεξίτηλες. Και εδώ, και εκεί και παντού. Όχι μόνο εσείς ,όχι μόνο εμείς, όλοι. Όλοι και για πάντα. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.
Σύντροφε, χιλιάδες χιλιόμετρα μπορεί να παρεμβάλλονται και πολλές θάλασσες να μας χωρίζουν .Και όμως στη σκέψη σου παίρνουμε δύναμη και γεμίζουμε θάρρος γιατί έπεσες για κάτι τόσο κοινό: για την καταστροφή αυτού του κόσμου.
Επειδή το υπάρχον νοσεί και δεν έχει προσβληθεί από κάποια αρρώστια που εξαπλώθηκε εντός του… Ασθένησε στην δημιουργία του, άλλωστε αυτή από μόνη της μόλυνε τους δημιουργούς της με τον ιό της κοινωνίας, της κοινωνικής ανέλιξης, της επιβολής συνόλων πάνω σε σύνολα και ατόμων σε άτομα, των αλυσιδωτών εξουσιαστικών σχέσεων.
Γι ’αυτό στον θάνατο σου κάναμε τα πολεμικά μας βήματα συνέχεια των δικών σου , χαριστικές βολές στο κοινωνικό δημιούργημα.Εώς ότου καθένας μόνος του, και όλοι μαζί σύντροφοι που πέρασαν και σύντροφοι που θα ‘ρθουν, κλείσουμε με περίσσια ικανοποίηση τα μάτια στο άψυχο σώμα του.
Γι’ αυτό από μια άλλη γωνιά του πλανήτη από κάποια κελιά της Ελλάδας ένα τέτοιο βράδυ με το μυαλόμας σε ‘σένα πριν κοιμηθούμε αγκαλιάζουμε το χάος.
Το άστρο του Mauri φωτίζει τον αγώνα
Σκουλούδης ΓιάννηςΤσιλιανίδης Μπάμπης
Τζίφκας ΣωκράτηςΔημτσιάδης Δημήτρης
Φυλακές ΑυλώναΦυλακές Κορυδαλλού
22 Mαϊου 2011
Κείμενο Γεράσιμου Τσάκαλου
Παραμένω ελεύθερος ακόμα και ως κρατούμενος…
Το Σάββατο 21 Μαΐου, ενώ είχα μεταφερθεί πριν λίγες μέρες από τις φυλακές Μαλανδρίνου στον Κορυδαλλό για την τυπική εξέταση του εξαμήνου της προφυλάκισής μου, με καλούν για τη μεταγωγή της επιστροφής μου.
Όμως η χολιγουντιανής έμπνευσης συνοδεία μου,(ΕΚΑΜ ,περιπολικά, ειδική κλούβα μεταγωγών) αντί για το Μαλανδρίνο, κατευθύνεται προς τις φυλακές Κορίνθου. Για όσους δεν γνωρίζουν, στον κόσμο της φυλακής ,το σωφρονιστικό κατάστημα της Κορίνθου θεωρείται πρότυπο ελεγχόμενης φυλακής με τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων να διατηρούν σχεδόν «οικογενειακές» σχέσεις με τους δεσμοφύλακες.
Οι λόγοι της έκτακτης μεταγωγής μου είναι προφανείς. Η ειδική μεταχείριση που έχει επιφυλάξει η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών που υπάγεται στο υπουργείο δικαιοσύνης σε όλα τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, με το διασκορπισμό μας σε οκτώ διαφορετικές φυλακές, δεν έχει ολοκληρώσει το εκδικητικό της μένος απέναντί μας.
Με την άφιξη μου στην Κόρινθο, κατέστησα σαφές ότι για λόγους αξιοπρέπειας και μόνο, γιατί το ζήτημα δεν είναι ότι θέλω να διαλέγω φυλακή, αρνούμαι να παραμείνω σ’ αυτό το σωφρονιστικό κατάστημα που συχνά δεν μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι ο δεσμοφύλακας και ποιος ο κρατούμενος.
Αρνήθηκα λοιπόν έμπρακτα να συμμορφωθώ στις εξευτελιστικές πρακτικές των υπαλλήλων στη διάρκεια του σωματικού ελέγχου, αγνοώντας τους επιδειχτικά. Γι’ αυτή μου την απειθαρχία με οδήγησαν στην απομόνωση για 2 ώρες κι έπειτα επιλέγοντας να κρατήσουν χαμηλούς τόνους με «εγκατέστησαν» σε κελί μαζί με 4 άλλους κρατούμενους, χωρίς κρεβάτι και αναγκαστικά θα κοιμόμουν στο πάτωμα.
Από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μου επέλεξα να μην είμαι το «καλό παιδί», ούτε ο «ιδεολόγος» της φυλακής. Το ζητούμενο , τόσο για μένα όσο και για κάθε αξιοπρεπή κρατούμενο, δεν είναι να «βγάλουμε ήσυχα την ποινή μας» Το «βγάζω ήσυχα την ποινή μου», είναι σαν να αφήνουμε να κλειδώνουν τη ζωή μας για όσα χρόνια μας πετάξουν στα μούτρα οι δικαστές- νταβατζήδες του συστήματος. Είναι σαν να γινόμαστε σκιές ανθρώπων που ξεχνιούνται από τους άλλους για να ξεχαστούν τελικά κι από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Είναι σαν να γινόμαστε ένα με τα ατελείωτα πέρα-δώθε των μηχανικών βημάτων μας στο προαύλιο, με προορισμό το τίποτα.
Όμως ο λύκος είναι ακόμα ξύπνιος μέσα μας. Ποτέ δεν αποδέχτηκα να είμαι ένας κλειδωμένος άνθρωπος και γνωρίζω καλά πως το πρώτο βήμα για την ελευθερία και τώρα και πάντοτε κατακτιέται μέσα από τη συνειδητοποίηση που αγνοεί τις απαγορεύσεις τόσο της κοινωνίας όσο και της φυλακής.
Γι’ αυτό τη Δευτέρα 23 Μαΐου αρνήθηκα να μπω στο κελί και οδηγήθηκα στο πειθαρχείο. Η απόφασή μου είναι οριστική και αμετάκλητη. Απαιτώ την άμεση απομάκρυνσή μου από τις φυλακές Κορίνθου. Και γνωρίζω πως αυτή η μικρή μου ανυποταξία καταγράφεται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες «ανώνυμες» ανυποταξίες που έχουν χαραχτεί στους τοίχους των πειθαρχείων και της απομόνωσης από αξιοπρεπείς κρατούμενους που ποτέ δεν γνωρίσαμε τα ονόματά τους.
Αυτές οι πράξεις μπορούν να αποτελέσουν κοινό τόπο συνάντησης με όλους αυτούς που δεν μετράνε παθητικά τις μέρες που απομένουν στην ποινή τους, αλλά αναμετρώνται καθημερινά με τον μηχανισμό της φυλακής παραμένοντας ελεύθεροι ακόμα και ως κρατούμενοι.
Ας γνωρίζουν οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιοι του υπουργείου δικαιοσύνης και της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών ότι όπως έχει γραφτεί « Η μέρα μας θα έρθει…»
Κατόπιν όλων αυτών, σήμερα Τρίτη 24 Μαΐου αποφασίστηκε η πειθαρχική μεταγωγή μου. Ήταν αυτό που επεδίωκα .
Τσάκαλος Γεράσιμος
Μέλος της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Πειθαρχείο φυλακών Κορίνθου
Υ.Γ. Η σκέψη μου ταξιδεύει και δραπετεύει από τους τοίχους του πειθαρχείου και φτάνει στο νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού όπου νοσηλεύεται ο Σύντροφος Θεόφιλος Μαυρόπουλος μετά από τη συμπλοκή του με τους μπάτσους στην Πεύκη.
Σύντροφε κράτα γερά.
Σήμερα, όπως με ενημέρωσαν στις 6 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός από αλληλέγγυους.
Τέτοιες κινήσεις αποδεικνύουν ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.
πηγη:indymedia
Κείμενο σχετικό με την έκτακτη μεταγωγή του Γεράσιμου Τσάκαλου από τον Κορυδαλλό στην Κόρινθο
Έκτακτη μεταγωγή του μέλους της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου στις φυλακές Κορίνθου
Χθές 20 Μαΐου πραγματοποιήθηκε έκτακτη μεταγωγή του μέλους της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου στις φυλακές Κορίνθου.
Η μεταγωγή έγινε με τέτοια βιασύνη που τα προσωπικά είδη του Τσάκαλου βρίσκονται ακόμα στις φυλακές Μαλανδρίνου.
Τα στελέχη του υπουργείου δικαιοσύνης συνεχίζουν να εντείνουν το ιδιόμορφο ειδικό καθεστώς κράτησης-πολιτικής απομόνωσης μας. Μετά το διασκορπισμό μας σε οκτώ διαφορετικές φυλακές (Γρεβενά-Κέρκυρα-Κομοτηνή-Δομοκό-Θήβα-Κορυδαλλό-Μαλανδρίνο) και την «εγκατάσταση» των περισσοτέρων από μας σε πτέρυγες προστασίας (πτέρυγες προορισμένες για ρουφιάνους και βιαστές) τώρα προστίθεται και η μεταγωγή της Κορίνθου.
Οι φυλακές της Κορίνθου είναι κυρίως «υπηρεσιακές φυλακές» με τους περισσότερους κρατούμενους να διατηρούν αγαστές σχέσεις συνεργασίας με τους δεσμοφύλακες.
Αυτή η τακτική της διπλής φυλακής αποσκοπεί σ’ έναν διαρκή πόλεμο νεύρων που σίγουρα δε θα μείνει αναπάντητος. Ήδη από τις πρώτες στιγμές άφιξης του Γεράσιμου προκλήθηκαν εντάσεις. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι στην έρευνα ζήτησαν από τον σύντροφο μας να «κατεβάσει το μποξεράκι» κατά τη διάρκεια του σωματικού ελέγχου. Φυσικά εισέπραξαν την καθολική και αδιαπραγμάτευτη άρνησή του.
Αυτή η έρευνα αποσκοπεί στον εξευτελισμό του εκάστοτε κρατούμενου και αποτελεί μια επίδειξη εξουσίας από τη μεριά των δεσμοφυλάκων.
Ο Γεράσιμος με την άρνησή του τους έκανε σαφές πως οι απειλές και οι κλειδαριές τους δεν αιχμαλωτίζουν την αξιοπρέπειά μας. Το αποτέλεσμα ήταν να τον οδηγήσουν στην απομόνωση για δύο ώρες κι έπειτα, διεύθυνση και υπάλληλοι, προφανώς αναλογιζόμενοι τις συνέπειες, τον τοποθέτησαν πέμπτο άτομο σε κελί, που σημαίνει «διαμονή» στο πάτωμα.
Αυτές οι τεχνικές σωφρονισμού δε θα μας κάνουν ούτε να ξεχάσουμε, ούτε να ξεχαστούμε. Παραμένουμε πάντα στασιαστές και ετοιμοπόλεμοι εξαπολύοντας νέες προκλήσεις εναντίον της εξουσίας.
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Υ.Γ Την ίδια στιγμή ο Σύντροφος Θεόφιλος Μαυρόπουλος νοσηλεύεται φρουρούμενος στο νοσοκομείο μετά από τη συμπλοκή με τους μπάτσους στην Πεύκη. Όλοι γνωρίζουμε την ιδιαίτερη «φροντίδα» που επιδεικνύουν τα γουρούνια στους τραυματισμένους συντρόφους.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επισημάνουμε την ανάγκη να μην αφεθεί μόνος του. Η περίπτωσή του και η σπάνια τόλμη του δε θα αφήσουμε να χαριστούν στη σιωπή.
Είναι η ρεαλιστική θεώρηση της δύναμης κάθε επαναστατημένου ανθρώπου που περνάει από την ανυπακοή στην επίθεση.
21-5-2011
Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
πηγη:indymedia
Аνοιχτή επιστολή του Χρήστου Τσάκαλου από τις φυλακές Κορυδαλλού, σχετικά με τη στάση του και τις διωκτικές διαδικασίες :
Στις 27 Απριλίου, ο Χρήστος Τσάκαλος , κατηγορούμενος για την υπόθεση των ΣΠΦ με την αναβαθμισμένη κατηγορία του διευθυντικού στελέχους, μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, μετά από κλήση για εμφανιση στο δικαστικό συμβούλιο, όπου αρνήθηκε να παρουσιαστεί.
Δημοσιοποιείται η παρακάτω επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού, σχετικά με τη στάση του και τις διωκτικές διαδικασίες :
Σήμερα, λοιπόν, Τέταρτη, 27 Απριλίου, ανακοινώνω επίσημα προς τις δικαστικές αρχές, να μην με «ξαναενοχλήσουν» με τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κλήσεις τους για παρουσία μου στην ανακριτική διαδικασία, γιατί θα εισπράττουν την κάθετη Άρνηση και έμπρακτη περιφρόνηση μου.
Δεν υπάρχει ούτε ενα χιλιοστό διαλόγου να μοιραστώ με τους δικαστές μου.
Όπως έχω δηλώσει επανειλημμένα ενώπιον τους , δεν αναγνωρίζω τη διαδικασία τους και αρνούμαι να τη νομιμοποιήσω ηθικά και πολιτικά με την παρουσία μου. Έχω καθαρή τη συνείδησή μου και δεν απολογούμαι σε αξιωματούχους του κράτους.
Οι μόνοι που θα κρίνουν τις πράξεις μου είναι ο εαυτός μου, οι επαναστατημένοι άνθρωποι που επιλέγουν να εμπλακούν στο “έγκλημα” της ελευθερίας και η ίδια η ιστορία.
Αρνούμαι να παρευρεθώ μπροστά τους , σιδεροδέσμιος με τη συνοδεία των θρασύδειλων κουκουλοφόρων των ΕΚΑΜ και της Αντιτρομοκρατικής, για να συμμετέχω στη φάρσα που έχουν στήσει.
Δεν θα φανώ συνεπής λοιπόν σε αυτά τα στημένα ραντεβού.
Αντίθετα η δικαστική μαφία ας προετοιμάζεται για τα δικά της ραντεβού με τον ιστορικό προορισμό της. Γιατί αυτοί είναι οι καιροί, που εκτός από τα χρήματα και τι προαγωγές σε ανώτερα αξιώματα που λαμβάνουν, η ανταμοιβή για τους δικαστικούς λειτουργούς μπορεί να είναι μία δυνατή βροχή από σφαίρες ή μια ισχυρή βόμβα στο αυτοκίνητο τους. Κι αυτό δεν είναι απειλή, απλά μια υπενθύμιση γεγονότων που μπορεί να συμβούν.
Παρόλα αυτά με αφορμή τη δημόσια άρνησή μου να συνδιαλλαγώ με τους δικαστικούς αξιωματούχους, θέλω να πω δυο λόγια για τη δικαστική γάγγραινα που επιδιώκει να προσβάλλει ως επιδημία τους αντιεξουσιαστικούς κύκλους.
Παρακολουθώντας κανείς την πορεία των ανακρίσεων φτάνει στο αυτονόητο. Η δικαστική εξουσία λειτουργεί για το κράτος, όπως η Ιερά εξέταση για τη χριστιανική εκκλησία του μεσαίωνα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον για τις δίκες που έρχονται ότι δεν είναι απλά δίκες εναντίον μιας επαναστατικής οργάνωσης, όπως η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά πρόκειται για τη δικαστική δίωξη ενός ολόκληρου κομματιού της συγκρουσιακής τάσης του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Αυτές τις διώξεις τις υπαγορεύει η αστυνομική βούληση του Κράτους, κατασκευάζοντας συχνά εξωφρενικές σκευωρίες σε βάρος αναρχικών αγωνιστών και έχοντας σκοπό να ποινικοποιήσουν το πιο ενεργό στοιχείο των ανατρεπτικών κύκλων.
Είναι μια διαδικασία αναχαίτισης των πιο μαχητικών και επικίνδυνων στοιχείων, ώστε να εμποδιστεί η διαρκής κινητικότητά τους και η πιθανή τους σύνθεση – σύνδεση με τις απρόβλεπτες καταστάσεις που θα προκληθούν εν όψει της κοινωνικής -οικονομικής κρίσης.
Για να πετύχει τους σχεδιασμούς του, το Κράτος έχει βαλθεί να αποδείξει ότι υπάρχει ένα ένοπλο δίκτυο αναρχικών που, είτε συνδέεται με την ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είτε συγκροτεί αυτόνομες «ανώνυμες» τρομοκρατικές οργανώσεις, δίχως όμως πράξεις στο ενεργητικό τους, (υπόθεση των Θεσσαλονικιών Συντρόφων Δ.Δημτσιάδη, Μ.Τσιλιανίδη, Φ.Φέσσα, Σ.Τζίφκα, υπόθεση των 6 του Δεκέμβρη).
Μάλιστα οι δικαστικές αρχές, φτάνοντας στο απόγειο της παροχής υπηρεσιών στο κράτος, δεν διστάζουν να προφυλακίσουν τον αναρχικό Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη για απλή οπλοκατοχή (συνελήφθη σε τυχαίο έλεγχο έχοντας μαζί του 2 πιστόλια) «μαντεύοντας» την πρόθεσή του να τα χρησιμοποιήσει «στην τέλεση τρομοκρατικών πράξεων».
Η κατάφορη αλήθεια είναι πώς η προφυλάκισή του αποφασίστηκε εξαιτίας των αναρχικών του πεποιθήσεων που βρίσκονταν ήδη φακελωμένες, από προηγούμενη σύλληψή του, στο διαβιβαστικό της ασφάλειας.
Όμως, η δικαστική σφαγή δεν σταματά εκεί. Το εισαγγελικό σύνδρομο εποχής που διαπνέει τους δικαστικούς λειτουργούς σαρώνει όλο το κοινωνικό φάσμα επαφών των κατά παραγγελία «υπόπτων τρομοκρατών». Φίλοι και προσωπικές σχέσεις των κατηγορούμενων συλλαμβάνονται, φωτογραφίζονται και τελικά προφυλακίζονται και οι ίδιοι (Δ.Μιχαήλ, Σ.Αντωνίου, υπόθεση των 6 του Δεκέμβρη).
Φυσικά παρόμοια τύχη επιφυλάσσεται και τους γνωστούς και φίλους των μελών οργανώσεων και αναρχικών που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη.
Οι τελευταίοι βλέπουν όλο και πιο συχνά κοντινά ή γνωστά τους πρόσωπα άσχετα με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται , να συλλαμβάνονται, να κοσμούν εξώφυλλα εφημερίδων και άλλοτε να προφυλακίζονται (όπως ο αναρχικός Παναγιώτης Μασούρας και άλλα άτομα για την πρώτη υπόθεση τω Σ.Π.Φ. ο αντιεξουσιαστής Κ.Π. για τις τελευταίες συλλήψεις πάλι της Σ.Π.Φ., οι αναρχικοί Χριστόφορος Κορτέσης , Σαράντος Νικητόπουλος και Βαγγέλης Σταθόπουλος για την υπόθεση του Ε.Α. ο Κ.Σ. για την υπόθεση του αναρχικού Ράμι Συριανού).
Σαν να μην έφτανε αυτό ο δικαστικός ολοκληρωτισμός πραγματοποιεί άλλο ένα άλμα πιο ξεδιάντροπο και απ’ την αστυνομική αυθαιρεσία.
Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ούτε καν φιλικές σχέσεις αυτές επινοούνται (περίπτωση του αναρχικού Χ.Πολίτη) ενώ σε κάποιες άλλες η σύμπτωση ενός επιθέτου (περίπτωση αναρχικής Φ.Μάγιερ) θα οδηγήσει τους σύγχρονους ντετέκτιβ Κλουζώ σε κωμικοτραγικές καταστάσεις σύγχυσης εμπλέκοντας τους σε απίθανα σενάρια γενεολογικής διασύνδεσης με την επαναστατική οργάνωση RAF.
Παράλληλα, όταν το ψέμα που συναγωνίζεται την αυθαιρεσία δεν είναι αρκετό, έρχεται η «βιτρίνα» της επιστήμης να επιβεβαιώσει το άλλοθι του κράτους (περίπτωση του αναρχικού Α.Σειρηνίδη που βρίσκεται προφυλακισμένος για τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των ΜΑΤ με αποδεικτικό στοιχείο το DNA που βρέθηκε σε μια μάσκα που περισυλλέχθηκε στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων).
Τέλος, ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε η «παλιά τέχνη γνώριμη» των κατασκευασμένων και διογκωμένων κατηγοριών, όπως η περίπτωση τω συντρόφων αδελφών Αναστασιάδη (υπόθεση Ναδίρ, Θεσσαλονίκη) και τα κατά φαντασίαν σενάρια ληστείας (περίπτωση Ψαχνών Ευβοίας με την πρωτότυπη σύλληψη ατόμων που κατηγορούνται για ληστεία, χωρίς να κατέχουν ούτε όπλα, ούτε χρήματα).
Φυσικά την επέλαση του διωκτικού πραξικοπήματος την προλειαίνει η εμπροσθοφυλακή του δημοσιογραφικού τηλε-δικαστηρίου. Αν δε υπήρχαν τα μήντια για να προετοιμάσουν το έδαφος, το δικαστικό σύστημα δε θα είχε καταφέρει να εφαρμόσει τόσο ξεδιάντροπα τη βαναυσότητά του, χωρίς να συναντήσει ως ανάχωμα έστω και τις «δημοκρατικές διαμαρτυρίες» των «προοδευτικών φορέων».
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της σύλληψης των 6 του Δεκέμβρη. Οι υπάλληλοι του ψεύδους οργιάζουν μπροστά από τις κάμερες και μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο ότι οι ύποπτοι (γι’ αυτούς ένοχοι) είναι μέλη της ε.ο. Σέχτας Επαναστατών.
Μάλιστα, την πρώτη μέρα δε δίστασαν να αναγνωρίσουν ως έναν από αυτούς τον καταζητούμενο και επικυρηγμένο σύντροφο Γ.Τσιρώνη (υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα», όπου έχουν κατηγορηθεί επίσης, ο Μάριος Σεϊσίδης και ο αδελφός του Σίμος, ο οποίος πυροβολήθηκε πισώπλατα από τα γουρούνια της αστυνομίας και στη συνέχεια εξαιτίας του τραυματισμού του οι γιατροί του ακρωτηρίασαν το πόδι. Καλή δύναμη Σύντροφε!)
Όταν όλα αυτά αποδείχθηκαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, οι δημοσιογράφοι είπαν «Κανένα πρόβλημα…» και ξανασέρβιραν μια καινούργια «αλήθεια» διασυνδέσεων με την ε.ο. Σ.Π.Φ. Μία σκηνοθετημένη αλήθεια που η κοινωνία των τηλεθεατών την χώνεψε (το ίδιο εύκολα όπως και τις προηγούμενες) , είπε «ευχαριστώ» και πήγε για ύπνο πιο ήσυχη από την προηγούμενη μέρα και πιο πειθαρχημένη για την επόμενη.
Πλέον , ότι δεν μπορεί να καταδικαστεί με πραγματικούς όρους καταδικάζεται με θεαματικούς στο καναλικό τελετουργικό θυσιαστήριο των μήντια. Σήμερα, μόνο μέσα στο γενικευμένο κλίμα έκτακτης ανάγκης που σκηνοθετούν οι δημοσιογράφοι μπορεί να στηθεί άνετο το «θέατρο της δικαιοσύνης».
Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η δικαστική δίωξη δεν αναζητά «ένοχες» ατομικότητες , αλλά κυνηγά το γενικό φαντασιακό του συλλογικού Ενόχου, στοχοποιώντας τους αντιεξουσιαστικούς και ανατρεπτικούς κύκλους.
Η σύγχυση των κατηγοριών, το θολό νομικό πλέγμα εκδίκασης προθέσεων, οι προφυλακίσεις βάσει «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων», τα αόριστα βουλεύματα σχηματοποιούν μια φόρμουλα που περιλαμβάνει τα πάντα. Οι δικαστικές αρχές είναι σαν να λένε: «Είσαι ένοχος σε κάθε περίπτωση…»
Εγώ λοιπόν προσωπικά, ως «συνειδητά ένοχος», έχοντας αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή μου στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, δεν περίμενα κάτι λιγότερο απ’ τους διώκτες μας. Σταλθήκαν αντάξιοι του μισθού τους και της αξιοπρέπειας τους.
Όταν μέσα από τη Σ.Π.Φ. εξαπολύσαμε έναν πόλεμο άνευ ορίων εναντίον της εξουσίας και των αξιωματούχων της, ήταν αναμενόμενο να επωμιστούμε από τον εχθρό μας μια ποινή άνευ προσχημάτων.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μιλήσω. Άλλωστε, δεν απευθύνομαι ούτε στους μικρούς δικτάτορες των εισαγγελικών αρχών, ούτε στις γραβατωμένες κοιλιές τω διευθυντών, ούτε στους πνευματικά ανάπηρους των αστυνομικών υπηρεσιών, ούτε καν σε μια κοινωνία που στη θέση της καρδιάς της έχει τοποθετήσει μια αρμαθιά από κλειδιά, κλειδιά του αυτοκινήτου, κλειδιά του σπιτιού κλειδιά της περίφραξης, κλειδιά της νόησης, κλειδιά του συναισθήματος, και κλειδώνει, κλειδώνει, κλειδώνει τους φόβους της, σιωπώντας στις οθόνες και χαμογελώντας στις βιτρίνες.
Απευθύνομαι στα ανυπότακτα και αδάμαστα πνεύματα της εποχής μας, στις μικρές μειοψηφίες που δεν υποκλίνονται, στα ελευθέρα σκεπτόμενα άτομα, στους επαναστατημένους ανθρώπους στους λύκους που γλύτωσαν από το κυνήγι.
Δεν πρέπει να αφήσουμε τον αγέρα να κοπάσει, γιατί μέσα μας χιλιάδες μικρές πυρκαγιές συνεχίζουν να πυρπολούν την ανταρσία μας.
Οι πράξεις μας πρέπει να μιλήσουν ακόμη πιο δυνατά, να φωνάξουν περισσότερο γιατί μόνος του «κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες, κανένας στίχος δε ανατρέπει καθεστώτα.»
Χρειάζεται αγώνας, αγώνας, αγώνας.
Αγώνας με φωνές και συνθήματα στις διαδηλώσεις, αγώνας με φλεγόμενες μολότοφ, αγώνας με πέτρες με μπογιές, αγώνας με όπλα, χειροβομβίδες και βόμβες, αγώνας με μολύβι, στυλό και βιβλία, αγώνας με εμπρησμούς και συνωμοσίες , αγώνας και πάντα αγώνας.
Τελειώνοντας να υπενθυμίσω στους διώκτες μας, ότι τη δικαιοσύνη τους την έχω γραμμένη στα παλιότερα των υποδημάτων μου. Γνωρίζω τις αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν έχουν γίνει ακόμη και τα δεκάδες χρόνια που μας χρεώνουν. Γνωρίζω, αλλά δεν αποδέχομαι να σκύψω το κεφάλι απέναντι τους. Να είναι σίγουροι πως θα δοθούν σκληρές μάχες .
Όσο για τον χαρακτηρισμό μου τόσο από τα μήντια, όσο και από τους δικαστικούς αξιωματούχους, ως «διευθυντικό στέλεχος» της οργάνωσης, τους τον επιστρέφω στα μούτρα. Επειδή αυτοί έχουν μάθει να λειτουργούν με προϊσταμένους και υποτελείς, ας μάθουν πως η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς δεν έχει ούτε διευθυντές ούτε ακολουθητές. Η μόνη μας αρχή είναι η συνείδηση μας.
Το παρόν κείμενο ας θεωρηθεί και ένα έναυσμα για το σκληρό και αδιαπραγμάτευτο αγώνα που θα δώσουμε για την επίτευξη της πολιτικής συστέγασης και τη δημιουργία πολιτικών κολεκτίβων μέσα στη φυλακή.
Διαπιστώνουμε πως ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός εξαπολύει κάποιες από τις επιθέσεις του συγκαλυμμένες σαν μια σιδερένια γροθιά μέσα σε βελούδινο γάντι.
Ήδη εμείς τα μέλη της Σ.Π.Φ. αλλά και άλλοι σύντροφοι βιώνουμε το εξευγενισμένο καθεστώς της σύγχρονης «πολιτικής απομόνωσης», καθώς βρισκόμαστε διασκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, Κέρκυρα, Κομοτηνή Γρεβενά, Μαλανδρίνο, Δομοκό, Θήβα, Τρίκαλα, Κορυδαλλό.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν τοποθετηθεί σε πτέρυγες προστασίας, (εκεί φιλοξενούνται τα πιο άθλια υποκείμενα της φυλακής, οι ρουφιάνοι και οι βιαστές) ,ώστε είτε να χάσουμε οποιαδήποτε κοινωνική επαφή, είτε να φορτωθούμε πειθαρχικά, ξυλοφορτώνοντας κάποιο από αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια που έχουμε για συγκρατούμενους.
Φυσικά δεν ξεχνάω και το καθεστώς απομόνωσης που υφίστανται τα μέλη του Ε.Α. στην ΣΤ πτέρυγα Κορυδαλλού και η στήριξη μου είναι αυτονόητη πέρα και έξω από τις πολιτικές διαφωνίες που υπάρχουν.
Αυτός ο αγώνας για το σπάσιμο κάθε απομόνωσης και για τη συγκρότηση πολιτικών κολλεκτίβων στέγασης είναι το πρώτο βήμα για μια μακρά πορεία προς τις απροσδιόριστες πτυχές της ανταρσίας.
Κλείνοντας θα «κλέψω» μερικά δανεικά λόγια:
«Κι οι δικαστές , μόλις εκείνος μπήκε, έσκυψαν και κάτι μίλησαν μεταξύ τους. Και τότε τον ερώτησαν: Είσαστε πολλοί; Και αυτός κανείς δε ξέρει αν από σύμπτωση ή ίσως για να απαντήσει έδειξε έξω από το παράθυρο το πλήθος. Κι οι δικαστές φώναξαν: τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; Και θυμήθηκαν τότε, πως τούτος ο λόγος είχε κάποτε πριν πολλά χρόνια ξανά ειπωθεί. Και τους πήρε φόβος μεγάλος.»
Αφιερωμένο στα αδέλφια μου, τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, Γ.Τσάκαλο, Ο.Οικονομίδου, Π.Αργυρού, Γ.Πολύδωρο, Μ.Νικολόπουλο, Χ.Χατζημιχελάκη, Νικολόπουλο, Δ.Μπολάνο.
Στέλνω επίσης το συντροφικό χαιρετισμό μου στους παλιούς συντρόφους της F.A.I. και στους μεξικάνους αναρχικούς του F.L.T. (E.L.F.),
Παραμένω με τη σκέψη μου δίπλα στους συντρόφους στη Χιλή που πραγματοποιούν απεργία πείνας για την «υπόθεση βόμβες».
ΖΗΤΩ Η ε.ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΖΗΤΩ η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Τσάκαλος Χρήστος
Μέλος της ε.ο. Σ.Π.Φ.
27 Απριλίου 2011
Γράμμα του Ράμι Συριανού σχετικά με την υπόθεσή του
Διανύουμε αναμφίβολα μια περίοδο, όπου οι συνολικοί όροι διαβίωσης σ’ αυτόν τον κόσμο επαναδιαπραγματεύονται. Η αστραφτερή βιτρίνα του καπιταλισμού έχει γίνει θρύψαλα για να αποκαλύψει πίσω της τη διαδικασία της σήψης και της παρακμής. Οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και οι καπιταλιστικές υποσχέσεις παίρνουν πόδι μαζί με την πλασματική αφθονία –με δανεικά- της χρυσής εποχής του καπιταλισμού των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ η γη της επαγγελίας με ιδιόκτητη πισίνα, 2 αυτοκίνητα και 4 τηλεοράσεις δίνει τη θέση της στη γκρίζα έρημο της κατάθλιψης, της απελπισίας, της ανασφάλειας και του φόβου. Η κυριαρχία, επιδεικνύοντας την ικανότατη ευελιξία της, αναδιπλώνεται σε ένα νέου τύπου ψηφιακά προγραμματισμένο ολοκληρωτισμό και στήνει αναχώματα με νέες αστυνομικές ομάδες, βιομετρικές βάσεις δεδομένων και νέα ελαστικά ‘αντιτρομοκρατικά’ νομοθετήματα, στην προσπάθεια οχύρωσής της απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ειρήνη. Το διάφανο κοινωνικό κάτεργο μετατρέπεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, καθώς η επί δεκαετίες χτισμένη κοινωνική συνοχή τίθεται υπό επαναδιαπραγμάτευση των όρων της πάνω στις βάσεις στις οποίες είχε στηριχτεί. Στη συμμετοχικότητα στον πλούτο και την κατανάλωση, στις υποσχέσεις και ελπίδες για κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση, στη μισθωτή εργασία σαν μέσο για την εκπλήρωση αναγκών και επιθυμιών και ως εισιτήριο για την αυτοεκπλήρωση του ανθρώπου σε ένα κόσμο καταναλωτικών ονείρων και αισθήσεων.
Η εργασία δεν υφίσταται απλά και μόνο ως μια οικονομική διαδικασία εμπορευματοποίησης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Εξαιτίας του ολοκληρωτικού της χαρακτήρα, επιβάλλεται ως η καθολική συνθήκη κάτω απ’ την οποία διαμορφώνονται σχέσεις και συνειδήσεις. Ήταν δια μέσου της επανανοηματοδότησης της εργασίας ως μέσο για την κοινωνική ανέλιξη και των καπιταλιστικών υποσχέσεων για συμμετοχή στην κατανάλωση, που η εξουσία επαναπλάστηκε στο μυαλό των υπηκόων, διαμοιράστηκε και πλάτυνε, εδραιώνοντας, διαταξικά πλέον, τον κυρίαρχο λόγο. Οι ρητορείες περί ‘αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών’, κοινωνικής καταξίωσης μέσω δανεικών αλλά και αυτοπραγμάτωσης μέσω της κατανάλωσης, βρήκαν στα πρόθυμα αυτιά το πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν οι κανιβαλιστικές συνειδήσεις που θέτουν ως υπέρτατη αξία το αδίστακτο -και επί πτωμάτων- κυνήγι για κύρος, εξουσία και πλούτο. Η παλιά εργατική τάξη μετατρέπεται σε μικρό/μεσοαστούς ιδιοκτήτες και ταυτίζει τα συμφέροντά της με αυτά του συστήματος, καθώς εκτός από τις αλυσίδες της (που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε πλαστικές και υπό τη μορφή δανείων) έχει να χάσει, πλέον, τις ανέσεις της και το κοινωνικό της status. Πάνω στη συνθήκη γενικευμένης συναίνεσης που διαμορφώνεται, οι παραδοσιακές δυνάμεις καταστολής ‘υποχωρούν’ ως οπισθοφυλακή (αλλά προς υπόγεια αναβάθμιση) και εξαπολύεται μια εκστρατεία αποχαύνωσης και εξατομικισμού που έχει σαν αιχμή του δόρατος τα προκάτ πρότυπα του lifestyle, της πρόσβασης σε κέντρα διασκέδασης, της κοινωνικής καταξίωσης και της καταναλωτικής ευτυχίας. Η κοινωνική ειρήνη διασφαλίζεται μέσα από την ικανοποίηση των νέων συλλογικών επιθυμιών της κοινωνίας, που, πεινασμένη για κατανάλωση προϊόντων και εικόνων επιδίδεται σε ένα όργιο απονοηματοδότησης της ίδιας της ύπαρξής της. Είναι η εποχή που η υπαρξιακή φτώχεια βαθαίνει, ο εξατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ριζώνουν στις συνειδήσεις και η ζωή αποκόβεται όλο και περισσότερο από κάθε νόημα, εγκλωβισμένη σε ωράρια, τηλεοπτικά reality, τυποποιημένα καλούπια διασκέδασης και εικόνες πλασματικής ευτυχίας. Η γιορτή όμως είχε ημερομηνία λήξης και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού, ο οποίος θα πληρωθεί με τόκο.
Οι νέες κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται έρχονται να κάνουν το μεταβατικό άλμα από την εσωτερίκευση του ελέγχου -δια μέσου της συμμετοχικότητας στον πλούτο και την εξουσία- στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας μέσα από το φόβο, την ανασφάλεια, τα ελαστικά ωράρια, την ανεργία και την εικόνα κατεχόμενων ζωνών από τους μισθοφόρους της αστυνομίας. Με αφορμή την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή του πλούτου προς τα ανώτερα οικονομικά στρώματα και ταυτόχρονα μια καθολική αναδιάρθρωση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Η πλαστή εικόνα της ευημερίας αποκαθηλώνεται βίαια, μαζί με τις ψευδαισθήσεις που τη συνόδευαν, για να αντικατασταθεί από αυτήν του αδυσώπητου μέλλοντος που ξημερώνει. Ο φόβος και η αβεβαιότητα έρχονται να αντικαταστήσουν τις υποσχέσεις ως τον κύριο άξονα της κοινωνικής μηχανικής και να εδραιωθούν στα κεφάλια των μέχρι πρότινος χαρούμενων υπηκόων, οι οποίοι βλέπουν τους δανεικούς επίγειους παραδείσους τους να κομματιάζονται και να τους αγγίζει η μοίρα στην οποία οι ίδιοι –επιμελώς αδιάφοροι για το αίμα που συνόδευε την ανάπτυξη και την ευτυχία τους- καταδίκαζαν μέχρι πρότινος τους ανθρώπους που ζουν στην περιφέρεια του καπιταλισμού. Η μισθωτή εργασία, αποτελώντας τον ακρογωνιαίο λίθο των ευρύτατων κοινωνικών αλλαγών, απογυμνώνεται απ’ το μανδύα του μέσου ανέλιξης και επιτυχίας, και απομυθοποιείται, αφήνοντας να φανεί ξεκάθαρα πλέον η πραγματική της φύση: μια εκβιαστική διαδικασία παραγωγής ανισοτήτων και εκμετάλλευσης. Πάνω σ’ αυτή τη συνθήκη όπου οι κλασσικοί μηχανισμοί συναίνεσης των προηγούμενων ετών καταρρέουν σιγά-σιγά και η κοινωνική συνοχή γίνεται ολοένα και πιο εύθραυστη, η κυριαρχία υιοθετεί πολεμική ρητορική, κηρύσσοντας μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και οχυρώνεται πίσω από νέα ελαστικά ειδικά ‘αντιτρομοκρατικά’ νομοθετήματα, βιολογικές βάσεις δεδομένων, συστήματα παρακολούθησης και χιλιάδες προσλήψεις αστικών μισθοφόρων/ αστυνομικών, προετοιμαζόμενη να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό που απειλεί τα μεγαλόπνοα σχέδιά της για την επιβολή ενός νέου τύπου ολοκληρωτισμoύ.
Η αναζωπύρωση των εξεγερσιακών πρακτικών σε παγκόσμιο επίπεδο, η επανεμφάνιση του μητροπολιτικού αντάρτικου, οι συγκρουσιακές πορείες σε όλον τον κόσμο, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, η ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία προς την καθεστωτική διαμεσολάβηση της αριστεράς και η στροφή προς ριζοσπαστικές μορφές αγώνα, έρχονται να υπενθυμίσουν πως το στοίχημα για μια επαναστατική διευθέτηση όχι απλώς δε χάθηκε ή ξεχάστηκε, αλλά μπαίνει εκ νέου στο προσκήνιο, ακόμη πιο επιτακτικά, πιο καίρια από ποτέ. Οι διώξεις, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες αγωνιστών δεν είναι το αποτέλεσμα της επίθεσης της κυριαρχίας, αλλά των αμυντικών οχυρωματικών της έργων, για την αντιμετώπιση των τριγμών στα θεμέλιά της, που ολοένα και εντείνονται, καθώς η πίστη στην εικόνα της παντοδυναμίας της χάνεται καθημερινά.
Στις 31/1, κατά τη διαδικασία διαφυγής μου έπειτα από ληστεία που πραγματοποίησα σε πλειστηριασμό οχημάτων του ΟΔΔΥ Α.Ε.,(ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Υλικού είναι δημοπρατικός οργανισμός μεγάλης εμβέλειας και είναι υπεύθυνος για την εκποίηση κυρίως αυτοκινήτων και δικύκλων αλλά και πολλών άλλων κινητών υλικών αγαθών που κατάσχονται είτε από τους μπάτσους είτε από τις τελωνειακές αρχές) περικυκλώνομαι και συλλαμβάνομαι από ένστολα γουρούνια της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Οδηγούμαι στη ΓΑΔΘ, όπου αφού με ξεντύνουν, αφήνοντάς με γυμνό με το εσώρουχό μου, μου περνάνε χειροπέδες πίσω απ’ την πλάτη και με αφήνουν όρθιο να κοιτάω ένα τοίχο για περίπου 7 ώρες, ενώ διάφοροι ασφαλίτες και λοιποί μπάτσοι κάνουν παρέλαση για να με δουν. Εγώ αρνούμαι διαρκώς να πω οτιδήποτε, πέραν του ότι είμαι αναρχικός, ενώ αρνούμαι να περάσω και σήμανση. Κατόπιν, με οδηγούν στο σπίτι μου ώστε να το ψάξουν και έπειτα από 5 ώρες ερευνών με επιστρέφουν και πάλι στη ΓΑΔΘ, όπου αφού μπουν καμιά 10ριά μπάτσοι και με περικυκλώσουν, ο επικεφαλής τους προσπαθεί να ξεκινήσει μια διαδικασία ανάκρισης αλλά και ηθικής απαξίωσης, υπό τη μορφή φιλικής κουβεντούλας, όπου ανάμεσα σε άλλα ακούστηκαν τα εξής τραγελαφικά: «εμείς είμαστε οι πραγματικοί επαναστάτες, εσύ είσαι παρτάκιας», « εμείς είμαστε κατά των τραπεζών»(!!!!) αλλά και « δεν βοηθάς τον εαυτό σου, ο άλλος έχει ήδη μιλήσει» (μερικά κλισέ δεν πεθαίνουν ποτέ…) κλπ. Το μόνο που τους λέω είναι για μια ακόμη φορά πως είμαι αναρχικός επαναστάτης και πως αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι μπράβοι της εξουσίας, άβουλοι επιβολείς των νόμων, που για ένα μισθό εξευτελίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν. Το πρωί, έπειτα από επικοινωνία με το δικηγόρο μου πληροφορούμαι πως με αφορμή ένα χαρτάκι που είχε γραμμένο ένα τηλέφωνο, το οποίο από τραγικό λάθος είχα ξεχάσει πάνω στα ρούχα μου, έχει συλληφθεί ακόμη ένα γνωστό μου πρόσωπο, το οποίο επίσης ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο και πως οι φωτογραφίες και των δυο μας έχουν δημοσιευτεί απ’ τα media. Στη συνέχεια οδηγούμαστε στα δικαστήρια με το γνωστό σόου δημιουργίας εντυπώσεων. Μας φοράνε λευκά αλεξίσφαιρα την ώρα που κουκουλωμένοι μπάτσοι αναπαριστούν πανικόβλητοι κάποια σκηνή από χολιγουντιανή μπατσοταινία δράσης. Στον ανακριτή δηλώνω μονάχα πως ό,τι έπραξα το έπραξα ως αναρχικός στα πλαίσια της άρνησης εργασίας και πως ο συγκατηγορούμενός μου δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την υπόθεση. Διατάσσεται η προφυλάκισή μου, ενώ ο σύντροφος αφήνεται ελεύθερος, αφού τη στιγμή της ληστείας δούλευε σε αυτοδιαχειριζόμενο πάγκο με καφέδες στο πολυτεχνείο, παρουσία δεκάδων μαρτύρων.
Η ληστεία των κλεπταποδόχων του ΟΔΔΥ Α.Ε., αποτελεί μια τμηματική έκφραση της άρνησης υποταγής μου στην καταπιεστική και κενή ουσίας πραγματικότητα που επιβάλλεται από τον κατακερματισμένο χώρο και χρόνο ωραρίων και προκαθορισμένων δρομολογίων, από τα πειθαρχικά πρέπει των αφεντικών και τα αλλοτριωμένα ‘θέλω’ των υπηκόων, από μια παραγωγική διαδικασία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζωντανά εξαρτήματα μιας μηχανής κατανάλωσης εικόνων και προϊόντων. Αρνούμενος να υποδυθώ τόσο το ρόλο του θύματος προς εκμετάλλευση από κάθε μικρό ή μεγάλο αφεντικό όσο και του θύτη και συνενόχου στην εκμετάλλευση, αηδιασμένος τόσο από την υποταγμένη ηθική του ‘φτωχού πλην τίμιου’ εργαζόμενου όσο και από τη γεμάτη φιλοδοξία έπαρση του ‘πετυχημένου καριερίστα’ , αναγνωρίζοντας το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων ως το αλλοτριωμένο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παραγωγής, αποφάσισα να περάσω στην αυτενέργεια εντάσσοντας τον εαυτό μου στην πολύμορφη αναρχική επαναστατική διαδικασία, κομμάτι της οποίας είναι και η άρνηση εργασίας. Η άρνηση εργασίας δε μπορεί να υφίσταται ως μια αποκομμένη επιλογή από τη συνολικότερη ρήξη με την κυριαρχία και προφανώς δεν είναι το μέσο με την οποία πραγματώνεται (π.χ. ληστεία) που την προσδιορίζει ως τέτοια. Οι ληστρικές επιδρομές μπορούν άνετα να εκφυλιστούν σε δουλειά με πλήρες ωράριο και όλες τις συνέπειες που ακολουθούν. Της έπαρσης του πλουτισμού, της συμμετοχής στην κατανάλωση, του τεμαχισμού του χρόνου σύμφωνα με τα ‘ωράρια’ της δουλειάς και την ανάπτυξη μιας (παραβατικής) επαγγελματικής ταυτότητας. Οι ληστείες, οι απαγωγές, οι συλλογικές και ατομικές απαλλοτριώσεις αγαθών, τα σαμποτάζ, οι επιθέσεις σε οικονομικούς στόχους, οι στεγαστικές κολλεκτίβες και τα χαριστικά παζάρια είναι όλα μέσα που νοηματοδοτούνται στο πλαίσιο της συνολικής άρνησης του κόσμου της εργασίας, της παραγωγής και κατανάλωσης εικόνων και προϊόντων, στο βαθμό που η συνειδητότητα που κουβαλούν τα εντάσσει στον ευρύτερο επαναστατικό αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.
Κομμάτι αυτού του πολύμορφου κινήματος, βρίσκομαι αυτή τη στιγμή κρατούμενος στις φυλακές-κολαστήρια των Ιωαννίνων, σηκώνοντας το κόστος των συνειδητών επιλογών μου. Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν έπραξα περισσότερα εκτός των τειχών.
Ούτε βήμα πίσω.
Ράμι Συριανός
Κατάστημα κράτησης Ιωαννίνων
Απρίλης 2011
Κείμενο των Τσιλιανίδη,Φεσσά,Σκουλούδη,Τζίφκα,Δημτσιάδη
Διανύουμε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Λόγω της οικονομικής δυσλειτουργίας τα όνειρα της κοινωνικής ανέλιξης, της υλικής αφθονίας και της οικονομικής ευμάρειας φαντάζουν τώρα πιο μακρινά και απραγματοποίητα, όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Επιπλέον η κυριαρχία αναγκάζεται να πάρει πίσω προνόμια και παραχωρήσεις περασμένων χρόνων και αρκετά κοινωνικά κομμάτια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βρεθούν (ή βρίσκονται ήδη) σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας. Στο κοινωνικό σώμα πλέον διαμορφώνεται μια διάχυτη δυσαρέσκεια η οποία και εκφράζεται αρκετά συχνά, ωστόσο με μερικούς ή συντεχνιακούς αγώνες. Αγώνες οι οποίοι παρά την συμβολή τους στη διαμόρφωση κλίματος κοινωνικής αναταραχής, δεν έχουν να προσφέρουν μια συνολικότερη προοπτική ριζοσπαστικού αγώνα.
Η επαναστατική προοπτική ωστόσο προτάσσεται έντονα αυτά τα χρόνια από τον ευρύτερο αναρχικό/επαναστατικό χώρο, κάποιες συνιστώσες του οποίου προχώρησαν και σε αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά επιθετικές ενέργειες, εφαρμόζοντας στην πράξη ζητήματα όπως η οργάνωση και η άμεση αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της εξουσίας, πλήττοντας έτσι ακόμα περισσότερο την εικόνα του “άτρωτου κράτους”. Σ’ ένα περιβάλλον λοιπόν που οι εικόνες της κοινωνικής ειρήνης αρχίζουν να φθείρονται και η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται, με τα κόμματα να ‘χουν χάσει την αξιοπιστία τους και να μην μπορούν να κατευνάσουν τα πνεύματα, μιας και οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις για οικονομική εξυγίανση δύσκολα γίνονται πλέον πιστευτές, η κυριαρχία έχει θορυβηθεί (και μάλιστα όχι άδικα) από την αύξηση των πιθανοτήτων για γενίκευση της κοινωνικής αναταραχής.
Επιπλέον έχει ανιχνεύσει τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει σε αυτήν την γενίκευση της αναταραχής, ο πολύμορφος αναρχικός/επαναστατικός χώρος.
Έτσι το κράτος αναγκάζεται να οχυρωθεί και περνώντας στην αντεπίθεση να χρησιμοποιεί επιθετικά μέσα. Αυξάνει λοιπόν την καταστολή και προληπτικά και σε άμεσο χρόνο τόσο στους επιμέρους αγώνες όσο και στον αναρχικό χώρο. Παράλληλα γίνεται η προσπάθεια από την μεριά της κυριαρχίας να παραμείνουν οι διάφοροι αυτοί αγώνες κατακερματισμένοι και ξεκομμένοι, όπως και τα σύνολα υποκειμένων που τους πραγματοποιούν,.
Tα ΜΜΕ έχουν βασικό ρόλο σ’ αυτό το εγχείρημα, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν εμφανώς διαχωρισμένους τους διάφορους μερικούς αγώνες, προβάλλοντας συνεχώς τα σημεία σύγκρουσης της κάθε κοινωνικής ομάδας που δίνει έναν αγώνα με τις υπόλοιπες, δικαιολογώντας έτσι την καταστολή. Επίσης , μέσω αυτών γίνεται εμφανής η προσπάθεια διασποράς φόβου σε όσους αγωνίζονται ή σκέφτονται να αγωνιστούν με οποιοδήποτε τρόπο αλλά και η προσπάθεια επανάπλασης της εικόνας του παντοδύναμου κράτους.
Έτσι τον τελευταίο χρόνο παρατηρήθηκαν χτυπήματα σε πορείες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, και πολλές συλλήψεις αναρχικών, ο αριθμός των οποίων είναι πρωτοφανής για την Ελλάδα αναλογικά με το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν και που προφανώς είναι προϊόν των ίδιων τους/μας των επιλογών.
Όλα τα παραπάνω, ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της όξυνσης αυτού του πολέμου που διεξάγεται στα σπλάχνα της κοινωνίας. Όταν το ένα στρατόπεδο εντείνει τις εχθροπραξίες, το αντίπαλο είναι αναγκασμένο να αντιδράσει. Συγκεκριμένα, απ’ την στιγμή που η (απ’ το αναρχικό κίνημα εκπορευόμενη) δράση παίρνει μια δυναμικότερη μορφή σε σχέση με παλαιότερα χρόνια, είναι λογικό το κράτος να απαντήσει σε αυτή την απειλή. Η όξυνση ενός πολέμου συνεπάγεται με σκληρότερες μάχες, έτσι λοιπόν η συνθήκη που επιβάλλει περισσότερες απώλειες συντρόφων μόνο ως λογική μπορεί να εκληφθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε μοιρολατρικά σε μια κατάσταση στην οποία οι σύντροφοί μας θα στοιβάζονται στις φυλακές.
Το πρώτο και ίσως πιο σημαντικό βήμα της αντεπίθεσης μας πρέπει να’ ναι η ανάλυση της κίνησης που επιχειρείται από το κράτος. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν αναγνωρίζουμε ότι η φυλάκιση ενός συντρόφου, έχει τρεις στόχους. Ο πρώτος και πιο προφανής, είναι η απενεργοποίηση του επαναστάτη όσον αφορά την δράση και συμμετοχή στις κοινωνικές διεργασίες. Ο δεύτερος είναι η τιμωρία του ατόμου ώστε να σταματήσει αυτοβούλως την υλοποίηση σκέψεων που εμπεριέχουν προσωπικό κίνδυνο. Και τρίτος , που εν μέρει συνδέεται με τον δεύτερο, είναι ο παραδειγματισμός αυτών που δρουν ή σκέφτονται να δράσουν με τον ίδιο τρόπο που έδρασε ο αιχμάλωτος σύντροφος, χρησιμοποιώντας έτσι την ανελεύθερη κατάσταση του συντρόφου ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι σε μια εποχή που οι φυλακισμένοι αναρχικοί ξεπερνούν σε αριθμό τους 40, γίνεται κάτι περισσότερο από επιτακτική η δημιουργία σχέσεων μεταξύ συντρόφων, με κύριο γνώρισμα τους, ως χαρακτηριστικό, την αλληλεγγύη και την αλληλοστήριξη μεταξύ των αγωνιστών εντός της επαναστατικής κοινότητας σε “υλικό” , μα και σε “άυλο” επίπεδο.
Είναι ακόμη πιο σημαντικό ως φυλακισμένοι τουλάχιστον, να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε κίνηση αλληλεγγύης, κάθε δράση που αποδεικνύει στη πράξη τις παραπάνω σχέσεις, φορτίζει με “αγωνιστική ενέργεια” τις δικές μας μπαταρίες για την επιβίωση μας εντός των τειχών.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, θέλουμε και ελπίζουμε ο καθένας να αντιλαμβάνεται αυτού του είδους τις κινήσεις, ως μια ακόμη πτυχή του απελευθερωτικού αγώνα, στα πλαίσια μιας διαρκούς επιδίωξης για την γέννηση πιθανοτήτων που θα ανοίξουν νέες οδούς αγώνα και θα δημιουργήσουν ευκαιρίες, για κάθε έναν από εμάς, στο να εφαρμόσει και να εξελίξει την αναρχική και επαναστατική δράση: να διαχύσει και να εξελίξει τον ριζοσπαστικό λόγο, να εφαρμόσει και να εξελίξει την ριζοσπαστική πράξη.
Πέρα από τυπικές δηλώσεις συμπαράστασης. Πέρα από μια περιστασιακή ανάδειξη ζητημάτων. Κάνοντας βήματα μπροστά, ξεκινώντας όμως από ‘κει που τελειώνουν αυτά των προηγούμενων.
Παρόλο που δεν μπορούμε να παραστούμε ως φυσικές οντότητες, καλούμε κι εμείς στην πανελλαδική πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή, το Σάββατο 16 Απριλίου ,στις 12:00 στην Θεσσαλονίκη θέλοντας έτσι να εκμηδενίσουμε τις αποστάσεις που μας χωρίζουν.
“Αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες
πως θα μοιραστούμε κοινές ήττες;”
Δημτσιάδης Δ.
Σκουλούδης Γ.
Φεσσάς Δ.
ΤζίφκαςΣ.
Τσιλιανίδης Χ.
Μια μικρή συμβολή των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την Αλληλεγγύη
Έως ότου θα ‘ναι μέρα θα μείνουμε με το κεφάλι ψηλά…
Μια μικρή συμβολή των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την Αλληλεγγύη
1) Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Πολλά είναι αυτά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την αλληλεγγύη. Συνήθως όταν έχουν γίνει τόσες κουβέντες και έχουν κυκλοφορήσει τόσα κείμενα για ένα ζήτημα, καταντά τετριμμένο, προβλέψιμο και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μοιάζει σαν να έχει εξαντληθεί το περιεχόμενό του και διαρκώς να επαναλαμβάνεται.
Εμείς θεωρούμε πώς δεν υπάρχουν τετριμμένες πρακτικές, αλλά τετριμμένα σκεπτικά. Ιδιαίτερα σήμερα στις ύποπτες μέρες που ζούμε με τους δεκάδες φυλακισμένους αντάρτες πόλης και αναρχικούς πρέπει να ακονίσουμε την λεπίδα της αλληλεγγύης και να την απομακρύνουμε από τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπά της που την εγκλωβίζουν στο φαύλο κύκλο του “λευτεριά στον τάδε σύντροφο”.
Γιατί έτσι τα ονόματα αλλάζουν, προστίθονται ενώ άλλα ξεχνιούνται και η αλληλεγγύη παραμένει στάσιμη και συχνά προνόμοιο φιλικών, προσωπικών και “δημόσιων” σχέσεων.
Όμως τη στιγμή που τα ονόματα των φυλακισμένων αγωνιστών και οι υποθέσεις τους θα φυλλομετρούνται αδιάφορα σαν σελίδες διαφημιστικού φυλλαδίου, η εξουσία θα έχει κερδίσει ένα σημαντικό στοίχημα, την ηθική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Θα έχει πετύχει την εγκατάσταση της φυλακής μέσα μας σαν μία φυσική αποδοχή.
2) Από την άμυνα στην επίθεση
Δεν θα μπορούσαμε όμως να μιλήσουμε για την αλληλεγγύη δίχως να αναφερθούμε πρώτα στην καταστολή. Είναι αναμφισβήτητο πως η καταστολή αναδιαρθρώνεται και αναβαθμίζεται σε στρατιωτικό τομέα (π.χ. νέα σώματα μπάτσων όπως οι ΔΙΑΣ), σε επιστημονικό – τεχνικό (π.χ. τράπεζα συλλογής DNA), σε προπαγανδιστικό (τρομοσενάρια των Μ.Μ.Ε) και σε νομικό (νέες διατάξεις τρομονόμου). Ο εχθρός προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να εσωτερικεύσει το φόβο ως συνθήκη στους αντικαθεστωτικούς κύκλους και όχι μόνο.
Όμως πριν εμπλακούμε σε ένα σύμπλεγμα άμυνας απέναντι στην επέλαση της καταστολής, πρέπει να δούμε τι προηγήθηκε. Γιατί μόνο η γνώση μας και η παρακαταθήκη της μνήμης μπορεί να νικήσει το φόβο.
Εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με τις εκρηκτικές στιγμές του Δεκέμβρη του 2008, το αναρχικό πλέον αντάρτικο πόλης, δηλώνει ένα διαρκές παρόν που έχει οδηγήσει σε νεκρούς και τραυματίες και από τις δυο πλευρές του πολέμου, σε συντονισμένες εμπρηστικές επιθέσεις, σε τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε σύμβολα της κυριαρχίας, σε οργανωμένες υποδομές σαμποτάζ και στην άρθρωση ενός ανατρεπτικού λόγου που αναζητά την επανάσταση στο εδώ και τώρα.
Στην αντίπερα όχθη η καταστολή βρίσκεται σε μια διαρκή πολεμική σχέση με τις δυνάμεις ανατροπής. Για αυτό πιστεύουμε, πως η επιθετική αναδιάρθρωσή της δεν προέκυψε ως μια αυτόνομη πρωτοβουλία του κράτους σε ουδέτερο χρόνο, αλλά ως απάντηση στην αυξανόμενη ανάπτυξη του νέου αντάρτικου πόλης και φυσικά ως ασπίδα προστασίας στις ραγδαίες αντιθέσεις του κοινωνικού αυτοματισμού (οικονομική κρίση, ανεργία, απεργίες…).
Εστιάζοντας στις δικές μας επιλογές του νέου αντάρτικου πόλης μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως η καταστολή λειτουργεί ακολουθώντας την λογική συνέχεια του φαινομένου δράση – αντίδραση. Άρα δεν αντιλαμβανόμαστς τον εαυτό μας στη θέση του αμυνόμενου.
Ακόμα και στη συνθήκη της αιχμαλωσίας επιλέγουμε να αντιστρέφουμε τους όρους μιας ηττοπαθούς συνθηκολόγησης και αναλαμβάνουμε περήφανα την ευθύνη της δράσης μας, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις και τις αξίες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην οποία συμμετέχουμε, καταστρώνοντας νέα σχέδια ανατροπής, επίθεσης και δολιοφθορών.
Άρα η καταστολή δεν είναι το φάντασμα που πλανιέται από πάνω μας, αλλά η απάντηση του κράτους στον πόλεμο που του κηρύξαμε. Για αυτό θεωρούμε πως οι νέοι σύντροφοι και συνεργοί στην ανταρσία δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουν την εξουσία ως ένα παντοδύναμο εχθρό που γνωρίζει τα πάντα, αλλά ως μια πρόκληση για να δωθούν νέες, πιο σκληρές μάχες εναντίον της. Άλλωστε οι επιτυχίες του εχθρού πατούν και στήνονται συνήθως πανω στα δικά μας λάθη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα για το μέλλον.
Τοποθετούμε τους εαυτούς μας λοιπόν, μακριά από συμπλέγματα άμυνας και φόβου, παραμένοντας στη διαρκή επίθεση. Ενώ για όσους βιαστούν να μιλήσουν για ήττα, λόγω των αρκετών συλλήψεων, εμείς απαντάμε πως το αποτέλεσμα μιας κίνησης δεν είναι ικανό να αξιολογήσει το περιεχόμενο μιας επιλογής. Άλλωστε η αληθινή αξία της ελευθερίας δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με κάθε κόστος, αλλά στην διακινδύνευσή της γυρέυοντας το καλύτερο, παλεύοντας για την αυθεντική ζωή που βρίσκεται έξω από τους νόμους.
3) Η αλληλεγγύη ας γίνει η λίμα απόδρασης και απ ‘τις δυο πλευρές των τοιχών
Η επαναστατική αλληλεγγύη είνα ένας ζωντανός χάρτης μέσα στον οποίο αποτυπώνονται γεγονότα και αντιλήψεις που η γλώσσα της κυριαρχίας θέλει μεθοδικά να εξαφανίσει απο τη μνήμη, να εξαλείψει από την συνείδηση και να τα καταργήσει σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Ταυτόχρονα όμως η αλληλεγγύη είναι και ένα διαχρονικό πρόταγμα συμπεριφορών, σχέσεων και μετουσίωσης των αξιών της επανάστασης στο εδώ και τώρα. Είναι ένας τρόπος να υπάρχουμε συλλογικά ενάντια στην κοινωνία της μοναξιάς και των διαχωρισμών.
Η αλληλεγγύη αποτελεί την καυτή λάβα που κυλάει στις φλέβες όλων όσων εναντιώνονται, ο καθένας με το δικό του τρόπο, στην εποχή τους και την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Με την ορμή της ξεκαθαρίζει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, πως όποιος μάχεται την εξουσία δεν χρειάζεται να είναι φίλος μας, αλλά δικαιούται όχι φυσικά την απεριόριστη αποδοχή μας, αλλά την εγκάρδια στήριξή μας. Αυτός ο συλλογισμός εμπνέει όλες μας τις επιθέσεις και τις κινήσεις που πραγματοποιούμε ως αυτόνομες προσωπικότητες που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε πως η επαναστατική αλληλεγγύη μέσα από την επιλογή της διαρκούς επίθεσης δεν γεννήθηκε πάνω στο φαντιασιακό μιας υποτιθέμενης ταύτισης σκεπτικών και πράξεων. Γιατί συχνά η αλληλεγγύη παρεξηγείται και γίνεται αντιληπτή ως απόλυτη συμφωνία θεωρίας και δράσης ανάμεσα στους φυλακισμένους και τους αλληλέγγυους.
Αντίθετα γεννήθηκε απαντώντας στο διαχρονικό δίλημμα των καιρών μας ή με το κράτος ή με την επανάσταση. Η αναγνώριση αυτής της παρακαταθήκης δεν σημαίνει βέβαια ότι θα κρύψουμε τα όπλα της κριτικής ή θα κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας για να γίνουμε αρεστοί σε όσους διαφωνούμε. Αλληλεγγύη χωρίς κριτική είναι επανάσταση δίχως δράση. Με την κριτική εμβαθύνουμε στην ουσία της υπόθεσης. Έτσι αναγνωρίζουμε τους κοινούς τόπους αλλά και τις διαφορετικές αναφορές του καθένα μας. Εξελίσσουμε την σκέψη, την πρακτική μας και αφουγκραζόμαστε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ξεχωριστών συνιστώσεων που συγκροτούν τον αντικαθεστωτικό χώρο. Αυτή είναι και η ομορφιά της επανάστασης, δεν υπάρχει μια μονοκόμματη αλήθεια, ούτε μια ορθόδοξη παράδοση που υπαγορεύει το σωστό και το λάθος.
Αντίθετα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα ψηφιδωτό αρνήσεων που συνδέεται, συμπλέκεται, ανταγωνίζεται, συμπληρώνεται αλλά πάντοτε βρίσκεται σε μια διαλεκτική. Αυτή είναι η διαλεκτική της αλληλεγγύης που δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο εχθρός, ποιοι είναι αυτοί που λεηλατούν την ύπαρξή μας, ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να μας ξεφορτωθούν “θάβοντάς” μας στους τσιμεντένιους τάφους των φυλακών.
4) Τα όπλα της κριτικής και η κριτική της “κριτικής”
Μέσα από αυτό το πρίσμα έχουμε κατα διαστήματα ασκήσει κριτική, και μερικές φορές ιδιαίτερα σκληρή, σε διαδικασίες, σε άλλες οργανώσεις, σε καταλήψεις, σε πρακτικές και παραδόσεις αγώνα. Όμως πάντα ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση κοιτάμε εχθρικά και προς τα πού στρέφουμε τα όπλα μας. Δεν ξεχνάμε ποτέ πως ματαξύ των επαναστατών και του εχθρού υπάρχει μια ξεκάθαρη, σαφής και οριοθετημένη γραμμή. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις διαφωνίες και τις εντάσεις μας αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά μας χωρίζουν. Αρκεί να μάθουμε ότι η διαλεκτική στηρίζεται στην αμοιβαιότητα και στην ειλικρίνεια προθέσεων και κινήτρων για την προώθηση του επαναστατικού πολέμου και όχι σε μωροφιλοδοξίες προσωπικής ανάδειξης σε άτυπες ηγεμονίες εντός των αντικαθεστωτικών κύκλων. Σε τέτοιες συμπεριφορές το μόνο που αντιστοιχεί είναι η βίαιη αποστροφή μας.
Από εκεί και πέρα εμείς αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι της αναρχο-ατομικιστικής και μηδενιστικής τάσης του αντιεξουσιαστικού ρεύματος, που στηρίζουμε την πολυμορφία της αναρχικής επανάστασης. Πράττοντας δημόσια είτε μέσα από τις παράνομες υποδομές μας, είτε ως φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας, επιδιώκουμε την κριτική για να την ασκήσουμε αλλά και να την δεχτούμε. Ποτέ δεν υποστηρίξαμε ότι κατέχουμε την αποκλειστική αλήθεια της επανάστασης, πόσο μάλλον ότι θέλουμε να την κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η αυθεντική έκφραση της αυτοκριτικής και της κριτικής μέσω της επαναστικής αλληλεγγύης μόνο να προσφέρει μπορεί στην υπόθεση της ανατροπής. Αποκαθηλώνει δογματικές αλήθειες, σχηματίζει νέες έννοιες, μεταφέρει εμπειρίες, διατυπώνει ερωτήματα και προβληματισμούς, ανοίγει επικοινωνίες, εμπλουτίζει συμφωνίες και διαφωνίες και συνθέτει μια νέα προοπτική για τον καθένα μας μέσα στην κοινότητα των επαναστατών.
5) Στιγμές αγώνα κόντρα στον άνεμο
Από εκεί και πέρα η αλληλεγγύη με κάθε της έκφραση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για ένα γόνιμο πεδίο διαλεκτικής και διαλόγου ανάμεσα στους αλληλέγγυους και στους φυλακισμένους. Αλλά και για το έναυσμα να επιτευχθεί κάτι παραπάνω. Η επίτευξη της συγκρότησης μιας νέας αφετηρίας συντονισμένων δράσεων που δεν θα περιορίζονται αποκλειστικά στη θεματική του εγκλεισμού. Ζήτημα για το οποίο θα αναφερθούμε σε μελλοντική μας τοποθέτηση.
Ιχνηλατώντας τις ιστορικές εμπειρίες του παρελθόντος, συναντάμε κάποιες από τις πιο κορυφαίες στιγμές αγώνα, εκεί που αλληλέγγυοι και κρατούμενοι μαθαίνουν ο ένας απ’ τον άλλο, οργανώνονται και στήνουν κοινά ανατρεπτικά σχέδια ενάντια στον εγκλεισμό και τη συνθήκη της εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι το μάζεμα όλων αυτών των στιγμών ( Ουρουγουάη, Αγγλία – Ιρλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α) που οι φυλακισμένοι αντάρτες πόλης και πολλοί άλλοι αξιοπρεπείς κρατούμενοι, παρόλες τις κόντρες και τις διαμάχες συνδέθηκαν με το ψηφιδωτό ενός πολυτασικού αντικαθεστωτικού ρεύματος. Από τις εκτελέσεις καθεστωτικών και τις απαγωγές πολιτικών και επιχειρηματικών προσώπων, μέχρι τις συνελεύσεις αλληλεγγύης και από τις αφίσες αντιπληροφόρησης και τα συνθήματα στους τοίχους μέχρι τις βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες φυσικές και νοηματικές αποδράσεις.
Γιατί μέχρι και σήμερα μια βόμβα ή ένας εμπρηστικός μηχανισμός, που μαζί με τα θραύσματά του μεταφέρει ένα μήνυμα αλληλεγγύης ή μία αφίσα συμπαράστασης, μια συγκέντρωση έξω από τις φυλακές ή ένα γράμμα, ένα κείμενο γίνονται οι ελάχιστοι έμπιστοι “φίλοι” ενός κρατούμενου στη μάχη του με την αιχμαλωσία.
Αυτές οι κινήσεις είναι η καλύτερη απάντηση στην δημοκρατία των διευθυντών που μας έχουν χτίσει μέσα σε τάφους απο μπετόν, τσιμέντο και κάγκελα. Είναι η αλληλεγγύη που μας κρατάει ελεύθερους ακόμα και ως κρατούμενους. Αντίθετα η λησμονιά είναι μια μορφή θανάτου για τον φυλακισμένο καθώς οι μέρες δεν περνούν, αλλά φτωχαίνουν, μικραίνουν και αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο.
Έτσι μέσα από την κριτική διάσταση της αλληλεγγύης, η αλληλεγγύη παύει να είναι μια στείρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία και σίγουρα εξορίζει μακριά της έναν χριστιανικό ανθρωπισμό που μιλάει την γλώσσα της παράκλησης απέναντι στον εχθρό.
Πριν από αρκετά χρόνια το εμπρηστικό κομμάτι της αναρχίας στην πλειοψηφία του, είχε αυτοπεριοριστεί σε μία αυτοαναφορική αλληλεγγύη που επαναλάμβανε μέσα από τηλεφωνικές αναλήψεις ευθύνης το στερεότυπο “λευτεριά στον τάδε”. Έτσι προσωποποιόταν η κάθε υπόθεση αποκόβοντας αναπόφευκτα την νοηματική σύνδεση της επιλογής (εμπρησμός, ληστεία, βανδαλισμοί σε πορεία) για την οποία διωκόταν ο φυλακισμένος σύντροφος με κάθε άλλη αυτόνομη προσωπικότητα που ήθελε να ανακαλύψει τα κοινά νοήματα με αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο η αλληλεγγύη μετατρέπεται σε μια υπόθεση που αφορά κάποιους κοντινούς φίλους και λειτουργεί με βαρόμετρο τα “ποσοστά συμπάθειας” που συγκεντρώνει ο εκάστοτε κρατούμενος.
Τα τελευταία χρόνια θεωρούμε πως το πέρασμα από την ευκαιριακή επιθετική δράση δτην δημιουργία ομάδων άμεσης δράσης και οργανωμένων υποδομών απελευθέρωσαν την εμπρηστική αλληλεγγύη από τα στερεότυπά της και άρχισε να παράγεται συνολικός λόγος μέσα από προκηρύξεις, αναλύσεις και κείμενα που εμφανίζουν κάθε παράνομη επαναστατική πρακτική ως μια ανοιχτή πρόταση στον καθένα να την γνωρίσει και είτε να την επιλέξει, είτε να την απορρίψει, είτε , το βασικότερο, να την εξελίξει.
Το ίδιο συνέβη και μέσα από ορισμένες συνελευσιακές διαδικασίες, που χωρίς να προσφέρουν στον εκάστοτε κρατούμενο την ασυλία μιας εσφαλμένης ηρωοποίησης, του έδωσαν πάτημα να μιλήσει μέσα από έντυπα και τηλεφωνικές συνομιλίες και να αναπτυχθεί ένας ζωντανός χώρος διαλόγου, συμφωνιών και αντιθέσεων.
Γιατί το στοίχημα που τίθεται δεν είναι να δημιουργηθεί ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που να “τρέχει” πίσω από τις υποθέσεις των κρατουμένων, αλλά να στηθεί ένας αυθεντικός δίαυλος επικοινωνίας που θα καταργεί νοηματικά τα τείχη που μας χωρίζουν.
Ταυτόχρονα θεωρούμε πολύ σημαντικό το άνοιγμα της αλληλεγγύης σε ένα διεθνές επίπεδο. Η ανοιχτή πρόταση για τη συγκρότηση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, συμβάλλει ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι ένας τρόπος να σπάσουμε στην πράξη τη σιωπή και την παραπληροφόρηση για το τί συμβαίνει σε ένα απομακρυσμένο “αλλού” και να συλλογικοποίησουμε όλες εκείνες τις στιγμές σε κάθε μέρος του κόσμου, που λένε όχι στην εξουσία, που δεν σκύβουν το κεφάλι στο κράτος, που πάνε κόντρα στον άνεμο της εποχής μας και σχηματίζουν εκείνες τις ουτοπικές επικράτειες απελευθερωμένων εδαφών που ο επαναστατικός πόλεμος είναι αναγκαίος, όπως ο ήλιος για τη ζωή….
Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Τίποτα λιγότερο από τα πάντα
Ένοπλος αγώνας για την επανάσταση
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Όλγα Οικονομίδου
Παναγιώτης Αργυρού
Χάρης Χατζημιχελάκης
Γιώργος Νικολόπουλος
Γιώργος Πολύδωρος
Χρήστος Τσάκαλος
Γεράσιμος Τσάκαλος
Δαμιανός Μπολάνο
Μιχάλης Νικολόπουλος
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ
“ Αν είναι, λοιπόν, κάτι που δίνει υπόσταση στο κατηγορητήριο, αυτό δεν είναι το γενετικό υλικό που ανιχνεύτηκε σε μια από τις διάσπαρτες μάσκες που βρέθηκαν στην περιοχή των Εξαρχείων εξ αιτίας των επεισοδίων των προηγούμενων ημερών, αλλά η πολιτική γενετική μου ύλη, η παρουσία μου σε εκείνη την πλευρά του οδοφράγματος που ορίζει η ταξική μου θέση και συνείδηση, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την κρατική τρομοκρατία.
Άρης Σειρηνίδης, πολιτικός κρατούμενος
10/02/2011
Στις 9 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη του Άρη Σειρηνίδη, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού από τις αρχές του περασμένου Μαΐου, κατηγορούμενος για επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ. Την πρώτη μέρα της δίκης υπήρξε το κωμικοτραγικό γεγονός η εισαγγελέας να είναι η ίδια που είχε κάνει την προδικασία και «τύλιξε» τον Άρη με εντελώς αυθαίρετες εικασίες, διατάζοντας την προφυλάκιση. Βεβαίως από πλευράς υπεράσπισης εκτιμήθηκε ως μεροληπτική η παρουσία της εν λόγω κυρίας και μετά από ένσταση εξαίρεσης άλλαξε ο εισαγγελέας. Η δίκη συνεχίστηκε για λίγο μέχρι που διεκόπη για τις 17 Μαρτίου. Την επόμενη πέμπτη, συνεχίστηκε η δίκη σε μια αίθουσα γεμάτη από αλληλέγγυους, με τις καταθέσεις των μαρτύρων, δηλαδή της διμοιρίας που δέχτηκε την επίθεση. Οι μαρτυρίες των 17 μπάτσων συναντούν βαθιές αντιφάσεις ειδικά στο θέμα του σωματότυπου, αφού υπάρχει διαφορά 23 πόντων ύψους απ’την κατώτατη κατάθεση με την πραγματικότητα (ο Σειρηνίδης έχει ύψος γύρω στο 1,80). Οι αντιφάσεις εντοπίζονται τόσο μεταξύ μπάτσου με μπάτσου (για παράδειγμα ένας μπάτσος είπε ότι είδε έναν να φορά σομπρέρο και να τρέχει, ενώ κάποιος άλλος λέει ότι έτρεχε και το κρατούσε στο χέρι) όσο και κατάθεσης του κάθε μπάτσου στο δικαστήριο με τα λεγόμενά του στη δικογραφία. Στην συνέχεια κατέθεσε και ο Άρης Σειρηνίδης λέγοντας, ότι δεν έχει καμιά σχέση με αυτό το στημένο κατηγορητήριο και ότι η δίωξη του είναι καθαρά πολιτική και φρονηματική. Η δίκη συνεχίστηκε με την κατάθεση άλλων ατόμων που είχαν προσαχθεί την ημέρα του περιστατικού, καθώς βρισκόντουσαν κοντά στην περιοχή. Ο βασικός μάρτυρας, ένας Πολωνός, ο οποίος είχε καταθέσει, παραδίνοντας την μάσκα και με βάση αυτή τη μαρτυρία παραπέμφθηκε ο σύντροφος, δεν παρουσιάστηκε στη δίκη. Αναγνώστηκε η κατάθεσή του που έλεγε πως είχε πάει στο σπίτι μιας φίλης του κι εκεί είδε έναν ψηλό να του πέφτει η μάσκα (από όπου πάρθηκε το δείγμα DNA) και να αλλάζει ρούχα. Οι δικηγόροι παρενέβησαν και είπαν πως το σπίτι που προσδιόρισε με ακρίβεια, είναι εγκαταλελειμμένο και σφραγισμένο εδώ και 18 χρόνια. Ακόμη, η κατάθεση είχε πολλές αντιφάσεις, όπως π.χ. ότι ήταν ξυρισμένος αλλά είδε μόνο την πλάτη του. Ο Άρης παρενέβη τότε και είπε πως η μόνη μαρτυρία που τον συνδέει είναι αυτή αλλά είναι αναξιόπιστη και ο μάρτυρας εξαφανισμένος, ενώ ο ίδιος είναι με βάση αυτή τη γελοιότητα φυλακισμένος εδώ και καιρό. Η συνέχεια της δίκης έχει οριστεί για τις 24 Μαρτίου, όπου θα εξεταστούν οι μάρτυρες υπεράσπισης.
Ο Α. Σειρηνίδης βρίσκεται στην φυλακή εδώ και 10 μήνες με ανύπαρκτα στοιχεία, κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται και από την έως τώρα διαδικασία της δίκης. Η χειρουργική μάσκα που βρέθηκε σε κοντινό δρόμο με την οποία στοιχειοθετείται το κατηγορητήριο δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν του δράστη, δηλαδή ότι την συγκεκριμένη μάσκα που βρέθηκε αρκετά αργότερα απ’ το περιστατικό, την φορούσε ο μυστήριος τύπος με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες.’Oσο για το περιβόητο DNA εκτός του ότι πολλαπλασιάζεται στα εργαστήρια ή μπορεί να μεταφερθεί, εκτός του ότι ούτως ή άλλως και επιστημονικά δεν θεωρείται αξιόπιστο στοιχείο για να θεμελιωθεί με αυτό κατηγορία εναντίον ενός ανθρώπου, στην συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχαν στην μάσκα και άλλα DNA πέρα απ’ αυτό που οι μπάτσοι λένε ότι ανήκε στον Άρη. Για αυτά και πολλά άλλα, επιμένουμε απ’ την πρώτη στιγμή ότι στην περίπτωση του συντρόφου είναι φανερό ότι πρόκειται για σκευωρία και απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή του.
Ελπίζουμε να καταρρεύσει το κατηγορητήριο, θεωρώντας την συγκεκριμένη δίωξη ως παραδειγματική της νέας εποχής ολοκληρωτισμού, καθώς βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο στοιχείο του γενετικού υλικού (DNA) και στις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των εργαστηρίων της ΓΑΔΑ. Η έκβαση της δίκης αποτελεί μια κρίσιμη μάχη για το κίνημα, καθώς θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η τύχη του νέου κατασταλτικού παραδείγματος. Η άνευ όρων αθώωση και απελευθέρωσή του είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικό, καθώς δημιουργεί παρακαταθήκες αποτελεσματικής αντίστασης απέναντι στο σύγχρονο κατασταλτικό δόγμα. Στη δίκη της Άρη αυτό που πρέπει να νικήσει είναι το DNA της αντίστασης και της ανυπακοής. Η υπόθεση της απελευθέρωσης του Άρη Σειρηνίδη μάς αφορά όλους.
Ακολουθεί το γράμμα του συντρόφου:
Στις 9 Μαρτίου 2011 η αστική δικαιοσύνη πρόκειται να κρίνει σε δημόσια διαδικασία την «υπόθεσή» μου. Μια «υπόθεση» που κατασκευάστηκε στα βιολογικά εργαστήρια της ΓΑΔΑ, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση προϊόν επιστημονικής φαντασίας.
Ο πολιτικός χαρακτήρας της δίωξής μου μπορεί, νομίζω, να συνοψιστεί σε μια αποστροφή της ανακριτικής πρότασης, με την οποία επιχειρήθηκε η τεκμηρίωση της απόφασης για την προφυλάκισή μου. Αμέσως μετά τη μονότονη προσπάθεια στήριξης του μοναδικού, και αυτού ελάχιστης πραγματικής σημασίας, στοιχείου που η αστυνομία προσκόμισε ως ένδειξη ενοχής – μια χειρουργική μάσκα με το DΝΑ μου-, ο ανακριτής συνεχίζει ως εξής: «Απολογούμενος, άλλωστε, ο κατηγορούμενος, κατά τη δική του φρασεολογία, δηλώνει αναρχικός, δεν κρύβει την ανατρεπτική του δράση, εντάσσει τον εαυτό του στο αναρχικό κίνημα, θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη και επιθυμεί να ανατρέψει αυτόν τον κόσμο, όντας ενταγμένος στον καθημερινό αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό».
Η βαρύτητα που προσλαμβάνει ο τροπικός σύνδεσμος «άλλωστε» στη ρητορική της καταγγέλλουσας αρχής είναι εξόχως αποκαλυπτική του περιεχομένου των αποδεικτικών ισχυρισμών. Σημαίνει την αξιοπιστία της προηγηθείσας νομικής επιχειρηματολογίας, η οποία προφανώς αξιολογείται ως ελλιπής και επιστρατεύονται για να την ενισχύσουν και να της προσδώσουν οντότητα και κύρος οι ιδεολογικές μου πεποιθήσεις και επιδιώξεις, ουσιαστικά το πολιτικό μου DΝΑ.
Αν είναι, λοιπόν, κάτι που δίνει υπόσταση στο κατηγορητήριο, αυτό δεν είναι το γενετικό υλικό που ανιχνεύτηκε σε μια από τις διάσπαρτες μάσκες που βρέθηκαν στην περιοχή των Εξαρχείων εξ αιτίας των επεισοδίων των προηγούμενων ημερών, αλλά η πολιτική γενετική μου ύλη, η παρουσία μου σε εκείνη την πλευρά του οδοφράγματος που ορίζει η ταξική μου θέση και συνείδηση, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την κρατική τρομοκρατία.
Αναπόφευκτα, και το περιεχόμενο της επερχόμενης δίκης στις 9 Μαρτίου καθορίζεται από αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση των δύο εχθρικών κόσμων, του κόσμου της κυριαρχίας από τη μια, και της αντίστασης και εξέγερσης από την άλλη. Μια σύγκρουση που στο συγκεκριμένο πεδίο της δίωξής μου αντιπροσωπεύεται από την κατά μέτωπο αντιπαράθεση του πλέον ολοκληρωτικού πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, του αστυνομικού-δικαστικού συμπλέγματος, με εμένα και το κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους.
Εκτός όμως από πολιτική, η επικείμενη δίκη είναι και πιλοτική: στην περίπτωση μου αυτό που κρίνεται κατ’ ουσίαν είναι η δυνατότητα της εξουσίας να εξουδετερώνει τους πολιτικούς της αντιπάλους, κατασκευάζοντας ενόχους με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των βιολογικών εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.
Τα μέχρι τώρα στοιχεία της δίωξης μου είναι λίγο-πολύ γνωστά. Αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα της Aσφάλειας και των ηλεκτρονικών και έντυπων γραφιάδων της να επενδύσει τη σύλληψή μου για πλημμεληματικού χαρακτήρα αδίκημα με κατηγορίες που στόχευαν την ηθική μου σπίλωση (αλλά και τη συσκότιση των συνθηκών του βαρύτατου τραυματισμού του αγωνιστή Σίμου Σεϊσίδη), τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Αντιτρομοκρατική, ανασύροντας μια ξεχασμένη υπόθεση πυροβολισμού εναντίον κλούβας των ΜΑΤ το καλοκαίρι του 2009 στα Εξάρχεια. Με αποδεικτικό στοιχείο την ταύτιση γενετικού υλικού που ελήφθη παράνομα από το πορτοφόλι μου με το γενετικό υλικό που βρέθηκε σε μια χειρουργική μάσκα που περισυλλέχθηκε στην περιοχή του περιστατικού, εκδίδεται λίγα λεπτά μόνο πριν αφεθώ ελεύθερος ένταλμα σύλληψης και διατάσσεται η προφυλάκισή μου. Μόνο που το σενάριο της Αντιτρομοκρατικής πέρα από ευφάνταστο ήταν και άκρως ερασιτεχνικό. Πουθενά στη δικογραφία δεν προκύπτει ότι η μάσκα -το μοναδικό υποτιθέμενο πειστήριο– ανήκε στον δράστη των πυροβολισμών, ενώ ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του δράστη που περιγράφουν οι αυτόπτες μάρτυρες και οι αστυνομικοί βρίσκονται σε καταφανή αντίθεση με το δικό μου. Όσο για το περίφημο γενετικό υλικό, ποτέ δεν διευκρινίστηκε ο τύπος και το είδος του, ενώ σκοπίμως παρασιωπήθηκε έκθεση του ίδιου του εργαστηρίου της Ασφάλειας -που ενισχύει βασικό υπερασπιστικό μου ισχυρισμό–, σύμφωνα με την οποία στη μάσκα–πειστήριο εντοπίστηκε γενετικό υλικό περισσοτέρων ατόμων.
Υπόσταση στο σενάριο της Αντιτρομοκρατικής σε αναμονή κάποιου «άλλου που δεν ήρθε», όπως ο ίδιος ομολόγησε, ανέλαβε να προσδώσει ο ανακριτής. Με επιλεκτική χρήση των στοιχείων της δικογραφίας και απαράδεκτους δικονομικούς συμψηφισμούς των μαρτυρικών καταθέσεων, ο ανακριτής συνθέτει μια πραγματικότητα προσαρμοσμένη στην αλήθεια της Αντιτρομοκρατικής και θεμελιώνει ως αποδεικτικό ισχυρισμό το μοναδικό στοιχείο του κακοποιημένου δικονομικά και αμφισβητούμενου επιστημονικά DNΑ.
Φαίνεται, όμως, ότι η κατασκευή δεν άφησε ικανοποιημένο τον ανακριτή, που επιστρατεύει τελικά το καθοριστικό επιχείρημα για να δέσει την υπόθεση: την καθ’ ομολογίαν μου, όπως αναφέρει, ανατρεπτική μου θέση και δράση. Η πολιτική μου στράτευση δεν ήταν, βέβαια, άγνωστη στις δικαστικές αρχές που προφανώς δεν περίμεναν την δική μου ομολογία για να τη μάθουν. Αυτό που χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή εδώ, είναι ότι το πολιτικό DNA ενός κατηγορούμενου εμφανίζεται πλέον σε δικαστικά πρακτικά ως ισχυρή ένδειξη ενοχής, κάτι που τουλάχιστον μέχρι πρότινος οι αρχές φρόντιζαν να διατηρούν έξω από την επίσημη ρητορική τους.
Τα περίφημα διαβιβαστικά της κρατικής Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής, που αποτέλεσαν για χρόνια τον οδηγό για τις διώξεις και φυλακίσεις δεκάδων αγωνιστών, περιβάλλονται πλέον με νομική ισχύ και μετατρέπονται σε δικαστικό αξίωμα. Στο νέο αντιτρομοκρατικό πλαίσιο που ψήφισε, άλλωστε, πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση του μνημονίου, η δίωξη κατά του φρονήματος έχει γίνει νόμος. Ένα νέο ιδιώνυμο, πλαισιωμένο από έκτακτες δικαστικές-αστυνομικές εξουσίες, βρίσκεται πλέον σε ισχύ και ανοίγει τον δρόμο για μαζικές προγραφές αγωνιστών, πολιτικών χώρων και κινημάτων.
Στη νέα εποχή καταστολής, στον καιρό του ΔΝΤ και του ολοκληρωτικού πολέμου που κεφάλαιο και κράτος έχουν κηρύξει στην κοινωνία, οι διώξεις εναντίον των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος δεν μπορούν να γίνουν πια με τις παρωχημένες και δυσκίνητες μεθόδους της ούτως ή άλλως συρρικνωμένης αστικής δημοκρατίας. Την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι εγχώριοι εκπρόσωποι τους επιβάλλουν καθεστώς καπιταλιστικού οικονομικού ολοκληρωτισμού, την ίδια στιγμή ο μανδύας της δημοκρατίας πέφτει. Τότε οι φάκελοι των κοινωνικών φρονημάτων ανοίγουν και τα αντάξια μετεμφυλιακής χωροφυλακής σενάρια «δένονται» με την αδιάσειστη έρευνα DNA στα εργαστήρια της ΓΑΔΑ. Είναι η στιγμή που η δύσοσμη παράδοση της εγχώριας κρατικής καταστολής συναντά τον ολοκληρωτισμό του μέλλοντος.
Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη –όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται- , πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει. Τα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία που ανιχνεύονται στο προσωπικό μου δείγμα, ταυτοποιούνται μέσα στο συλλογικό αποτύπωμα που αφήνουν οι μικρές και μεγάλες στιγμές των κοινωνικών ταξικών αγώνων της τελευταίας εικοσαετίας, συνθέτοντας με χιλιάδες ακόμα μοναδικά ίχνη το μωσαϊκό του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε πολιτική δίκη και κατά προέκταση κάθε αγώνας αποτελεί και μια εξερεύνηση της ίδιας μας της ιστορίας.
Μια και ο λόγος για ιστορία λοιπόν, το πανηγυρικό «τέλος της Ιστορίας» που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 διεκδίκησε για τον εαυτό της η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και φιλοδόξησε να εκφράσει το εγχώριο ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού, ήταν και η αφετηρία συγκρότησης της δικής μου πολιτικής ύλης, αλλιώς, της δικής μου ιστορίας. Οι μαθητικές καταλήψεις του θερμού χειμώνα του ’90-’91, ως εμπειρία οργής, αυτοοργανωμένου αγώνα, σύγκρουσης και νίκης, αποτέλεσαν την κινηματική μήτρα και το σημείο αναφοράς δεκάδων εφήβων από διαφορετικά σημεία της Αθήνας που συναντήθηκαν στους δρόμους του κέντρου. Στο κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο των Εξαρχείων η εφηβική οργή εν-τοπίστηκε, κοινωνικοποιήθηκε και μεταλλάχθηκε σε εξεγερτική κοινωνική και πολιτική δράση, χωρίς όμως να απεμπολήσει την παιγνιώδη της διάσταση: η ορμή, το πείσμα, ο αυτοσχεδιασμός, η συντροφικότητα, η φιλία, η παρέα άφησαν τα δικά τους ανεξίτηλα ίχνη τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο της πολιτικής δράσης. Μιας δράσης, που αν και γεωγραφικά εντοπισμένη, αναζήτησε το νήμα της σύνδεσης –και σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε- με όλα σχεδόν τα επεισόδια του εγχώριου και παγκόσμιου ταξικού-κοινωνικού αγώνα. Από το εξεγερτικό εγχείρημα του Πολυτεχνείου του ’95 μέχρι τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά κέντρα το καλοκαίρι του ’98 και τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο Αρσένη· από τη θερμή υποδοχή του πλανητάρχη τον Νοέμβρη του ’99 και τις διαδηλώσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, μέχρι το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση· από τις τοπικές δράσεις και συνελεύσεις σε γειτονιές μέχρι τις πρακτικές της άμεσης δράσης· από τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων μέχρι την αλληλεγγύη στους μετανάστες· από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, μέχρι την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Και βέβαια, ως διαρκής σταθερά που διατρέχει το σύνολο του αγώνα: η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και η ανάδειξη της μνήμης των συντρόφων που έφυγαν κατά τη διάρκειά του.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό DNA, το δικό μου και όλων όσοι κοινωνικοποιήθηκαν πολιτικά στα ίδια συμφραζόμενα και εξακολουθούν να ορίζουν τον εαυτό τους μέσα από την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, είναι εν τέλει το ουσιαστικό επίδικο σε αυτή τη δίκη.
Η σύλληψή μου συνέπεσε μια μέρα μετά την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την ανακοίνωση από τον πρωθυπουργό των πρώτων μέτρων άγριας λιτότητας. Στην τελετή παράδοσης των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων στο κεφάλαιο, ο λόγος περί «τέλους εποχής» και «αλλαγής σελίδας» ακούστηκε φιλάρεσκος ξανά. Ας προσέχουν, όμως, οι κυρίαρχοι. Ένα άλλο «τέλος της Ιστορίας», είκοσι χρόνια πριν, στάθηκε για πολλούς η αφετηρία της διάβασης από την περιοχή της εφηβικής οργής στην ανατρεπτική πολιτική δράση. Μέσα από την επίπονη διαδικασία αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και ωρίμανσης που συνοδεύει την κάθε καινούργια και σωρευμένη αγωνιστική εμπειρία, το νέο «τέλος εποχής» είναι η αρχή νέων επεισοδίων αγώνα, πολιτικά και μαχητικά αναβαθμισμένων όσο και η τωρινή εκρηκτική αντικειμενική συνθήκη.
Άρης Σειρηνίδης
πολιτικός κρατούμενος
Α΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
10.02.2011
Εδώ ”μαρτυρία υπεράσπισης” από τον Γιώργο Ρούση
Κείμενο για τους χιλιανούς απεργούς πείνας Σκουλούδη, Τσιλιανίδη, Φεσσά, Τζίφκα, Δημτσιάδη
Η ελευθερία όπως αντίστοιχα και τα κάγκελα πρώτα και κύρια βρίσκονται στα κεφάλια μας.
Υπάρχουν όμως στιγμές που γίνεται αντιληπτή και μάλιστα με σφοδρότητα η ύπαρξη των τειχών γύρων μας.
Στιγμές που υπό άλλες συνθήκες θα ρισκάραμε τα τομάρια μας για να αφήσουμε τις φλόγες να ζεστάνουν ανθρώπους που αγωνίζονται μακριά μας, ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αλλά τους νιώθουμε να αντανακλούν τα εγώ και τα θέλω μας στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η αλληλεγγύη είναι μια ταυτόχρονη έκφραση επαναστατικής συνείδησης και αυθεντικού αγελαίου πολεμικού συναισθήματος. Εκδηλώνεται με λόγο και πράξη. Στα χέρια μας όμως πλέον, κρατάμε μονάχα τα λόγια και τις σκέψεις μας για να την αποτυπώσουν. Η αλληλεγγύη ίσως το πιο πολύτιμο από τα όπλα που διαθέτει ένας επαναστάτης.
Το φορτίζουμε με όλη την ουσία του είναι μας, με όλο το μίσος για τους κοινούς μας εχθρούς, με όλο το κοινό μας πάθος για την ελευθερία, και θυμίζουμε στους συντρόφους/ισσες που κάνουν απεργία πείνας (από 21/02) στην Χιλή, ότι σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποιες παρόμοιες φυλακές, έγκλειστοι για κάποιους παρόμοιους λόγους, κάποιοι όχι και πολύ διαφορετικοί άνθρωποι είναι με όλη τους την δύναμη δίπλα στον αγώνα τους, για την άμεση απελευθέρωσή τους και την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου.
Η αγωνιστική αξιοπρέπεια των συντρόφων και των συντροφισσών έρχεται να αποδείξει ότι ο αγώνας δεν σταματά για έναν έγκλειστο επαναστάτη. Μας δείχνουν ότι η φυλακή μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπιστεί ως μια ακόμη ευκαιρία για την ανάδειξη νέων πτυχών της επαναστατικής δράσης.
Το αντίκρισμα που βρίσκει στις δικές μας συνειδήσεις η θέση επίθεσης στην οποία μπαίνουν οι απεργοί πείνας κάνει την αλληλεγγύη μας δεδομένη ως βασικό χαρακτηριστικό μιας οικοδομούμενης σχέσης μεταξύ όσων αδιάκοπα υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη.
Η φαινομενική ισχύς του εχθρού ωχριά μπροστά στο θάρρος σας σύντροφοι.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ :
Andrea Macarena Urzúa Cid
Camilo Nelson Pérez Tamayo
Carlos Luis Riveros Luttgue
Felipe Guerra Guajardo
Francisco Solar Domínguez
Mónica Andrea Caballero Sepúlveda
Pablo Hernán Morales Führimann
Rodolfo Luis Retamales Leiva
Τσιλιανίδης Μπάμπης
Δημτσιάδης Δημήτρης
Φεσσάς Δημήτρης
Φυλακές Κορυδαλλού
Σκουλούδης Γιάννης
Τζίφκας Σωκράτης
Φυλακές Αυλώνα
6/03/2011